Στα δεκαπέντε μου και ενώ προετοιμαζόμουν για ένα πτυχίο Αγγλικών βρέθηκα να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω έναν συγκεκριμένο στίχο από το The Love Song of J. Alfred Prufrock του TS Eliot. Δεν είναι πως δεν καταλάβαινα κάτι στο πλαίσιο της μελέτης μου. Είναι ότι συνειδητοποίησα πως δεν είχα διαβάσει ποτέ, τίποτα πιο θλιμμένο στη μέχρι τότε ζωή μου. To ποίημα μιλάει για τη μονότονη επανάληψη και τους περιορισμούς που θέτουμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας. Ο πρωταγωνιστής είναι ένας μοναχικός τύπος που περιπλανιέται τα βράδια αναλογιζόμενος τις αβεβαιότητες της ζωής. Ένας από εκείνους τους τύπους που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους τις χαρές της καθημερινότητας ή τη χαρά των υπερβολών.

I have measured out my life with coffee spoons – TS Eliot

Από όταν διάβασα τον στίχο του Eliot αποφάσισα να μη μετράω τη ζωή μου. Ούτε σε κουταλιές καφέ, ούτε σε παγωτά, ούτε σε δουλειές, ούτε σε άντρες. Ούτε σε ποτήρια με ρούμι. Ούτε σε εξόδους, ούτε σε ταξίδια. Να μην την μετράω γενικά. Yποσχέθηκα στον εαυτό μου να βρω έναν τρόπο να ξεγελάσω την ενηλικίωση και την ωριμότητα ώστε ποτέ να μην πέσω σε τέλμα και να αποφύγω τα κλισέ και τα τετριμμένα. Ο ρομαντικός έφηβος εαυτός μου πίστευε ακράδαντα πως είναι δυνατό να προσπεράσω τα εμπόδια της καθημερινότητας και να αγνοήσω τη ρουτίνα. Λες και είμαι κανένας άνθρωπος παύλα θαύμα.

Μέχρι να κλείσω τα τριάντα πράγματι είχα πετύχει να μην μετράω τη ζωή μου σε κουταλιές καφέ και άλλα παρόμοια αλλά έπιασα τον εαυτό μου να φτιάχνει μεγάλες, ατελείωτες λίστες. Για όλα. Οι λίστες είχαν γίνει για μένα ότι οι αυτοπροσωπογραφίες για την Frida Kahlo -o πιο ευθύς και αληθινός δρόμος για τη ψυχολογία μου, κάθε λεπτό και κάθε μέρα. Τις μέρες που ήμουν ευτυχισμένη έκανα μακριές λίστες γεμάτες έμπνευση για τη ζωή. Bucket lists με ταξίδια που θέλω να κάνω. Αξιοθέατα που θέλω να δω σε άλλες ελληνικές πόλεις. Ψώνια, πράγματα που χρειαζόμουν και δεν ήθελα να ξεχάσω.

Έφτιαχνα ακόμα και ενθουσιασμένες λίστες με δουλειές του Σαββάτου και πράγματα όπως ”σιδέρωμα, σούπερ μάρκετ, μοδίστρα, ξεκαθάρισμα συρταριών-έπιπλο εισόδου”. Και δίπλα τους έκανα σχεδιάκια με μικρές σκούπες και φαράσια. Τις μέρες που δεν είχα κέφια οι λίστες μου περιελάμβαναν ένα δύο πράγματα. Τα πιο επείγοντα. ‘”Ακύρωσε τη συνδρομή στο τάδε περιοδικό” ή “Πλήρωσε την εφορία”. H Frida απεικόνιζε τη δημιουργικότητά της χρησιμοποιώντας τον ρεαλισμό, εγώ χρησιμοποιώντας bullets. 

Μέχρι που μια μέρα βρέθηκα μπροστά σε μία λευκή σελίδα, έτοιμη για μία ακόμη λίστα.

Έπιασα τον εαυτό μου να απολαμβάνει την εικόνα του κενού. Όσο το σκεφτόμουν τόσο έβλεπα την αισιόδοξη πλευρά το να μην έχεις λίστα. Αναγνώριζα τη δυνατότητα της ευκαιρίας. Να μη αναθέσεις τίποτα στον εαυτό σου και να αφήσεις τη μέρα να σου φέρει ό,τι θέλει. Πηγαίνοντας τη σκέψη μου ένα βήμα παραπέρα βρήκα πως οι ευθύνες που με φόρτωναν αυτές οι λίστες καθημερινά με γέμιζαν με αθόρυβο τρόπο με άγχος. Αφού -προφανώς- δεν κατάφερνα να βάζω τικ κάθε μέρα σε όλες τις υποχρεώσεις μου, αν γύριζα τις σελίδες των σημειώσεων μου έβρισκα κάμποσα πράγματα που δεν είχα φέρει εις πέρας ή είχα αναβάλλει.

Κάθε μέρα με κατέκλυζε ένα μικρό αίσθημα αποτυχίας το οποίο μου φόρτωνα βάρβαρα χωρίς να το καταλαβαίνω. Ο αρχικός σκοπός να σημειώνω όσα σκέφτομαι ώστε να μην τα κουβαλάω μέσα στο κεφάλι μου δεν είχε λειτουργήσει τελικά. Είχα στο μυαλό μου αυτές τις λίστες σαν το όχημα για να γίνω μία οργανωμένη, χωρίς άγχος, με πολλά ενδιαφέροντα ενήλικη. Αλλά τελικά ένα γεμάτο ημερολόγιο με προσωπικές εκκρεμότητες δεν βοηθάει τόσο. Εμένα.

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο συνειδητοποίησα πως δεν θα γίνω ποτέ η γυναίκα που κάνει κάθε πρωί διαλογισμό. Πως δεν θα ξεκινήσω ποτέ μαθήματα για γιουκαλίλι και πως δεν θα πάω σύντομα στη Χιλή. Θα έπρεπε να ξεκινήσω από την αρχή. Με τα απλά: Να πληρώνω τους λογαριασμούς μου με μοναδική υπενθύμιση να τους βλέπω κρεμασμένους στην πόρτα του ψυγείου μου. Ίσως να καθυστερούσα κάποιον. Ίσως να έπρεπε να μάθω πως δεν θα καταστραφεί ο κόσμος αν αργήσω να πληρώσω το λογαριασμό του ρεύματος δύο μέρες. Θα έπρεπε οι εκκρεμότητές μου και τα σχέδια μου να είναι τόσα που να μπορώ να τα θυμάμαι. Κι αν ήθελα πραγματικά να μάθω γιουκαλίλι θα έπρεπε να θυμηθώ να πάω να γραφτώ σε ένα μάθημα. Αν είναι να ξεχάσεις όλα εκείνα που σε ενθουσιάζουν τότε μάλλον δεν σε ενθουσιάζουν και πολύ.

Life is What Happens To You While You’re Busy Making Other Plans

Περίπου την ίδια εποχή που σταμάτησα να κάνω λίστες αποφάσισα να ακολουθήσω το quote ενός άλλου αγαπημένου καλλιτέχνη από την εποχή που διάβαζα αγγλικά στα 15 μου. Life is What Happens To You While You’re Busy Making Other Plans τραγουδούσε ο John Lennon. Και εγώ το αγνοούσα επιμένοντας να σημειώνω λίστες και ξεχνώντας την υπόσχεση να αποφύγω να μετράω τη ζωή μου. Σταμάτησα μια για πάντα λοιπόν να κάνω λίστες. Γιατί: Life is What Happens To You While You’re Too Busy Writing a To-Do-List.