Την αγαπάμε πολύ την Θεσσαλονίκη. Είναι δύσκολο να μην αγαπήσεις τη Θεσσαλονίκη. Είτε έχεις ζήσει τη ζωή σου σε αυτήν, είτε της έχεις αφιερώσει λίγο από το χρόνο σου σε κάποια επίσκεψη.
Έχει τη θάλασσα, τον Όλυμπο για θέα, την Άνω Πόλη με τα στενάκια της, το υπέροχο φαγητό της, την χαλαρή της διάθεση. Είναι μια πόλη που σου επιτρέπει να ζεις με τέτοιους ρυθμούς, ώστε να μπορείς να την απολαμβάνεις. Έχει όμως και αυτή τα κακά της. Που άλλες φορές κάνουμε τα στραβά μάτια να μη τα δούμε, όμως άλλες δεν μπορούμε.
Το ανέκδοτο του μετρό
Πλέον κανείς δεν ελπίζει σε αυτό. Ασχολούμαστε με το μετρό μονάχα χιουμοριστικά. Ωστόσο, το πιο άβολο με την όλη ιστορία, είναι το πόσο αρνητικά έχει επηρεάσει την καθημερινότητα στην πόλη. Τρύπες παντού που ανοίγουν και κλείνουν. Πεζοδρόμια που εμφανίζονται και εξαφανίζονται. Δρόμοι που χάνουν τις λωρίδες τους για μήνες ή χρόνια. Η Εγνατία, ο πιο πλατύς δρόμος αυτής της πόλης, είναι εδώ και χρόνια σε υπολειτουργία. Πολλοί οδηγοί σίγουρα ανεβάζουν πίεση μέρα παρά μέρα κολλημένοι σε κάποιο μποτιλιάρισμα στο κέντρο της πόλης. Και όλα αυτά για μια γραμμή που δεν θα εξυπηρετεί παρά μονάχα ένα μικρό μέρος των ανθρώπων, που μετακινούνται καθημερινά μέσα στην πόλη.
Το ανέκδοτο της δημόσιας συγκοινωνίας
Μια πόλη ενός και πλέον εκατομμυρίου που περιμένει διαρκώς ένα αστικό λεωφορείο. Η αναμονή στις στάσεις της Θεσσαλονίκης θα μπορούσε να γίνει μυθιστόρημα. «Χίλια χρόνια αναμονής». Το άλλο ανέκδοτο της πόλης μας. Η αστική συγκοινωνία.
Λεωφορεία που χαλάνε στη μέση της διαδρομής. Που μοιάζουν με κονσέρβες γεμάτες με ανθρώπους- σαρδέλες τις ώρες αιχμής. Που κοστίζουν ανά μετακίνηση όσο η μετακίνηση με όλα τα μέσα στην Αθήνα. Που δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους, γιατί μάλλον κόλλησαν σε κάποιο μποτιλιάρισμα (βλ. παραπάνω). Και που είναι η μόνη λύση για χιλιάδες ανθρώπους οι οποίοι πρέπει κάπως να πάνε στη δουλειά τους.
Καλύτερα αντί για λεωφορεία να είχε ηλεκτρικά σκούτερ όλη η πόλη. Σαν αυτά που έχει γεμίσει τους τελευταίους μήνες. Να μπορούσαμε με την κάρτα του ΟΑΣΘ να τα παίρνουμε και να τα αφήνουμε όπου θέλουμε. Θα ήταν και πιο οικολογικό και σίγουρα πιο γρήγορο. Αλλά τότε θα έπρεπε να υπάρχει και ένας ποδηλατόδρομος.
Το ανέκδοτο του ποδηλατόδρομου
Μα ναι, τι λέμε, υπάρχει ποδηλατόδρομος. Και γελάμε όλοι μαζί. Κάθε προσπάθεια που έχει γίνει στη Θεσσαλονίκη για ποδηλατόδρομο, κατέληξε σε φάρσα. Οι ποδηλάτες στην πόλη αυξάνονται κάθε χρόνο, όπως και τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα επάνω στους ποδηλατόδρομους. Ενώ ταυτόχρονα η Νέα Παραλία διαθέτει έναν πολδηλατόδρομο, που εξυπηρετεί κυρίως για βόλτα. Οποιαδήποτε επέκταση αυτού συντηρήθηκε για έναν με δύο μήνες και μετά εξαφανίστηκε.
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να συντηρηθούν αυτοί οι ποδηλατόδρομοι; Γιατί πρέπει να ακούμε κάθε τόσο για τροχαία με ποδηλάτες που έπρεπε να οδηγούν μέσα στο δρόμο; Και γιατί παρόλο το έντονο κυκλοφοριακό πρόβλημα που έχει η πόλη, κανείς δεν επιβραβεύει τους ανθρώπους που αφήνουν το αυτοκίνητο σπίτι και επιλέγουν το ποδήλατο;
Η Θεσσαλονίκη είναι αρκετά επίπεδη σε μεγάλο μέρος της για να γίνει μια πόλη με σωστή κυκλοφορία ποδηλάτων. Εάν η μετακίνηση με ποδήλατο ήταν ασφαλής, πολλοί περισσότεροι άνθρωποι θα την επέλεγαν.
Και αναφέροντας όλα τα παραπάνω, ο νους κάθε κατοίκου της πόλης τριγυρνά γύρω από…
Το ανέκδοτο της ελεγχόμενης στάθμευσης
Ένα μέτρο τσιρότο, σε μια προσπάθεια να μειωθούν τα τριπλοπαρκαρίσματα και ο ανεξέλεγκτος αριθμός οχημάτων στο κέντρο. Αυτά όμως πηγαίνουν αντίστροφα. Καλύτερη δημόσια συγκοινωνία, λιγότερα αυτοκίνητα. Καλύτερος ποδηλατόδρομος, περισσότερα ποδήλατα, λιγότερα αυτοκίνητα. Λιγότερα αυτοκίνητα, μικρότερο κυκλοφοριακό πρόβλημα.
Η αλήθεια είναι πως την αγαπάμε πολύ την Θεσσαλονίκη. Είναι όμορφη η μπαμπέσα! Άραγε ο Μητροπάνος στα κομπιούτερ είχε δει πότε θα τελειώσει το μετρό; Την ίδια απορία έχω και για τους εικοσιτέσσερις υποψήφιους.
