Η Έφη Βλάμη είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων, που δεν χρειάζεται να πουν πολλά για να σε εμπνεύσουν, γιατί οι ίδιες οι πράξεις τους είναι αυταπόδεικτες. Αθλήτρια από μικρή, καλέστηκε μόλις στα 14 της χρόνια να αγωνιστεί για το πιο σημαντικό έπαθλο, την ίδια τη ζωή. Και νίκησε.

Έκτοτε, της ανοίχτηκαν νέοι δρόμοι, ίσως τους άνοιξε η ίδια, γιατί στην τελική, εμείς διαμορφώνουμε τη ζωή μας. Θέλοντας να επιστρέψει στο σύνολο την αγάπη και στήριξη που της δόθηκε, τόσο από το Όραμα Ελπίδας όσο και από τους δικούς της ανθρώπους, εμπνέει γονείς και παιδιά, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον καρκίνο και μας ενημερώνει για το πόσο πολύτιμη είναι η δωρεά μυελού των οστών, ως εργαζόμενη πια του Συλλόγου «Όραμα Ελπίδας».

Το ότι είναι πρωταθλήτρια Ελλάδος στην ξιφασκία με αμαξίδιο, θα μπορούσε από μόνο του να αποτελέσει τον κύριο λόγο για τον οποίο θες να συνομιλήσεις μαζί της. Όμως η Έφη είναι πολλά περισσότερα. Η Έφη, είναι πρωταθλήτρια Ζωής.

Σε τι φάση σε βρίσκω αυτό το διάστημα;

Η περίοδος που διανύουμε αυτό το διάστημα με τον Covid είναι για όλους πρωτόγνωρη και δύσκολη θα έλεγα. Προσπαθώ να επανέλθω στη ζωή προ Covid όσο μπορώ. Κυρίως όμως ασχολούμαι με την εργασία μου και με το να έρθω πάλι σε επαφή με φίλους που είχα να δω καιρό λόγω της κατάστασης. Είμαι όμως αισιόδοξη, ήρεμη και υγιής!

Μετράς πολλές, σημαντικές νίκες στη ζωή σου! Από την πρώτη μεγάλη νίκη σου απέναντι στον καρκίνο, το νέο ξεκίνημα σου στον αθλητισμό, μέχρι την ανάδειξη σου σε πρωταθλήτρια Ελλάδος στην ξιφασκία με αμαξίδιο. Ποιες στιγμές θα ξεχώριζες από αυτό το ταξίδι;

Από μικρή ασχολιόμουν με τον αθλητισμό, στο αγώνισμα του Στίβου – αγώνες αντοχής συγκεκριμένα- και η ξαφνική αναγκαστική αποχή μου από τους αγωνιστικούς χώρους, ήταν αρχικά στενάχωρη. Όταν όμως κατάλαβα τη σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας μου, ο αθλητισμός είχε από τις τελευταίες θέσεις στο μυαλό μου.

Πρώτο και κύριο, ήταν το να μπορέσω να ξεπεράσω τον καρκίνο και να βγω νικήτρια. Αυτή ήταν η πιο σημαντική νίκη μου. Έπειτα από αρκετά χρόνια, μπήκε ξανά ο αθλητισμός στη ζωή μου, σε ένα εντελώς διαφορετικό άθλημα, αυτό της ξιφασκίας με αμαξίδιο. Στον αθλητισμό, υπάρχουν έντονες στιγμές είτε από νίκες, είτε από ήττες, καθώς μαθαίνεις από αυτές και προσπαθείς να εξελιχθείς. Σημαντική στιγμή επίσης, ήταν όταν μου ανακοινώθηκε από τον Σύλλογο Ελπίδα ότι θα γίνει χορηγός μου. Μου έδειξαν εμπιστοσύνη και πίστεψαν σε ‘μένα.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, όπως κάθε φορά που ερχόταν η νίκη! Θα ξεχώριζα επίσης κάποιες αποστολές στο εξωτερικό για διεθνείς αγώνες, όταν είχαμε θεατές Έλληνες.

