Είναι και κάτι Δευτέρες που σου δίνουν μαθήματα. Είναι και κάτι Δευτέρες που παίρνεις μαθήματα από τα social media. Να αυτή τη Δευτέρα το Facebook μας έδωσε την απάντηση/μάθημα στο ερώτημα “πότε μεγαλώνουμε;”
“Σημερα στο νηπιαγωγείο είχε γενέθλια η Μ. Ήμασταν όλοι έκπληκτοι από το πόσο φανερά μεγαλύτερη έδειχνε από την Παρασκευή και αναφωνούσαμε κάθε φορά που μας έλεγε ότι σήμερα έγινε 5. Πέντε δάχτυλα τεντωμένα εμφατικά!
Ο Λ. καθόταν και παρατηρούσε μέχρι που κάποια στιγμή με πλησιάζει και σημειώνει:
-Πάντως σήμερα μοιάζει πιο μεγάλη
-That’s right, it’s because she is 5 now. It’s her birthday
-Δασκάλα, μεγαλώνουμε μόνο σε γενέθλια; ή και στις γιορτές μας; ή και άλλες μέρες που δεν ξέρουμε ημερομηνία;
-Λ. αγαπημένε, μεγαλώνουμε και τη μέρα εκείνη που θα μας πουν ότι ένας αγαπημένος μας δεν ζει πια. Και τη μέρα που θα αναλάβουμε να απαλύνουμε τον πόνο κάποιου που έχασε κάτι πολύτιμο. Και στην πρώτη μεγάλη μας ευθύνη, που θα την κουβαλήσουμε όπως αρμόζει. Και τη μέρα που θα απογοητεύσουμε κάποιον και θα το καταλάβουμε. Μεγαλώνουμε και την ημέρα που βρίσκουμε αγκαλιά που μας χωράει και κουμπώνει τέλεια. Και κυρίως, την ημέρα που θα τη χάσουμε. Μεγαλώνουμε εκείνη την ημέρα που θα δώσουμε λίγη απ την καρδιά και πολλή απ την εμπιστοσύνη μας σε κάποιον. Και την ημερομηνία εκείνη που θα προδοθούν και τα δυο.
Μεγαλώνουμε την ημέρα που επανεξετάζουμε ό,τι έχουμε δεδομένο, την ημέρα που απορρίπτουμε κάθε βεβαιότητα. Την ήμερα που καλούμαστε να δώσουμε μια σωστή συμβουλή σε κάποιον που μας τη ζητάει με αγωνία. Μεγαλώνουμε κάθε τόσο του μήνα που ένα κομμάτι τέχνης μας ξεκλειδώνει κάτι στο μέσα μας. Και την ημέρα που διαπιστώνουμε ότι το μέσα μας και το έξω μας μπορούν να είναι δυο τελείως ανεξάρτητα πράγματα. Μεγαλώνουμε όταν ανταποκρινόμαστε σε όσα θεωρούσαμε αδύνατα και όταν αγκαλιάζουμε όσα δεν μπορέσαμε. Μεγαλώνουμε και όταν διαλέγουμε εμείς όσους θεωρούμε οικογένεια. Όταν χάσουμε τον πρώτο μας φίλο, όταν μπορούμε να δούμε τα πράγματα από τα μάτια κάποιου άλλου. Μεγαλώνουμε όταν μπορούμε να περιγράψουμε πώς νιώθουμε και εκείνη τη σημαντική ημερομηνία που καταφέρνουμε να συγχωρέσουμε.
-Πόσο χρονών είσαι δασκάλα; -Σε δυο εβδομάδες κλείνω τα 104 παιδί μου”
Το κείμενο είναι status της Μικαέλας Τσουμάνη
