Ποτέ δε ζήτησα πολλά απ’ τη ζωή μου. Έναν άνθρωπο να ‘ναι πλάι μου όταν τον έχω ανάγκη όχι μόνο στα δύσκολα, αλλά και στα εύκολα. Να είναι εκεί για να μοιράζεται τα πάντα μαζί μου, χωρίς να χρειάζεται να το πω. Να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι, χωρίς να χρειαστεί να ξεστομίσω την παραμικρή κουβέντα. Να διαβάζει πίσω απ’ τη σιωπή μου, να μπορεί να διακρίνει τη θλίψη μου πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο και τις στιγμές αμέτρητης ευτυχίας πίσω από ένα αμήχανο και διστακτικό.

Ποτέ δε ζήτησα πολλά από τη ζωή μου. Έναν άνθρωπο να με προσέχει κι ας ξέρει πως τα καταφέρνω και μόνη μου. Κάποιον να μ’ αγαπάει και να μου το δείχνει με κάθε ευκαιρία. Όχι μέσα από δώρα κι ανούσιες εκπλήξεις, μα μέσα από τα απλά και τα καθημερινά. Μέσα από ένα φιλί για καληνύχτα ή μια αγκαλιά για να κατευνάσει τους πόνους μου. Μέσα από ένα ωραίο πρωινό που θα φτιάξει μια Κυριακή, για να με ευχαριστήσει. Μέσα από ένα χέρι βοηθείας που θα μου προφέρει όταν το άγχος κι οι υποχρεώσεις θα με κυνηγούν. Μέσα από δυο όμορφα λόγια που θ’ ακούσω από τα χείλη του. Όχι επειδή θα το ζητήσω, μα επειδή θα το νιώσει.

Ποτέ δε ζήτησα πολλά από τη ζωή μου. Έναν άνθρωπο που όσο εγωιστής κι αν είναι, θα μπορεί να το κοντρολάρει και δεν θα βάζει τον εγωισμό του πάνω από τη σχέση μας. Κάποιον που θα τολμάει να ξεστομίσει εύκολα μια συγνώμη, τις στιγμές εκείνες που ξέρει πως έχει κάνει λάθος, χωρίς να σκεφτεί πως θα θιχτεί ο εγωισμός του αν το κάνει. Κάποιον που δεν θα διστάσει να με πάρει μια αγκαλιά έπειτα από ένα τσακωμό ή να κάνει την πρώτη κίνηση συμφιλίωσης. Κάποιον για τον οποίο θα είμαι πάντα προτεραιότητα. Που θα με βάζει πάνω απ’ όλους κι απ’ όλα όχι επειδή θα το απαιτώ, αλλά επειδή εκείνος θα το έχει ανάγκη. Που δεν θα με αφήνει σε αναμονή, λόγω δουλειάς κι υποχρεώσεων, αλλά θα είμαι για ‘κείνον η πρώτη έννοια.

Ποτέ δε ζήτησα πολλά από τη ζωή μου. Κάποιον που θα βγάζει στην επιφάνεια τα καλά στοιχεία του χαρακτήρα μου και που μαζί του θα γίνομαι συνεχώς καλύτερος άνθρωπος. Θα εξελίσσομαι και θα ωριμάζω, ακριβώς όπως θα ωριμάζει κι η σχέση μας. Κάποιον που θα προσπαθεί καθημερινά για ‘μας και θα με κάνει κι εμένα να θέλω το ίδιο. Έναν άνθρωπο να με δέχεται όπως είμαι, με τα στραβά και τ’ ανάποδά μου, με τις παραξενιές και τις γκρίνιες μου. Κάποιον που θα συμμερίζεται τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου και θα προσπαθεί να τις εκπληρώσει. Που θα σέβεται απόλυτα το ανήσυχο πνεύμα μου και θα με βοηθάει με όποιο τρόπο μπορεί για να κάνω τα πιο τρελά μου όνειρα πραγματικότητα.

Μα πάνω απ’ όλα, θέλω έναν άνθρωπο που θα έρθει στη ζωή μου και θα με κάνει να ξεχάσω κάθε προηγούμενο. Που θα με κάνει με τις πράξεις του να πιστέψω πως δε θα υπάρξει επόμενος. Κάποιον, που η απουσία του θα με πονάει κι η παρουσία του θα μου δίνει ζωή. Κάποιον που θα έρθει στη ζωή μου και θα με κάνει να συνειδητοποιήσω την έννοια του απόλυτου, του αληθινού, του δίχως όρια έρωτα. Εκείνου που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, εκείνου που επαναστατεί και διεκδικεί χωρίς να σκέφτεται τις συνέπειες.

Ποτέ δε ζήτησα πολλά από τη ζωή μου. Ή μήπως όχι;