H αλήθεια είναι ότι η απεικόνιση της LGBTQ+ πραγματικότητας στις ταινίες, άλλαξε δραματικά την δεκαετία που μας πέρασε. Πριν από το 2010 βλέπαμε κυρίως καρικατούρες των queer ατόμων, απεικόνιση τους με βάση την ετεροκανονικότητα και διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας τους. Ευτυχώς, από το 2010 και μετά ήταν πολλοί οι δημιουργοί που πήραν το πάνω χέρι και θέλησαν να πουν την αλήθεια όπως είναι. Χωρίς εξωραϊσμούς και μετριοφροσύνες. Κάπως έτσι καταφέραμε σαν γενιά να έχουμε πολλές queer ταινίες υποψήφιες για Όσκαρ – είναι κι αυτό μια πρόοδος.
Εμείς διαλέξαμε δέκα από αυτές που πρέπει οπωσδήποτε να δεις 1. γιατί είναι υπέροχες και 2. για να έχεις μια σφαιρική άποψη επί του θέματος.
Laurence Anyways (2012)
Ίσως η πρώτη ταινία του Xavier Dolan που μπορέσαμε να δούμε το στυλ του και την πολύ δική του, προσωπική πινελιά. Στην ταινία ξεκινάμε να παρατηρούμε ένα πολύ αγαπημένο ζευγάρι, τον Laurence και την Fred. Μια μέρα όμως ο Laurence παραδέχεται ότι νιώθει πως έχει γεννηθεί σε λάθος σώμα. Από εκεί και πέρα βλέπουμε πως εκτυλίσσονται οι ζωές και των δύο μέσα σε διάστημα 10 περίπου χρόνων. Mαζί με όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Laurence-πλέον- προσπαθώντας να ζήσει μια νέα ζωή.
Blue is the Warmest Colour (2013)
Εδώ δεν χρειάζονται συστάσεις. Πρόκειται ίσως για την ταινία που έδωσε το βήμα σε πολλούς κινηματογραφιστές να αγκαλιάσουν και να δημιουργήσουν queer σινεμά. Εκεί είδαμε την Léa Seydoux με το πιο γλυκό μπλε χρώμα στα μαλλιά να ερωτεύεται την Adèle Exarchopoulos. Κι εμείς μπορέσαμε να ζήσουμε 3 ώρες ενός όμορφου έρωτα μαζί τους.
52 Tuesdays (2013)
Η συγκεκριμένη ταινία είναι χωρισμένη σε 52 αποσπάσματα, συγκεκριμένα 52 απογεύματα Τρίτης. Βλέπουμε την ιστορία της Billie, που ζει με την λεσβία μητέρα της, Jane, αφού εκείνη χώρισε από τον πατέρα της, Tom. Μια μέρα όμως η μητέρα της τής ανακοινώνει πως θέλει να ξεκινήσει την αλλαγή φύλου, και πως η Billie θα μείνει με τον πατέρα της. Έτσι θα βρίσκονται επί ένα χρόνο μόνο κάθε Τρίτη 16.00-22.00. Πρόκειται για μια ιστορία που εξετάζει τους δεσμούς μέσα σε μια οικογένεια, αλλά και την ανεκτικότητα σε πολλά θέματα.
Carol (2015)
Θα μπορούσαμε δίκαια να πούμε ότι αυτός είναι ο καλύτερος ρόλος στη ζωή της Cate Blanchett. Στην Νέα Υόρκη, μια εντυπωσιακή γυναίκα της αφρόκρεμας των προαστίων αποφασίζει να αφήσει την βαρετή ζωή στο πλάι του συζύγου της για να ζήσει έναν όμορφο έρωτα με μια υπάλληλο που γνωρίζει σε ένα πολυκατάστημα. Οι δυο τους γνωρίζονται στη συνέχεια αρκετά καλύτερα και ζουν κάτι που κανείς δεν έπρεπε να μάθει στην κοινωνία όπου ζούσαν. Μια ταινία για τις απαγορευμένες αγάπες του παρελθόντος που πολλές φορές χάθηκαν.
Moonlight (2016)
Κάποιες ταινίες μεγαλώνουν μαζί μας όσο περνούν τα χρόνια. Κι εμείς από το 2016 νιώθουμε να κουβαλάμε κάτι από αυτούς τους χαρακτήρες μαζί μας, μέσα μας. Να προχωράμε εμείς και να προχωρούν κι αυτοί μαζί μας. Το Moonlight πάλεψε να μας δείξει τι πάει να πει queer, αλλά το έκανε αθόρυβα. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη δύναμη του. Γιατί όπως ξέρουμε, κάθε μικρή επανάσταση ξεκινά κάπως αθόρυβα. Και αξίζουν και Όσκαρ.
BPM (2017)
Ο Nathan γίνεται μέλος μια ομάδας ακτιβιστών στην Γαλλία που μάχεται για τα δικαιώματα των οροθετικών. Εκεί ερωτεύεται τον Sean, μέσα από όλες τις εντάσεις και τους ιδιαίτερους τρόπους που αυτοί επιλέγουν για να παλέψουν για τις ιδέες τους. Ο έρωτας αυτός όμως προμηνύεται με ημερομηνία λήξης, αλλά με την ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει στο τοπίο της κατάστασης του AIDS και του HIV.
The Miseducation of Cameron Post (2018)
Όντας μεταφορά του βιβλίου της Emily Danforth, στην ταινία βλέπουμε την Cameron που μεγαλώνει σε μια πολύ θρησκόληπτη οικογένεια. Όταν οι γονείς της ανακαλύπτουν ότι η κόρη τους κάνει κάτι με μια άλλη κοπέλα, τη στέλνουν σε μια κατασκήνωση προς σεξουαλική συμμόρφωση. Κι όμως, αν απορείς, υπάρχει κάτι τέτοιο. Εμείς όμως βλέπουμε πώς επηρεάζει μια έφηβη το γεγονός ότι οι γονείς της δεν μπορούν να την αποδεχτούν όπως είναι. Και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Rafiki (2018)
Στην ταινία Rafiki, δύο γυναίκες στο Ναϊρόμπι συνάπτουν μια σχέση απαγορευμένη για τα δεδομένα της κουλτούρας τους. Είναι ενδιαφέρον το ότι η ταινία απαγορεύτηκε επανειλημμένα στους κινηματογράφους της Κένυα. Έτσι, όμως εμείς είδαμε πως ένας έρωτας μπορεί να ανθίσει σε τέτοιες συνθήκες.
End of the Century (2019)
Τον ενθουσιασμό μας για το End of the Century τον έχουμε ξαναδηλώσει εδώ. Μια τόσο σύγχρονη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο άντρες που τους ενώνει κάτι καρμικό. Συνδυάζει συναίσθημα, σεξουαλικότητα και αισθητική, όλα σε ένα.
And Then We Danced (2019)
Η ταινία And Then We Danced είναι ιδιαίτερη ως προς το ότι δεν βλέπουμε απλά έναν gay έρωτα, αλλά το πόσο εύθραυστος αυτός μπορεί να είναι στον δρόμο προς την ενηλικίωση. Εκεί που όλα μοιάζουν λάθος, αλλά τα νιώθεις τόσο σωστά. Και μπορεί η ταινία να μην ήταν τόσο καλοδεχούμενη στη Γεωργία, όπου και πρωτοκυκλοφόρησε, δέχτηκε όμως την αγάπη του κόσμου από πολλά άλλα μέρη της γης.
