Τις προάλλες ”μπράντσαρα” σε αγαπημένο βιγκαν στέκι στο Μετς, με αγαπημένη φίλη blogger που θεωρώ από τις πιο έξυπνες, αστείες και ευαίσθητες γυναίκες που ξέρω και πάντα απολαμβάνω την παρέα της και τα κοφτερά σχόλιά της πάνω στην επικαιρότητα.

Της έλεγα λοιπόν για ένα μικρομπιφ που είχα με το αμόρε και ως γνωστόν, λόγω της παθιασμένης μου ιδιοσυγκρασίας, βλέμμα, χέρια και φωνή είχαν γίνει ένα στην περιγραφή των γεγονότων, για να καταλήξω πως αν δεν ικανοποιηθούν τα θέλω μου, θα χωρίσω. Μου λέει τότε η γλυκούλα, κάπως μεταξύ τρομαγμένης και άψογης μποέμ κυρίας που είναι, καρφώνοντας με το πηρούνι την αβοκάντο τάρτα της «είσαι σίγουρη, φίλη; υπάρχει πολλή σκατίλα εκεί έξω».

Και τι συμβαίνει τέλος πάντων με αυτό το «εκεί έξω»;

Μοιάζει κάπως με μία ζώνη σκοτεινή και απροσδιόριστη που κανείς μας δεν θέλει να βρεθεί. Ενώ όλοι εμείς τελικά είμαστε «εκεί έξω», ζούμε «εκεί έξω», δουλεύουμε «εκεί έξω» και φυσικά, κάνουμε και ντεητ «εκεί έξω». Σημειώνω πως πριν κάνω την τελευταία μου σχέση, ήμουν μόνη γύρω στα 3 χρόνια «εκεί έξω». (μεταξύ μας,ώρες-ώρες, ακόμα αναπολώ αυτό το υπέροχο διάστημα απόλυτης ελευθερίας, σςςςςςς).

Οι σχέσεις ήταν πάντα ελαττωματικές. Ίσως, ο κοινωνικός αντίκτυπος μας έσωζε από τα διαζύγια που σήμερα, αισίως κυμαίνονται στο 50%, αλλά δεν μας έσωζε ποτέ από την κάκιστη ποιότητα. Μια ποιότητα που νομίζουμε πως σήμερα έχει κάπως αυξηθεί ή χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την σύγχρονη εποχή, αλλά θα διαφωνήσω σθεναρά. Η ποιότητα ήταν πάντα κακή. Εμείς όλοι, ήμασταν πάντα κακοί. Μεγαλωμένοι λάθος, με λάθος πρότυπα, με στερεότυπα, με την τάση να μην κάνουμε αυτό που επιθυμεί βαθιά η καρδούλα μας και να κρύβουμε τις πραγματικές μας επιθυμίες και -ακόμα χειρότερα- να μην τις διεκδικούμε. Μας μεγάλωσαν έτσι. Και τώρα, κάποιοι φίλοι μας μεγαλώνουν και αυτοί τους επόμενους έτσι. Και φταίει το «εκεί έξω»; ΕΓΩ και ΕΣΥ είμαστε το εκεί έξω.

Το αγόρι φοβάται μην γίνει περίγελος και δυσκολεύεται να επικοινωνήσει τα συναισθήματά του, το κορίτσι φοβάται μην εγκαταλειφθεί και γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης. Και οι δύο αποκρίνονται στα καλούπια που τους επιβάλλουν τα στερεότυπα. Και οι δύο φοβούνται μην πληγωθούν. Και καταλήγουν να μην σχετίζονται καθόλου ή τελικά, να σχετίζονται λάθος. Με ψέματα και με μυστικά. Κάποιοι, δυστυχώς, φτάνουν ακόμα και στα σκαλιά της εκκλησίας έτσι.

Γιατί, λοιπόν, κάποιος να σου δώσει την όμορφη καρδιά του, τον σημαντικό χρόνο του, την αλήθεια της ψυχής του, την ομολογία των πιο μεγάλων φόβων του, την εμπιστοσύνη για χαρά στην κάθε μέρα του, αν εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις το ίδιο; Κι αν είναι όλα τόσο σκατά εκεί έξω, είσαι σίγουρη/ος πως δεν έχεις συμβάλλει ούτε τόσο δα κι εσύ; Και πως έκανες ό,τι μπορούσες να είσαι αυτό που θα ήθελες να σου συμβεί;

Τα πράγματα δεν γίνονται σε εμάς, είμαστε τα πράγματα. Γίνε το date που θέλεις να βρεις. Γίνε το αντίθετο από αυτό που σιχαίνεσαι. Γίνε το άρωμα στα σκατά που δεν γουστάρεις. (εναλλακτικό: γίνε το άρωμα στην δυσωδία που σε ενοχλεί, αν σου φαίνεται ακραίο το άλλο, αν και προτιμώ τα ακραία…χιχιχι)

Και τότε, το «εκεί έξω» θα μοιάζει με απέραντα ολλανδικά λιβάδια από τουλίπες.