Η πορεία σου, ως Έφη αλλά και ως αθλήτρια εμπνέει σε πολλά επίπεδα! Από που αντλείς εσύ έμπνευση στην καθημερινότητα σου;

Από την οικογένεια μου, που στάθηκαν βράχος στο πρόβλημα της υγείας μου, την Πρόεδρο του Συλλόγου Ελπίδα, η οποία έχει αφοσιωθεί και στηρίζει τα παιδιά με καρκίνο, από όλους όσους με στήριξαν και με στηρίζουν. Για ‘μένα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν έμπνευση, παράδειγμα και είναι η δύναμη μου να προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη και να βοηθάω κι εγώ όσο μπορώ και όπως μπορώ.

Είσαι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που επιστρέφουν στο σύνολο την αγάπη που οι ίδιοι εξέλαβαν σε κάποια φάση της ζωής τους. Ξεκίνησες ως εθελόντρια και είσαι πια εργαζόμενη στο «Όραμα Ελπίδας». Θα ήθελες να μου περιγράψεις τις δράσεις του Συλλόγου και τον λόγο για τον οποίο αποφάσισες να συμμετέχεις ενεργά στα κοινά;

Θέλω όσο μπορώ να ανταποδώσω την αγάπη, τη στήριξη και τη βοήθεια που έλαβα. Εθελόντρια ήμουν για λίγο, στο Σύλλογο Ελπίδας. Στο Σύλλογο Όραμα Ελπίδας, εργάζομαι σχεδόν από την αρχή της λειτουργίας του. Το Όραμα Ελπίδας – Τράπεζα Εθελοντών Δοτών Μυελού των Οστών, δημιουργήθηκε από τον Σύλλογο Ελπίδα, καθώς αντιλήφθηκαν το πόσο σημαντική είναι η ανάγκη για εθελοντές δότες μυελού των οστών.

Με το Σύλλογο Όραμα Ελπίδας, ενημερώνουμε για το τι είναι η δωρεά μυελού των οστών και πως μπορεί κάποιος να εγγραφεί ως υποψήφιος δότης. Εγγράφουμε δότες και είναι απίστευτη η χαρά μας όταν κάποιος δίνει κύτταρα από το αίμα του για να σωθεί ένας συνάνθρωπος μας.

Πέρα από την εργασία μου, με κάνει να νιώθω εξίσου χρήσιμη, όταν με καλούν να μιλήσω με τους γονείς ή με παιδιά που παλεύουν με το οστεοσάρκωμα (αυτό που είχα και εγώ). Βλέπουν ζωντανό παράδειγμα, πως το παιδί τους μπορεί να το ξεπεράσει, παίρνουν θάρρος και δύναμη, ρωτούν τυχόν απορίες.

Είσαι γυναίκα, είσαι δυναμική και αυτοδημιούργητη, με πολύ κόπο, πείσμα και αγώνα. Πώς βιώνεις όλη αυτή την αλλαγή που συμβαίνει γύρω μας τους τελευταίους μήνες – την ουσιώδη συζήτηση γύρω από τον ρόλο μας στην ελληνική κοινωνία, αλλά και τα αρκετά τραγικά γεγονότα που μας έκαναν να υποσχεθούμε η μία στην άλλη πως ποτέ, καμία δεν θα είναι πια μόνη της (;)

Η γυναίκα έχει μπει ενεργά στον εργασιακό χώρο, στον αθλητισμό και γενικά, έχει εξελιχθεί σε πολλούς τομείς. Το τελευταίο διάστημα δυστυχώς, ήρθαν στο φως πολλά άσχημα γεγονότα. Είτε αυτά διεπράχθησαν στον χώρο του θεάματος και του αθλητισμού, είτε μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Καμία γυναίκα και κανένας άνθρωπος γενικότερα, δεν θα πρέπει να ανέχεται βίαιες συμπεριφορές και καταστάσεις και θα πρέπει να βρει το θάρρος να απευθυνθεί στον αρμόδιο φορέα ή σε κάποιο οικείο του πρόσωπο. Ελπίζω να βελτιωθούν τα πράγματα και να μπορεί να κυκλοφορεί μια γυναίκα μόνη της στο δρόμο, να μη φοβάται σε κανένα χώρο, όπου κι αν βρεθεί.

