Το προηγούμενο Σάββατο αποφάσισα με μια φίλη μου να πάρω το τραίνο και να επισκεφθώ μια από τις κοντινές πόλεις, συνηθισμένη και αγαπημένη ρουτίνα αν μένεις στην Ολλανδία, μιας και οι συνθήκες όπως το εξαιρετικό σύστημα τραίνων, το flat έδαφος και οι κοντινές αποστάσεις μεταξύ των πόλεων το επιτρέπουν και με το παραπάνω.

Προορισμός αυτή τη φορά ήταν η Ουτρέχτη, μια πόλη διαμαντάκι, το αποκαλούμενη από πολλούς μικρό Άμστερνταμ, με πιο στενά κανάλια, γέφυρες που θυμίζουν Βενετία και παριζιάνικο ρομαντισμό.

Φτάνοντας στον κοσμοπλημμυρισμένο σταθμό, το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα αγόρι με ένα αστραφτερό τοπ-διχτάκι, το οποίο ζήλεψα και θαύμασα φευγαλέα. Ανεβαίνοντας τις σκάλες αρχίσαμε να νιώθουμε μια ωραία ενέργεια, κόσμο ντυμένο λίγο πιο εκκεντρικά, αλλά όλα αυτά είναι μια κανονικότητα στην Ολλανδία, ειδικά στις κεντρικές πόλεις. Μέχρι να βγούμε από το σταθμό είδα πολλά ζευγάρια κάλτσες με τα χρώματα του ουράνιου τόξου να ξεπροβάλλουν από snickers και crocs και άλλες τόσες σημαίες της LGBTQ+ να ανεμίζουν. Κάθε δρομολόγιο στον πίνακα των τραίνων είχε διαφορετικό χρώμα. Και τότε επιβεβαιώθηκε η αρχική σκέψη, είχαμε έρθει στο Pride.

Έπειτα από επιφωνήματα ενθουσιασμού για το πόσο η τύχη μας ευνόησε με τον καλύτερο τρόπο και αφού η εκδρομή είχε ήδη αποκτήσει άλλο νόημα, ήταν η στιγμή που πατήθηκε ο διακόπτης και για τις επόμενες 12 ώρες απλά ρουφούσαμε εικόνες.

Πρώτη στάση στις πιο ωραίες drag queens που έχω δει ποτέ με πολύχρωμους δερμάτινους κορσέδες και φτερά Tinkerbell για εφοδιασμό με απαραίτητο γκλίτερ, γιατί γιορτή χωρίς γκλίτερ (και χωρίς γλυκό) δεν υφίσταται. Οι παρελάσεις εδώ ξεκινούν με ένα τρομερό μπόνους, γίνονται πάνω σε βάρκες οι οποίες κάνουν tour στα κανάλια. Είχα ακούσει πολλά για τα pride εδώ, όμως τίποτα δεν συγκρινόταν με αυτό που ακολούθησε. Η κάθε ομάδα είχε το δικό της χαρακτήρα και παλμό. Κρατώντας μια μπύρα και χορεύοντας από τη θέση σου στην άκρη των καναλιών, βρισκόσουν να ανταλλάσσεις ματιές, μακρινά φιλιά και φιλοφρονήσεις με τους επιβάτες της βάρκας οι οποίοι χόρευαν υπό τους ήχους του “I am walking on sunshine”, τραγουδούσαν δυνατά “You are from the seventies, but I am nineties bitch, I don’t care, I love it!”, μας έδιναν χαρτάκια με γλυκόλογα, πετούσαν μπουκαλάκια με αλκοόλ, επιδίδονταν σε χορογραφίες από το Tik Tok, μα κυρίως γιόρταζαν ελεύθερα και χαίρονταν τη ζωή, μεταδίδοντας με αυτό τον τρόπο το ισχυρότερο μήνυμα, της αγάπης, της αποδοχής και της ισότητας.

