Στατιστικά και έρευνες οδήγησαν τον twitter-διάσημο Bruce Daisley να εμπνευστεί τη σειρά από podcasts με τίτλο Eat, Sleep, Work, Repeat. Δύο πράγματα μπορώ να σκεφτώ: Ανάμεσα στα απαραίτητα της καθημερινότητας είναι και η δουλειά. Το συζητάμε. Το δεύτερο είναι πως κινδυνεύουμε να διαλέξουμε μία ζωή που παίζει σε λούπα. Το συζητάμε κι αυτό.
Ανάμεσα σ’ αυτά που κάνεις κάθε μέρα είναι και η δουλειά. Και πρέπει να την κάνεις.
Σε μία από τις προηγούμενες δουλειές ο προϊστάμενος μου ήταν μόλις μερικά χρόνια μεγαλύτερος μου. Αν και διευθυντής του τμήματος, με δύο πτυχία περισσότερα από μένα, πιο έξυπνος, πιο έμπειρος και με περισσότερη αυτοπεποίθηση, ήταν πολύ φιλικός και άνετος και μου είχε δώσει την άνεση να του λέω τα περισσότερα από τα αστεία που είχα κάθε μέρα στο κεφάλι μου. Ένα μεσημέρι μπήκα φουριόζα στο γραφείο του και τον βρήκα να τρώει αρακά μέσα από ένα τάπερ. Με κοίταξε έκπληκτος. Τον κοίταξα και εγώ. Κοίταζα μία εκείνον μία τον αρακά. Εκείνος ακολουθούσε το βλέμμα μου και κοίταζε μία εμένα μία τον αρακά. Δεν ξέρω τι με είχε σοκάρει πιο πολύ: Το τρομαγμένο βλέμμα του που μπήκα άξαφνα έτσι στο γραφείο ή το ”Δεν ταιριάζει ο αρακάς με το Hugo κοστούμι, Γιώργο” που μόλις είχα ξεστομίσει.
“Πολλά πράγματα δεν ταιριάζουν μεταξύ τους Γεωργία αλλά πρέπει να τα κάνουμε να ταιριάζουν” μου απάντησε το αγόρι με το κοστούμι.
Και ξεκίνησε ένα δικό του φεστιβάλ παραλογισμού: “Στην προκειμένη αν πάω το τάπερ με τον αρακά πίσω στη μάνα μου θα επαναστατήσει και τις επόμενες μέρες θα πρέπει να τρώω μόνο πίτσα. Που εκ πρώτης δεν ακούγεται άσχημο αλλά μετά από μερικές μέρες θα έχω εκνευρισμό γιατί πόση πίτσα να φάει ένας άνθρωπος; Τις επόμενες εβδομάδες θα έχω ήδη βαρεθεί την πίτσα, που είναι ένα από τα αγαπημένα μου φαγητά και είναι κρίμα και μέσα σε μερικούς μήνες θα έχω πάρει δέκα κιλά σίγουρα, θα έχω αυξήσει τις πιθανότητες για προβλήματα στο στομάχι και στην καρδιά. Οπότε μερικές φορές τρώω αρακά και μπορώ να σου πω ότι μάλλον τον έχω αδικήσει τελικά. Στο ενδιάμεσο τρώω μακαρόνια με κιμά και είμαι εντάξει.”. Είχα ξεχάσει γιατί είχα μπει τόσο βιαστική στο γραφείο του. Ό,τι κι αν ήταν θα περίμενε να συνέλθω.
Τι σκέφτομαι;
Σκέφτομαι το χωρίς ανάσα επιχείρημα του Γιώργου κάθε φορά που θέλω να παραπονεθώ, απλά για να γκρινιάξω, για τη δουλειά μου. Δεν λέω, αν δεν περνάω πραγματικά καλά, αν έχω αληθινά παράπονα από τη δουλειά μου το σκέφτομαι καλά και φεύγω. Κάποιες φορές έχω βρει την επόμενη επιλογή, κάποιες όχι και φεύγω κάνοντας την τρέλα. Κάποιες φορές το έχω μετανιώσει, κάποιες όχι. Δεν μπορείς όμως να τρως κάθε μέρα αρακά αλλά ούτε κάθε μέρα πίτσα. Αντίστοιχα, δεν μπορεί να σου αρέσει συνολικά η κάθε μέρα στο γραφείο. Αν συμβαίνει αυτό είσαι πολύ τυχερή, έχεις καταφέρει κάτι φανταστικό και μπράβο σου.
