Για τον απλό άνθρωπο η μανία με μια σειρά εκτονώνεται σε posters, διακοσμητικά αντικείμενα άντε στη χειρότερη σε τατουάζ. Για τις γυναίκες όμως, τον βασικό στόχο των πωλητών μια σειρά μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε ολική αναμόρφωση της γκαρνταρόμπας τους. Ο μιμητισμός είναι κυρίως γυναικείος τρόπος συμπεριφοράς και όσο θέλεις να είσαι συνέχεια κάποιος άλλος ή έστω η καλοντυμένη εικόνα κάποιου άλλου, γίνεσαι και εσύ ένα ιδανικό θήραμα. Όταν δε πρόκειται για νεαρής ηλικίας κοπέλες ακόμα καλύτερα. Το «Sex and the City» έδωσε το έναυσμα στις σειρές να νοιάζονται τόσο για τη μόδα καταλήγοντας την Carrie Bradshaw από slogan σε t-shirts, μέχρι πρώτη σκέψη στο άκουσμα Manolo Blahnik.

Το επόμενο μπαμ που βίωσα έγινε με το «Gossip Girl». Μια σειρά για εφήβους, γεμάτη ρούχα και σνομπ απελευθερωμένα σχολιαρόπαιδα. Θυμάμαι εκείνο το διάστημα αγόραζα ότι υπήρχε σε κορδέλα, μόνο και μόνο επειδή ήταν της μόδας να μοιάζεις στην Blair Waldorf και ας έμοιαζα στη πραγματικότητα με καταπιεσμένο πασχαλινό αυγό. Ευτυχώς εμένα μου έμειναν μόνο καμιά ντουζίνα κορδέλες στη ντουλάπα μου, τι να πει και εκείνη η φίλη που αγόρασε από εκπτωτικό χωριό το Moschino φόρεμα της Βlair και πρέπει να κουβαλάει αιώνια το λάθος της. Το «Gossip Girl» έχτισε κι άλλο την ανάγκη να κοπιάρεις ντυσίματα όσο πιο κοντινά μπορούσες να τα φτάσεις στην πανάκριβη ντουλάπα των πρωταγωνιστριών. Πέρα από αυτό όμως  δημιούργησε και το δικό του κίνημα συμπεριφοράς. Ξινές κοπέλες με καρό φούστες και μπερέδες –ΦΩΤΙΑ-, δήθεν κλίκες και περισσότερη κριτική στο αν φοράς κάτι επώνυμο. Έτυχε να είμαστε αυτά τα δεκαεξάχρονα.

Γιατί όμως στους εφήβους; Γιατί είναι το πιο εύπλαστο κοινό. Ναι η Carrie Bradshaw και οι φίλες της επηρέασαν και να επηρεάζουν στιλιστικά ως κάτι καινοτόμο για τότε που εμφανίστηκαν αλλά δεν παύει να απευθύνεται σε τριαντάρες+ γυναίκες. Πόσο να επηρεάσεις μια γυναίκα στα τριάντα που λογικά ακολουθεί ήδη μια καριέρα, έχει διαμορφωμένες απόψεις και μπορεί να είναι και μητέρα. Αν την επηρεάσεις αυτή μια φορά και την κάνεις να θέλει ένα κομμάτι ρούχου, την έφηβη μπορείς να την επηρεάσεις εκατό, ειδικά αν της δώσεις για παράδειγμα μια άλλη συνομήλικη της. Στην ίδια κατηγορία θα βρεις και την σειρά «Pretty Little Liars». Δεκαεφτάχρονα να αναζητούν δολοφόνους και εκβιαστές με τακούνια στο σχολείο. Που στα δεκαεφτά το μόνο που με ένοιαζε ήταν αν θα προλάβω τη μπουγάτσα στο κυλικείο. Αυτές τις σειρές θα αντιγράψεις. Ούτε το «Downtown Abbey», ούτε τις πορτοκαλί φόρμες του «Orange is the New Black», ούτε τη γυμνόστηθη Khaleesi-αν και αυτό θα είχε γούστο. Ακόμα και στο αισθητικά άρτιο Mad Men δεν θα συναντήσεις ένα τσούρμο από έφηβα κοριτσάκια να τρέχουν στα καταστήματα για 60s look.

Στη νέα εποχή έχουμε το «Girls» που προσπάθησε να τραβήξει άλλο δρόμο και να μη μετατρέψει τις γυναίκες-πρωταγωνίστριες σε καταναλωτικά πρότυπα αλλά επιτυχημένα ή αποτυχημένα αναλόγως με τη φορά, να επικεντρωθεί στη σύγχρονη γυναίκα να μιλήσει γι’αυτήν και όχι να στην δείξει μέσα από τα ρούχα της. Είδες κανέναν να επιδιώκει το ντύσιμο της Shoshanna; Ή ακόμα και της Marnie ή της  πιο boho Jessa . Όχι. Παρότι θα σου άρεζε κάποιο σύνολο, στο τέλος της ημέρας δεν ασχολείσαι μ’αυτό, γιατί με άλλο σκοπό σου πλασάρεται η σειρά. Απ’την άλλη έτσι καταλάθος έγινε μόδα η Zooey Deschanel. Γυαλιά, girly φορέματα, αφέλειες και  σιγά-σιγά η γλυκιά κοπέλα ήρθε στο προσκήνιο. Χωρίς αυτή τη φορά να πιστεύω ότι ήταν ο πρωταρχικός στόχος της σειράς –εν αντιθέσει  με το «Sex and the City» ή το «Gossip Girl»- είναι ένα ακόμα παράδειγμα  σειράς που βγάζει ένα brand name. Πέρα από την έκρηξη ντυσιμάτων «New Girl», ξαφνικά άκουγες άντρες να λένε ότι τους αρέσει μια κοπέλα που δεν θα τους άρεσε υπό άλλες συνθήκες, γιατί είναι γλυκιά ή στο στυλ της Deschanel. Η Deschanel δημιούργησε το δικό της sexiness. Μέχρι τώρα sexy θα ήταν η αψεγάδιαστα όμορφη τύπου Megan Fox, που χωρίς να κάνει τίποτα θεωρείται sexy,  κάποια  προκλητικά ντυμένη ή οι δυναμικές όπως Kerry Washington στο «Scandal» ή Rachel (Meghan Markle) στο  «Suits» ή  τελοσπάντων, οποιαδήποτε πέρα της Deschanel. Έγινε και αυτό μια μόδα.

Και τώρα με τι να ταυτιστείς, ξεμείναμε από τις καταναλωτικές σειρές του παρελθόντος ή τις φορτώσαμε με πολλά επεισόδια που κούρασαν. Καλώς ή κακώς οι σειρές λόγω της διάρκεια τους είναι αυτές που δημιουργούν τις τάσεις, ενώ οι ταινίες είναι δυο ώρες και μετά τέλος (εκτός αν μιλάμε για σκηνοθέτες όπως ο Wes Anderson που είναι μια τάση από μόνος τους). Ώσπου λοιπόν να βρεθεί η νέα μανία, ας αρκεστούμε στα παρακάλια μου να γίνει της μόδας το «Empire», να κυκλοφορούμε όλες αλά Cookie μπας και γυρίσει πίσω το χαμένο μας ενδιαφέρον.