Υπάρχει κάτι μαγικό στην πρώτη φορά που κάνεις το οτιδήποτε. Αυτό το υπέροχο συναίσθημα είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας “Premature” των Zora Howard και του Rashad Ernesto Green. Είναι λογικό να έχει εμπνεύσει τόσους καλλιτέχνες ανά καιρούς.  Μπορεί η εμπειρία να καταλήξει στην απόλυτη απογοήτευση αλλά η πρώτη δοκιμή είναι αυτή που θα ορίσει όλες τις επόμενες. Μερικές φορές ορίζει το αν θα υπάρχει και επόμενη. Την πρώτη φορά που βιώνεις μια διαπεραστική και ανεξέλεγκτη ανάγκη να ακουμπήσεις τα χείλη κάποιου, ανακαλύπτεις τη μαγεία ενός flow. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πρώτο έρωτα. Το μυαλό σου σε εισάγει σε μια ροή άτακτων σκέψεων που όμως έχουν απόλυτη συνοχή και δεν δύνανται να μετριαστούν από τον παραμικρό αρνητισμό. Αυτό ακριβώς είναι που παρουσιάζει η ταινία, και όχι μόνο.

Τι αφορά το Premature

Η ταινία παρουσιάστηκε σε διάφορα φεστιβάλ κινηματογράφου, μεταξύ αυτών και το Sundance. Πραγματεύεται τον πρώτο έρωτα ενός κοριτσιού πριν πάει στο Πανεπιστήμιο. Απεικονίζει κάθε βλέμμα, άγγιγμα, τσακωμό, στιγμή έμπνευσης και ανησυχία που γεννάται στο πλαίσιο του πρώτου έρωτα. Οι σκέψεις παίρνουν σάρκα και οστά με την πρώτη επιλογή σου να δράσεις. Η ανάγκη που βιώνεις γίνεται σχεδόν επιτακτική παρερμηνεύοντας κάθε βλέμμα, κίνηση ή λέξη του ατόμου που θέλεις τόσο να αγγίξεις. Δεν υπάρχει πραγματικό “όχι” σε όλα αυτά που θα θέλεις να κάνεις. Τον/την κοιτάς και ξέρεις ότι θέλεις κάπως να σε κοιτάξει. Τον/την κοιτάς και ξέρεις ότι θέλεις να σου ακουμπήσει το χέρι. Μερικές φορές θέλεις να εμφανιστεί στον κήπο σου και να σου πει “Φύγαμε”. Ενδεχομένως να αναγνωρίζεις και το πόσο παράλογα είναι, αλλά αυτή η φωνούλα της συνείδησης αποσιωπείται εύκολα. Ο πρώτος έρωτας είναι η πρώτη φορά που ερμήνευσες πραγματικά τα “you” στους στίχους ενός τραγουδιού. Ακόμα και η πρώτη φορά που ένα πρόσωπο έγινε προορισμός για εκείνες τις στιγμές που αφαιρείσαι. Και αυτό που μένει; Παλεύεις για να πείσεις τόσο τον εαυτό σου όσο και τους άλλους ότι είναι πραγματικό. Γιατί αλλιώς πως γίνεται να έχει καθηλώσει κάθε κύτταρο του σώματός σου;

Μερικά πράγματα για τους δημιουργούς

Η Zora Howard, πρωταγωνίστρια του Premature, γνωρίστηκε με τον Rashad Ernesto Green όταν ήταν μόλις έντεκα ετών. Τότε ο Rashad ήταν ηθοποιός και η Zora έβαζε τα ρούχα των ηθοποιών στη θέση τους. Τον κάλεσε ένα χρόνο μετά σε μια παρουσίαση spoken word της και εντυπωσιάστηκε. Αυτό ήταν αρκετό για να την καλέσει ο ίδιος να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία μικρού μήκους που παρήγαγε δύο χρόνια μετά. Κάπως έτσι άρχισε η συνεργασία των Zora και Rashad, που τώρα είχε ως καρπό της την πιο όμορφη και ρεαλιστική παρουσίαση όλων των χρωμάτων του πρώτου έρωτα.

Για τη Zora Howard αυτός είναι ο πρώτος της ρόλος σε ταινία και η πρώτη φορά που παρουσιάζει το συγγραφικό της ταλέντο, παρότι που τόσο η ηθοποιία όσο και η ποίηση και συγγραφή είναι δραστηριότητες με τις οποίες ασχολείται από μικρή.  Στο πλαίσιο της παραγωγής αποφάσισαν από κοινού ότι η πρωταγωνίστρια πρέπει να ασχολείται με ποίηση. Πολύ αργότερα συμφώνησε και η ίδια η Zora ότι θα ήταν καλή ιδέα να απαγγείλει κάποιο ποίημα, μιας και ο ρόλος της δεν ανοίγεται πολύ αλλιώς. Συγκεκριμένα σε συνέντευξή της για το Elle απάντησε σε σχετική ερώτηση:

Ερώτηση: Η ποίηση είναι βασικό στοιχείο της πλοκής. Γιατί ήταν σημαντικό για σένα ως ποιήτρια να το ενσωματώσεις στο χαρακτήρα και το σενάριο;

Απάντηση: Αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτομαι τη συγγραφή. Είναι το σημείο εισαγωγής μου. Γράφω πράγματα με πρέπει να απαγγελθούν δυνατά και να τα μοιραστώ. Αυτό συμπεριλαμβάνει και τη ροή του διαλόγου, ακόμα και τον τρόπο που περιγράφουμε και θέτουμε τις σκηνές. Ο Rashaad και εγώ ξέραμε από την αρχή ότι η Ayanna είναι συγγραφέας, αλλά ήμουν διστακτική στο να βάλω ποίηση στην ταινία. Δεν υπήρχε κανένας στίχος γραμμένος στο σενάριο.  Υπάρχει μια σκηνή που η Ayanna πρόκειται να μοιραστεί την ποίησή της με τον Isaiah για πρώτη φορά. Σύμφωνα με το σενάριο, απλά ανοίγει το στόμα της και μετά κόβουμε τη σκηνή για να προχωρήσουμε στην επόμενη. Αλλά όταν πήραμε τις λήψεις, ο Rashaad είπε: “Γιατί δεν λες μερικούς στίχους; Μπορεί να είναι καλό για να το επεξεργαστούμε, να κόψουμε λίγο και να δείξουμε το στόμα της να κινείται”. Είπα κάτι το οποίο είχα απομνημονεύσει, μετά η πρώτη λήψη της ταινίας είχε ολόκληρο το ποίημα. Ο συντάκτης μας, Justin Chan, το έκανε πραγματικά να δουλέψει. [Αλλά] αυτή ήταν η μόνη στιγμή με ποίηση στην ταινία, που δεν φαινόταν σωστή. Οπότε κατά την διαδικασία επεξεργασίας, κάναμε μερικά πίσω βήματα ώστε να γράψω μερικά ποιήματα που θα μπορούσε να πει η Ayanna. Ακούμε περισσότερο τα εσωτερικά της συναισθήματα και το τι σκέφτεται, αλλά δεν μιλάει τόσο. Θέλαμε να μπούμε λίγο βαθύτερα στο μυαλό της Ayanna. Τώρα δεν μπορώ καν να φανταστώ την ταινία χωρίς ποίηση”.