Σήμερα Τρίτη, όπως και κάθε μέρα, ξύπνησα στις 07.00. Δεν έχω χειρότερο από το να νιώθω πως δεν εκμεταλλεύομαι την κάθε ημέρα στο έπακρο και αυτό σημαίνει πώς όσο νωρίτερα ξυπνήσεις, αυξάνονται οι ευκαιρίες σε καθημερινή βάση, για εξερεύνηση και πλήρης εκμετάλλευση της κάθε σου ημέρας.

Μπορεί να το πεις και ψυχαναγκαστικό αλλά η αλήθεια είναι πως όταν η μέρα σου απλώνεται σαν χαλί φρεσκοστρωμένο μπορείς να πατήσεις πάνω του με χαρά, να ξαπλώσεις, να χορέψεις, να κοιμηθείς, να ασκηθείς, να φας, να διαβάσεις…

Σήμερα Τρίτη, η ημέρα μου ξεκίνησε στις 07.00. Έβγαλα τον Μπάρακ βόλτα, τον τάϊσα και ύστερα έβαλα την αθλητική μου στολή για να κατευθυνθώ – όπως κάθε μέρα – στο Άλσος Συγγρού στο Μαρούσι για να κάνω το καθημερινό μου διαλειμματικό τρέξιμο.

Αυτή η δραστηριότητα της ημέρας είναι θα έλεγα από τις πιο όμορφες

Πέραν του ότι η άσκηση οποιασδήποτε μορφής είναι ωφέλιμη για τον οργανισμό, εκκρίνοντας ενδορφίνες που σε κάνουν εξ’ ορισμού χαρούμενο ή πιο χαρούμενο – εξαρτάται από το ήδη υπάρχον επίπεδο χαράς μέσα σου πάντως στεναχωρημένο δεν θα σε κάνουν, υπάρχουν και άλλες ιστορίες που εξελίσσονται κατλα τη διάρκεια αυτού του περπατηματοτρεξίματος και θα σας τις αναφέρω για να καταλάβετε τι εννοώ.

Παρκάροντας έξω από το Άλσος βλέπω πάρα πολύ κόσμο

Μπαμπάδες με καρότσια, μαμάδες με καρότσια, παιδάκια με τις γιαγιάδες ή τους παππούδες τους, κόσμο με τα κατοικίδιά του, νεαρούς, νεαρούς, μεγαλύτερες, μεγαλύτερους, ζευγάρια, πορωμένους αθλητές, ομάδες ηλικιωμένων ντυμένοι με τα καλά τους, παρέες γυναικών, προπονητές με αθλητές και μονάδες, όπως εγώ, που πηγαίνουν εκεί για να ξεκλέψουν λίγο χρόνο ηρεμίας, συγκέντρωσης και ευφορίας με τον εαυτό τους!

Όσο γράφουν χιλιόμετρα τα πόδια μου εκεί, παράλληλα μυρίζω τους φρεσκοκομμένους κόκκους καφέ από τα τριγύρω σπίτια, κεικ πορτοκαλιού και βανίλιας που μόλις έχουν βγει από το φούρνο, ραδιόφωνα να παίζουν από τα μπαλκόνια των σπιτιών, ωραία, λαχταριστά φρεσκοπλυμμένα ρούχα απλωμένα στις βεράντες. Ακούω συζητήσεις φευγαλέα από τους «συναδέλφους» στο Άλσος, ανταλλάσσω κουβέντες με τους φιλοξενούμενούς του και όταν παίρνω και τον Μπάρακ μαζί, το γαλλικό μπουλντόγκ που βαριέται που ζει από τη φύση του και σιχαίνεται το περπάτημα εκεί τα πράγματα αποκτούν άλλο ενδιαφέρον καθώς σταματάμε να μυρίσουμε και να μιλήσουμε τον κάθε άλλο σκύλο και τον ιδιοκτήτη του ανταλλάσσοντας απόψεις και κουβέντες περί σκύλων και τις ράτσες τους.

Το Άλσος Συγγρού το αγαπώ πολύ

Το ανακάλυψα πρόσφατα, εννοώντας πως ενώ ήξερα πως υπάρχει δεν το είχα περπατήσει και εξερευνήσει. Ενώ η τοποθεσία του βρίσκεται σε κεντρική αρτηρία της Αθήνας πλευρίζοντας πολλές περιοχές με την τεράστια έκτασή του, εκεί μέσα ακούς συγκεκριμένα πράγματα και δεν αναφέρομαι σε κόρνες, αυτοκίνητα και μηχανάκια. Είναι ένας παράδεισος ήχων, πουλιών, (ενίοτε και αγριογούρουνων – όχι δεν έχω δει ακόμα) χελωνών και σε κάνει να «φεύγεις» νομίζοντας πως είσαι στην εξοχή – κάπως σαν να έχεις πάει διακοπές μόνος σου για εσένα!

Και τα απογεύματα είναι όμορφα εκεί. Αλλάζουν οι βάρδιες των πρωϊνών τύπων και έρχονται άλλες, προσφέροντάς σου άλλες εικόνες, άλλες μυρωδιές και άλλες ιστορίες.

Αν δεν έχεις πάει στο Άλσος, να πας. Αν έχεις πάει στο Άλσος και ξαναπάς έχοντας διαβάσει αυτές εδώ τις σκέψεις μου, πες μου αν το είδες αλλιώς. Θα έχει ενδιαφέρον.