Τι θα έλεγες σε κάποιον που ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με τον εθελοντισμό;

Από τον εθελοντισμό, έχεις μόνο να κερδίσεις. Σε γεμίζει ως άνθρωπο. Υπάρχουν τόσες οργανώσεις, σύλλογοι και ιδρύματα, που ο κάθε ένας από εμάς, μπορεί να βρει σε τι θα του άρεσε πιο πολύ να αφιερώσει το χρόνο του. Αν όλοι ήμασταν εθελοντές και λειτουργούσαμε περισσότερο εθελοντικά, ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος.

Πολύς κόσμος θα ήθελε να υπάρξει εθελοντής σε κάποια οργάνωση, αλλά δεν έχει το χρόνο να το κάνει. Παρόλα αυτά, εθελοντισμός θα μπορούσε να είναι απλά η δωρεά αίματος, αιμοπεταλίων, μυελού των οστών κλπ.

Παρότι ζεις και μετακινείσαι χωρίς περιορισμούς στην πόλη, φαντάζομαι πως γνωρίζεις άτομα με κινητικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν καθημερινές προκλήσεις στις μετακινήσεις αλλά και στη ζωή τους γενικότερα, εξαιτίας της έλλειψης ουσιαστικής παιδείας και μέριμνας πάνω στο ζήτημα στη χώρα μας. Θεωρείς πως έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση τα τελευταία χρόνια;

Η αλήθεια είναι πως η δυσκολία είναι μεγάλη ακόμη και σήμερα. Το πρόβλημα αυτό, έχει να κάνει και με την πολιτεία που δεν μεριμνά για τις υποδομές που πρέπει να υπάρχουν ή μπορεί να είναι και λάθος στην κατασκευή τους κάποιες φορές, αλλά και με τους ίδιου τους πολίτες, οι οποίοι δυστυχώς δυσκολεύουν τη ζωή των ατόμων με κινητικές αναπηρίες στην καθημερινότητα τους, κλείνοντας ράμπες, παρκάροντας σε θέσεις ΑμεΑ κοκ.

Έχω την Ελπίδα πως στο μέλλον δεν θα χρειάζεται να μιλάμε για τέτοια προβλήματα και να απαιτούμε τα νόμιμα δικαιώματα μας.

Τι θα έλεγες σε μια φίλη σου που θέλει να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της ή να δημιουργήσει κάτι δικό της από το μηδέν και δεν βρίσκει τον τρόπο ή τα κίνητρα να το τολμήσει;

Όλα στη ζωή είναι ένα ρίσκο, πρέπει να τολμήσεις για να υπάρχει εξέλιξη. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να έρθουν τα πράγματα όπως θελουμε αν δεν τολμήσουμε. Η ζωή, μας φέρνει διάφορες καταστάσεις και εξελίξεις, είτε θετικές είτε αρνητικές. Όμως αν δεν τολμήσουμε και εμείς οι ίδιες, πώς θα γίνουν πραγματικότητα τα όνειρα μας; (!)

Αν θέλεις να δημιουργήσεις κάτι, αυτομάτως πιστεύω έχεις το κίνητρο και βρίσκεις και τον τρόπο. Κάνε την αρχή και θα είμαι δίπλα σου.

Θες να μου δώσεις μια εικόνα για το πώς βλέπει η Έφη τους επόμενους μήνες, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο;

Αν και θέλω να κάνω μελλοντικά σχέδια, η ζωή, μου έχει μάθει πως πρέπει να ζούμε το σήμερα. Δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει το αύριο. Παρόλα αυτά, ελπίζω να επιστρέψουμε στη ζωή μας, όπως ήταν προ covid, ώστε να μπορώ να δραστηριοποιηθώ περισσότερο. Θα ήθελα να δοκιμάσω νέα πράγματα!

Όλες οι φωτογραφίες είναι του Προκόπη Μανουσόπουλου