Πενήντα βάρκες συμμετείχαν στην παρέλαση μεταξύ των οποίων ήταν ομάδες και κοινότητες ερμαφρόδιτων ανθρώπων, ΛΟΑΤΚΙ, drag queens μέχρι ομάδες που είχαν άτομα αποκλειστικά της τρίτης ηλικίας, ο δήμος της πόλης και η αστυνομία, την ίδια στιγμή που στην Ελλάδα γίνονται καταγγελίες επειδή μια καθηγήτρια έδειξε στην τάξη την ταινία “Αγόρια στο Ντους”, υπενθυμίζοντας μας πως τα επίπεδα τοξικής αρρενωπότητας κρατούν καλά.

Γιατί εδώ πέρα το pride δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την πολιτεία, είναι μέρος της.

Πάντα στα pride νιώθω ένα γλυκόπικρο συναίσθημα το οποίο προέρχεται από το γεγονός ότι είναι παραπάνω από απαραίτητα. Με εξοργίζει κάθε φορά που σκέφτομαι ότι κάποιος άλλος πιστεύει ότι έχει δικαίωμα και γνώμη για το τι θα κάνει κάποιος άλλος, όχι μόνο στο κρεβάτι του, έκφραση που είναι επείγον να τροποποιηθεί, αλλά κυρίως έξω από αυτό. Συμβαίνει όμως και γνωρίζουμε πολύ καλά γιατί, τα ερωτήματα είναι πάντα ρητορικά.

Και όμως ακόμη δεν το πιστεύω ότι υπάρχει ο όρος coming out, ότι άνθρωποι είναι βυθισμένοι στην αφάνεια και τη θλίψη, επειδή η κοινωνία τους κάνει να νιώθουν ότι περισσεύουν, ότι άνθρωποι χάνουν δουλειές, οικογένεια, μέχρι και την ίδια τους τη ζωή λόγω των σεξουαλικών και ερωτικών τους προτιμήσεων.  Ότι εν έτει 2023 οι ομοφυλόφιλοι δεν έχουν ίδια δικαιώματα με τους ετεροφυλόφιλους σε βασικά θέματα όπως είναι ο γάμος και τα παιδιά. Ότι πρέπει να παλεύουμε κατά της ομοφοβίας ακόμη, κάθε μέρα.

Ανάμεσα σε πολύ γκλίτερ, κομφετί, δερμάτινα περιλαίμια, τεράστια φουσκωτά παπιά, πούπουλα και μεταλλικά κοστούμια, είδα μία ταμπέλα που έλεγε “No one is left behind” (μτφρ. “Κανείς δεν μένει πίσω”) δίπλα από έναν κύριο αρκετά προχωρημένης ηλικίας ο οποίος φορούσε ένα χρυσό δίχτυ με φτερά και να χόρευε ξέγνοιαστος. Και σκέφτηκα πως όταν ήταν στην ηλικία μου πιθανότατα δε μπορούσε να το κάνει αυτό πουθενά χωρίς να υποστεί κάποια μορφή βίας. Γιατί αυτός ο άνθρωπος μπορεί να “έμενε πίσω” όλη του τη ζωή, ενώ οι γύρω του δεν αντιμετώπιζαν αυτά τα προβλήματα μόνο και μόνο επειδή έτυχε να έλκονται από άτομα του ίδιου φύλου.

Γιατί για όσο υπάρχει έστω ένας που θα αναρωτιέται “γιατί χρειάζεται το pride;”, το pride θα είναι παραπάνω από αναγκαίο, θα είναι όχι μόνο φάρος ελπίδας υπέρ της ορατότητας, της ενδυνάμωσης και του σεβασμού, αλλά και χώρος έκφρασης και ελευθερίας, μέχρι αυτός ο χώρος να μην γνωρίζει από πολεοδομικά σύνορα και ημερολογιακές ημερομηνίες.

Για να μην νιώθουμε ίχνος περηφάνειας επειδή δεν σχολιάσαμε το αγόρι με το αστραφτερό διχτάκι. Για να μην ξαναμείνει ποτέ κανείς πίσω.