Ποτέ! όταν ήμουν μικρότερη, έλεγα στον εαυτό μου ότι οι άνθρωποι οφείλουν μεγαλώνοντας να αλλάζουν, να ‘εξελίσσονται’ άρα να ωριμάζουν. Και όλοι νομίζω το κάνουμε αλλά λίγο σε φάση μηχανικά, λες και η αλλαγή είναι κουμπί που πατάς και ξυπνάς μια μέρα και είσαι τόσο σοφός που βγαίνεις στο δρόμο να μοιράσεις στα παιδιά που παίζουν λίγη γνώση και μετά παντρεύεσαι (γιατί αυτά κάνουν οι ώριμοι) και μετά γερνάς λίγο, όπου είσαι τόσο ώριμος που είσαι μονίμως ζεν και τίποτα δεν σε αγγίζει.

Λοιπόν εντάξει, καμία σχέση. Εγώ που λέτε, προσφάτως κατάλαβα ότι ωριμότητα σημαίνει το ακριβώς αντίθετο. Σταματάς τις αλλαγές και λες ‘Κοίτα να δεις, αυτός είσαι. Σε κάποια πράγματα είσαι και ο πρώτος, σε άλλα είσαι… αστοδενπειραζειθατοκανειαλλος’! Πορεύεσαι λοιπόν με ό,τι έχεις, χωρίς αυτά τα κουλά ‘σήμερα θα βελτιωθώ και θα γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου’. Καταλαβαίνετε ότι αν δεν ξέρεις ποιός είσαι, πώς θα γίνεις η καλύτερη εκδοχή σου;! Και κυρίως, γιατί να γίνεις; Φαντάζομαι, έχετε ακούσει αυτό το κλισέ που λέει ότι, ό,τι χρειάζεται να ξέρω, το έμαθα στο νηπιαγωγείο. Άρα γεννήθηκες φανταστικός και το πράγμα ψιλοχάλασε στην πορεία. Τότε που απογοητεύτηκες, έγινες λίγο κυνικούλης επειδή πληγώθηκες, σκέφτηκες τραγικά πράγματα για τους συναδέλφους σου, είπες τα πρώτα αθώα ψεματάκια (‘Για καλό μωρέ’).

Σταμάτα λοιπόν να προσπαθείς για κάτι ουτοπικό και λίγο στερεοτυπικό εδώ που τα λέμε! Το καλύτερο μάθημα το παίρνεις όταν αράζεις με παιδιά κάτω των 5. Είναι παντελώς εύπιστα, λένε ό,τι σκέφτονται, θέλουν μόνο να παίζουν, κλαίνε αυτόματα όταν στενοχωριούνται και πεθαίνουν στα γέλια με ό,τι χαζό συμβαίνει. Ευτυχία σαν να λέμε!

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου, ότι η μόνη κίνηση ‘βελτίωσης’ που θέλω να κάνω από εδώ κι εμπρός είναι όλα τα παραπάνω. Κι αν δεν θέλουν να με παίζουν οι άλλοι, θα πάω στους παραδίπλα. Αφού βάλω λίγο τα κλάματα όμως…!