Το σενάριο γνωστό, το έχουμε πάθει όλοι, το ένα έφερε το άλλο και για τον οποιονδήποτε λόγο το πρόγραμμα διατροφής πήγε περίπατο… Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων: αυτοί που ξυπνάνε την άλλη μέρα το πρωί και ούτε καν που το σκέφτονται (εκτός αν τους το θυμίζει λίγο το στομάχι τους) και αυτοί που ξυπνάνε γεμάτοι ενοχές και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Εμείς θα μιλήσουμε για τους δεύτερους και θα ευχηθούμε στους πρώτους καλή χώνεψη.
Το ενοχικό γκρουπάκι μπορεί να βρίσκεται σε δίαιτα, αλλά μπορεί και όχι. Το θέμα είναι ότι η πρώτη σκέψη είναι ΤΙΜΩΡΙΑ! Και ναι μεν κάποιοι θα τιμωρηθούν με προσωρινή ασιτία, την οποία βέβαια θα εγκαταλείψουν μέσα στην ημέρα λόγω πείνας, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι που θα φάνε ακόμα περισσότερο για να εκδικηθούν τον εαυτό τους που δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν. Μπορεί να μη βγάζει νόημα, μπορεί να είναι ακόμα και παρανοϊκό, αλλά το ανθρώπινο μυαλό λειτουργεί έτσι. Λειτουργεί έτσι γιατί μετά το παραστράτημα έχουμε πολλές και ανάμικτες σκέψεις. Λειτουργεί έτσι γιατί μέσα στο φούσκωμα που νιώθουμε προλαβαίνουμε να αυτοχαρακτηριστούμε άσχημα και να νιώσουμε ακόμα και αποτυχία. Η αλήθεια είναι ότι αν ακολουθούμε ένα πρόγραμμα διατροφής, είναι ανθρώπινο να αισθανθούμε άσχημα, καθώς πάνω από όλα ήμασταν ασυνεπείς απέναντι στον εαυτό μας και στο στόχο μας. Από αυτό όμως μέχρι το «μου αξίζει να με τιμωρήσω» υπάρχει τεράστια απόσταση!
Πριν πάρουμε λοιπόν το ρόλο του τιμωρού πρέπει να σκεφτούμε πόση «ζημιά» πραγματικά έχει συμβεί. Συχνά οι τύψεις δε μας επιτρέπουν να είμαστε αντικειμενικοί για το παραστράτημά μας. Χρειάζεται όμως, ψυχραιμία και ανασύνταξη δυνάμεων. Ας αφήσουμε τους χαρακτηρισμούς και ας περάσουμε στη δράση. Η πιο λογική αντίδραση είναι να γυρίσουμε σελίδα, να μην ανεβούμε στη ζυγαριά και να συνεχίσουμε το πρόγραμμά μας σαν να μη συνέβη τίποτα. Για τους σκληροπυρηνικούς θα μπορούσε να λειτουργήσει θετικά μια ημέρα «αποτοξίνωσης» με φρούτα, σαλάτες, γάλα και γιαούρτι. Πάλι όμως, με καλή διάθεση και όχι σε μορφή τιμωρίας γιατί δε θα τη βγάλουμε ούτε μέχρι το μεσημέρι και μάλιστα το πιθανότερο είναι να χαλάσουμε ακόμα περισσότερο το πρόγραμμά μας.
Το έχουμε πει και θα το ξαναλέμε: μόνο με την αγάπη θα έρθει η αλλαγή. Με κατηγορίες και τύψεις το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο. Δε βγάζει κανένα νόημα να θέλουμε να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας. Αλήθεια τι κερδίζουμε όταν φερόμαστε αυτοκαταστροφικά; Ο σκοπός είναι να τρώμε όταν πραγματικά πεινάμε, αλλά δε χρειάζεται και η αυστηρότητα με την οποία μας καταδικάζουμε όταν αυτό δεν πραγματοποιείται ακριβώς όπως το περιμέναμε. Αυτό που έχει σημασία είναι να έχουμε το περιθώριο και την ηρεμία να αφήσουμε τα ατυχή περιστατικά πίσω μας, να αναλογιστούμε τι μας οδήγησε εκεί και να είμαστε έτοιμοι να διαχειριστούμε αναλόγως την επόμενη φορά…
