«Πως τα ξέρεις όλα;» ρώτησες κάποτε τη μαμά σου. «Θα μεγαλώσεις και θα τα μάθεις κι εσύ» σου απάντησε εκείνη. Και περίμενες υπομονετικά μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα που θα τα ξέρεις κι εσύ και δε θα κάνεις πλέον λάθη. Αλλά στα 20 δεν είχες μάθει, γιατί αν είχες μάθει δε θα έκανες τις λάθος επιλογές. Οπότε συνέχισες να περιμένεις. Αλλά ούτε στα 25 είχες μάθει, γιατί αν είχες μάθει θα είχες καταφέρει να διακρίνεις τα σαθρά θεμέλια που έχτιζαν γύρω σου. Αλλά μάλλον ήσουν ακόμη αρκετά μικρή. Αλλά ούτε και στα 30 είχες μάθει, γιατί αν είχες μάθει δε θα κυνηγούσες όνειρα θερινής νυκτός και θα άκουγες το ένστικτό σου όταν σου έλεγε να τρέξεις μακριά. Λες ακόμη να ήσουν μικρή; Ας είναι….
Κι έφτασες αισίως τα 35. Ε, τώρα πια μεγάλωσες. Νομίζεις; Αλήθεια το πιστεύεις; Όχι ρωτάω, γιατί αν είχες μεγαλώσει θα είχες μάθει επιτέλους, θα ήξερες καλύτερα. Έτσι δεν είναι; Έτσι, τουλάχιστον, θα περίμενε κανείς. Έτσι, τουλάχιστον, περιμένεις κι εσύ. Πίστευες πως μεγαλώνοντας επιτέλους θα μάθεις. Πως οι εμπειρίες και τα χρόνια θα σε γαλουχήσουν, θα σε «ψήσουν» και θα μάθεις. Αλλά έμαθες;
Κι αν έμαθες, γιατί δεν αναγνωρίζεις το ψεύτικο, το προσποιητό, το σκηνοθετημένο για κάποιο λόγο; Γιατί δεν το σκέφτηκες ή δεν το κατάλαβες ή δεν το φαντάστηκες, θα σου πει κάποιος. Ναι, αλλά μετά από τόσα χρόνια δε θα έπρεπε να έχεις γίνει λιγάκι καχύποπτη; Δε θα έπρεπε να μην τα βλέπεις όλα τόσο ρόδινα; Θα έπρεπε. Όπως θα έπρεπε να μην είσαι και τόσο ευκολόπιστη. Να μη θαμπώνεσαι από ψεύτικα χαμόγελα και φτιασιδωμένα προσωπεία. Να μην πιστεύεις ακόμη σε παραμύθια και πρίγκιπες. Γιατί οι πρίγκιπες χάθηκαν και μαζί τους διαλύθηκαν και τα ροζ συννεφάκια της αθώας παιδικής μας ηλικίας.
Κι αν έμαθες, γιατί σου προκαλεί ακόμη έκπληξη η αδικία και τα πισωμαχαιρώματα; Γιατί σε σοκάρει η αναισθησία και η απραξία των άλλων; Τόσα και τόσα χρόνια συναναστρέφεσαι με ανθρώπους όλων των ηλικιών και όλων των μορφωτικών επιπέδων κι ακόμη σε ταράζει ο εγωκεντρισμός και η απάθεια. Δε θα έπρεπε να τα έχεις συνηθίσει; Δε θα έπρεπε να τα έχεις ξεπεράσει; Θα έπρεπε. Αλλά μάλλον θα έπρεπε και να ασχολείσαι με τη ζωούλα σου και τη δουλίτσα σου και να μη σε νοιάζει τίποτα άλλο γύρω σου. Γιατί αυτό είναι το must do της εποχής μας. Γιατί προφανώς εκεί μας οδήγησε η κοινωνική εξέλιξη αλλά και η προσωπική ανέλιξη.
Κι αν έμαθες, γιατί ακόμη ονειρεύεσαι; Γιατί ακόμη σχεδιάζεις το μέλλον και τη ζωή σου; Δε θα έπρεπε να έχεις ήδη μάθει πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια το σύμπαν γελάει; Θα έπρεπε. Όπως θα έπρεπε να έχεις μάθει πια πως τα όνειρα είναι για τα παιδιά, που ακόμη δεν έχουν βιώσει τη σκληρή πλευρά της ζωής που ακόμη δεν έχουν έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τις ασχήμιες και τις βρωμιές της. Όπως θα έπρεπε και να έχεις μάθει πως τα σχέδια είναι για τους καλλιτέχνες, που η πραγματικότητά τους αιωρείται ανάμεσα στη φαντασία και την αλήθεια και δεν της επιτρέπουν να δηλητηριάζει τη σκέψη και την ψυχή τους.
Κι αν έμαθες, ακόμη δε μεγάλωσες;
Δες ακόμη: Επιστροφή στα εγκόσμια.