Εμείς οι υπόλοιποι, οι πολλοί μάλλον, δεν έχουμε κάθε μέρα υπέροχες, ηλιόλουστες μέρες στη δουλειά. Υπάρχουν μέρες που βαριόμαστε, που δεν θέλουμε την ίδια τη ζωή. Υπάρχει ένα ημερολόγιο με υποχρεώσεις και εκκρεμότητες που αποφεύγουμε και που στο τέλος πάντα αναγκαζόμαστε να κάνουμε. Υπάρχουν όμως και μέρες που κάτι πέτυχες, που νιώθεις περήφανη για σένα, που οι κόποι σου αποδίδουν. Οι μέρες που σε κερνάς πίτσα. Αυτά τα απογεύματα που γυρίζεις στο σπίτι ικανοποιημένη με όσα κάνεις φρόντισε να τα αυξήσεις. Και αγάπησε λίγο περισσότερο τη δουλειά σου ακόμα και τις μέρες που μοιάζουν με αρακά. Γιατί μάλλον οι μέρες που μοιάζουν με αρακά κάνουν τις μέρες με την πίτσα λίγο πιο ενδιαφέρουσες.
Έχουμε διαλέξει μία ζωή που παίζει σε λούπα. Κάνε αυτή τη λούπα να έχει ενδιαφέρον.
Εδώ τα πράγματα είναι πιο σοβαρά. Να ξυπνάς, να πλένεις τα δόντια σου, να ντύνεσαι να πηγαίνεις στο γραφείο, να σχολάς, να τρως, να κοιμάσαι. Μία ζωή με τόση επανάληψη είναι άδικη. Εκτός αν το έχεις διαλέξει μόνη σου. Κάτι που κάνει τα πράγματα περισσότερο σοβαρά.
Υπάρχει ένα στερεότυπο που κατατάσσει κάποια επαγγέλματα στα λιγότερο ενδιαφέροντα. Ανάμεσα σε αυτά κάποιοι βάζουν και τη λογιστική. Εγώ πάλι ξέρω μία λογίστρια που πιστεύει ακράδαντα -και δεν της αλλάζεις γνώμη- πως αν αγαπάς αυτό που κάνεις και δεν το κάνεις κάθε μέρα με τον ίδιο τρόπο, τότε δεν ζεις ποτέ ρουτίνα. Αυτή είναι η απάντησή της κάθε φορά που κάποιος την ρωτάει πόσο ενδιαφέρον μπορεί να είναι τόση ενασχόληση με φορολογικές ρυθμίσεις και τόση περιττή γραφειοκρατία.
Τι σκέφτομαι;
Τον μεγαλύτερο ρόλο αν είσαι ευτυχισμένη επαγγελματικά τον παίζει το αν έχεις διαλέξει αυτό που σε εμπνέει και σε κάνει χαρούμενη. Το αμέσως επόμενο σημαντικό είναι να κάνεις με τη δουλειά σου ότι κάνεις και με τις προσωπικές σου σχέσεις: Να μην αφήνεις τον εαυτό σου να βαριέται. Να ψάχνεις να βρεις τρόπους να αλλάζεις την καθημερινότητα. Να μη βαριέσαι. Να αλλάζεις τη θέση στα στυλό και να πάρεις χρωματιστά μολύβια. Να ντύνεσαι με περισσότερη έμπνευση κάθε πρωί και να μελετάς για ανθρώπους που πέτυχαν στον τομέα σου. Να εξελίσσεσαι και να παρακολουθείς σεμινάρια. Να παίρνεις τη δουλειά στο σπίτι αλλά να την κάνεις με τσάι, καφέ, κρασί και μουσική. Χωρίς νεύρα.
Δώσε μία ευκαιρία στη δουλειά που αρχίζει να σε κάνει να βαριέσαι. Ξύπνα, πλύνε τα δόντια, ντύσου να πας στο γραφείο, σχόλασε, φάε και κοιμήσου αλλά δώσε σ’ αυτό το repeat αξία. Kάθε φορά κάνε το με διαφορετικό τρόπο. Μέχρι να δεις ότι δεν λειτουργεί. Τότε ψάξε για τις εναλλακτικές σου.
