Κάποιο από τα σκίτσα του “Rabbit knows” έχει βρεθεί σίγουρα μπροστά σου σε κάποιο μέσω κοινωνικής δικτύωσης. Είναι πολύ χαρακτηριστικά και μπορείς με την πρώτη ματιά να καταλάβεις ότι είναι δικά του και θέλοντας να διατηρήσει την “μυστική” του ταυτότητα “χτίζει” το κοινό του βασιζόμενος μόνο στη δουλειά του. Τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια.

Είναι ο σκιτσογράφος που έκανε την “αναρχία” μέρος μιας χιουμοριστικής διάθεσης απέναντι στην πραγματικότητα. Ο ίδιος δεν θεωρεί το χιούμορ απαραίτητο χαρακτηριστικό για κάποιον που ασχολείται με το σκίτσο αλλά δεν λείπει από τα δικά του “έργα” ενώ πηγή έμπνευσης είναι σε μεγάλο βαθμό η σύζυγος και η κόρη του!

Ζωγραφίζει από μία ανάγκη να σταματήσει το overthinking και -μάλλον- το μεταφέρει στα σκίτσα του και αυτά με τη σειρά τους σε εμάς. Κάποια από αυτά έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι και σε μάθημα ελληνικών σε σχολείο της Γερμανίας ενώ άλλα έχουν γίνει postcards. Και το σκιτσάρισμα συνεχίζεται…

Γιατί διάλεξες αυτό το ψευδώνυμο;

Το ψευδώνυμο αυτό με ακολουθεί από αρκετά παλιά, πριν ξεκινήσω να σκιτσογραφώ συστηματικά. Έχει βγει λόγω μιας πολύ καλής παρέας που είχαμε γνωριστεί λέγοντας συνέχεια ανέκδοτα για λαγούς για ένα ολόκληρο βράδυ περίπου.

Πώς ξεκίνησε και από πότε η ενασχόληση σου με το σκίτσο;

Με τη ζωγραφική και το σκίτσο ασχολούμαι από πολύ μικρός. Μου άρεσε πολύ και με ενθάρρυναν στο σπίτι να καλλιεργώ αυτό το ενδιαφέρον μου. Κυρίως μου άρεσε μικρός να αντιγράφω καρτούν, τον Garfield, τον Droopy, και ειδικά τα μάτια τους και τις εκφράσεις που παίρνουν, αλλά και να αντιγράφω γυναικείες φιγούρες με διαφάνειες και μετά να τις βάφω κάπως ψυχεδελικά. Μετά για αρκετά μεγάλο διάστημα δεν ασχολήθηκα, νομίζω πως το σχολείο με είχε αποξενώσει. Η ενασχόλησή μου επανήλθε όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο ή αφορμή ξεκίνησα να ζωγραφίζω, κυρίως για να περνάω καλά, να ψυχαγωγούμαι αλλά και για να εκφραστώ και για να διώξω από μέσα μου πράγματα που με ενοχλούσαν. Έγινε σε μια περίοδο που είχα μπόλικο χρόνο, και ταυτόχρονα ταξίδευα πολύ και έκανα εκπαιδευτικά προγράμματα. Κάπως με όλα αυτά νομίζω πως ξαναήρθα σε επαφή με τον εαυτό μου, με αυτό που μου αρέσει να κάνω, και κάπως έτσι ξύπνησε και η σκιτσογραφία πάλι. Ε, από τότε δε σταμάτησα, πάνε πάνω από δέκα χρόνια πλέον που σκιτσογραφώ συστηματικά.

Από που εμπνέεσαι για να σκιτσάρεις; Πώς βρίσκεις τα «θέματα» σου;

Εμπνέομαι από μια ανάγκη να διακοπούν κάποιες αυτόματες ροές σκέψης που κάνω και που βλέπω να κάνουν γενικά οι άνθρωποι. Η σειρά της Αναρχίας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την ανάγκη. Τη διακοπή της αυτόματης σκέψης και του συνειρμού ώστε να δημιουργηθεί ένας πνευματικός χώρος για αυθεντική σκέψη, έκφραση και αυτοπροσδιορισμό. Και όλο αυτό κατά προτίμηση να γίνεται προκαλώντας το γέλιο.

