Είναι από τα λίγα πράγματα τα οποία απολαμβάνω πολύ περισσότερο μόνη μου, παρά με παρέα. Αυτή η αίσθηση της μυρωδιάς του φρέσκου καφέ, η πρώτη αναζωογονητική γουλιά που κυλάει μέσα σου και νιώθεις να διαπερνά όλο σου το κορμί, σαν ένεση αδρεναλίνης.

Από τότε που ξεκίνησα να πίνω καφέ, εκεί σε κάτι πανελλήνιες εξετάσεις, ήταν ο μόνος καφές που δεν ήθελα να μοιραστώ με κανέναν άλλον. Παρέα μου τότε είχα τα βιβλία και τις σημειώσεις μου, τώρα τον σκύλο και τη μουσική μου.

Τον αγαπώ τον καφέ, αλλά περισσότερο αγαπώ την ιεροτελεστία που τον συνοδεύει. Για τον καθένα είναι διαφορετική, αλλά όσοι από εσάς πίνετε καφέ, καταλαβαίνετε πολύ καλά σε τι ακριβώς αναφέρομαι. Είναι η όλη διαδικασία παρασκευής του, από το μπρίκι που ανάβεις, την ώρα που στέκεσαι από πάνω του μέχρι να δεις τις πρώτες φουσκάλες , μέχρι την πρώτη γουλιά του.

Φανατική οπαδός του ελληνικού παραδοσιακού καφέ, που γεύση σαν τη δική του δεν έχω βρει σε όσες κατηγορίες καφέ και αν έχω πειραματιστεί. Είναι το άρωμά του μάλλον που με αιχμαλωτίζει και απολαμβάνω στην αγαπημένη πολυθρόνα του σπιτιού μου, περιμένοντας να κρυώσει λίγο για να τον γευτώ.

Είναι μια διαδικασία την οποία ως επί το πλείστον απολαμβάνεις περισσότερο τα σαββατοκύριακα, χωρίς το άγχος να ετοιμαστείς για τη δουλειά σου. Για κάποιο λόγο είναι σαν να μπαίνεις σε μια αυτόματη κατάσταση λειτουργίας, η οποία προβλέπει μόνο την απόλαυση του καφέ σου και τίποτα άλλο.

Ο πρωινός καφές σηματοδοτεί την έναρξη της ημέρας σου, τον προγραμματισμό των δραστηριοτήτων σου, τακτοποίηση εκκρεμοτήτων και σκόρπιων σκέψεων στο κεφάλι σου. Είναι αυτή η ώρα της ημέρας από τις πιο προσωπικές, που είσαι εσύ παρέα με το φλιτζάνι σου και ό,τι άλλο συνοδευτικό επιθυμεί ο καθένας. Αγαπημένη ώρα και απαραίτητη για να ξεκινήσει με ενέργεια και καλή διάθεση η ημέρα.