Μία ερώτηση που σίγουρα έχεις θέσει στον εαυτό σου μετά από έναν χωρισμό. Ένα ζήτημα που σίγουρα έχεις συζητήσει με την παρέα σου σε ένα cosy μπαράκι της Αθήνας.

Πριν λίγες ημέρες αποφάσισα να δω μια ταινία για να περάσει όσο γινόταν πιο ευχάριστα, ένα κλασικό βράδυ Δευτέρας που δεν ξέρεις ποια επιλογή είναι καλύτερη. Να μείνεις σπίτι ή να βγεις για ποτό; Επέλεξα μια ελληνική μιας και τα τελευταία χρόνια γίνονται όμορφες προσπάθειες και σωστές παραγωγές που αξίζουν. Έβαλα λοιπόν τους Τέλειους Ξένους του Θοδωρή Αθερίδη (Αυθεντικός τίτλος: Perfetti sconosciuti) που βγήκε στους κινηματογράφους πέρυσι. Άργησα κάτι μήνες, το ξέρω.

Πρόκειται για μία παρέα όπου σε ένα δείπνο που αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι. Κάτι σαν το θάρρος ή αλήθεια. Επί της ουσίας, αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να αφήσουν όλοι τα κινητά τους στο τραπέζι, να διαβάσουν δυνατά όλα τα μηνύματα που δέχονται και να δεχτούν σε ανοιχτή ακρόαση όλες τις κλήσεις τους. Οι άνθρωποι έχουν τρεις ζωές: Τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική. Επομένως οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να είναι εύκολα διαχειρίσιμες. Κι αφού έχουν έρθει τα πάνω κάτω με έναν καταιγισμό ανατροπών, ο σκηνοθέτης μας δείχνει τους δύο τρόπους που θα μπορούσε να τελειώσει το δείπνο της παρέας.

Ο πρώτος: Τσακώνονται, χωρίζουν, αρνούνται να συνειδητοποιήσουν πως σε ένα βράδυ η ζωή τους άλλαξε. Ο δεύτερος: Δεν συμβαίνει τίποτα, το παιχνίδι δεν παίχτηκε ποτέ και όλοι γύρισαν σπίτι τους προκειμένου να συνεχίσουν να ζουν την ψεύτικη ζωή τους.

Πόσο πρόθυμος είναι ο καθένας να αφήσει τον σύντροφο του να διαβάσει τα μηνύματα που δέχεται και στέλνει; Πόσο πιο εύκολο είναι το ψέμα, απ’την αλήθεια; Πόσο αφελές είναι (κάποιες φορές) να πιστεύεις ότι γνωρίζεις τον άλλον σαν την παλάμη του χεριού σου, επειδή τα χρόνια που σας συνδέουν είναι πολλά και οι στιγμές ακόμα πιο πολλές;

Το θέμα όμως είναι, αν εσύ πρωταγωνιστούσες σε μία τέτοια ταινία, τι θα ήθελες να γίνει στο τέλος του δείπνου;