Εμπνέομαι πολύ από τη σύντροφό μου και από τις συζητήσεις μας. Πολλοί διάλογοι και κείμενα που συντροφεύουν τα σκίτσα μου, βασίζονται πολύ σε αυτές τις συζητήσεις αλλά και στον τρόπο που χρησιμοποιεί το κείμενο και το γραπτό λόγο που είναι μαγικός.

Εμπνέομαι πολύ από τη μικρή μου κόρη. Από τον ενθουσιασμό της και από το κίνητρο που μου δίνει η παρουσία της να είμαι όσο παραπάνω γίνεται η καλύτερη έκδοση του εαυτού μου. Μαζί της η τέχνη, και η ζωγραφική στην περίπτωσή μου, γίνεται ξανά κάτι άμεσο, ένας τρόπος να μπολιάζεται με μαγεία η καθημερινότητα. Το να φτιάχνεται κάτι μέσα από το τίποτα.

Τα «αναρχικά» σκίτσα είναι αυτά που σε έκαναν viral στα social media. Εσύ, ξεχωρίζεις κάποιο από αυτά και γιατί;

Τώρα τελευταία ξεχωρίζω κάπως την «Αναρχία στη Νοσταλγία». Είναι ένα σκίτσο που έγινε πολύ γρήγορα, χωρίς πολύ σκέψη. Αφού τέλειωσε το σκίτσο, και μιλώντας με κόσμο άρχισα να βλέπω τις προεκτάσεις του. Την παγίδα της νοσταλγίας, την ανάγκη που ικανοποιεί, την ελευθερία που στερεί, την αναπαραγωγή παλαιών διηγήσεων που γίνονται σαν καλούπι μέσα στο οποίο θέλουν να χωράμε αυτοί που ξέρουμε και πολλές φορές μας αγαπάνε. Είναι ίσως το σκίτσο για τα οποίο έχω ακούσει τις πιο πολλές και διαφορετικές ερμηνείες και κατά τη γνώμη μου ένα από τα πιο πετυχημένα που έχω κάνει. Πετυχημένα εννοώντας ότι καταφέρνει να πει κάτι άμεσα.

Επίσης ξεχωρίζω και την «Αναρχία στη Ραπουνζέλ» και «Αναρχία στην Κοκκινοσκουφίτσα» γιατί λόγω της κόρης μου, είμαι σε περίοδο που διαβάζω πάρα πολλά παραμύθια οπότε έχω αρχίσει φανερά να επηρεάζομαι!

Πόσο χρόνο μπορεί να σου πάρει ένα σκίτσο;

Δεν υπάρχει κάτι σταθερό σε αυτό το θέμα. Υπάρχουν σκίτσα τα οποία έχουν πάρει εβδομάδες για να γίνουν, που τα έχω δουλέψει πρώτα σε μολύβι, μετά σε μελάνι και μετά σε επεξεργασία στον υπολογιστή και τα έχω αλλάξει πολλές φορές μέχρι να αποκτήσουν την τελική μορφή τους. Υπάρχουν και άλλα που έχουν γίνει κυριολεκτικά μέσα σε ένα τέταρτο, που τα έχω κάνει απευθείας με μελάνι στο sketchbook μου, τα έχω φωτογραφήσει με το κινητό, χωρίς καν να τα σκανάρω, και τα έχω ανεβάσει στο site μου. Μια σκιτσογράφος που μου αρέσει πολύ έλεγε πως η διαδικασία είναι κάπως ως εξής «σκέφτομαι έντονα και επίμονα αυτό που με ενοχλεί, και σε κάποια φάση το βράδυ, κάθομαι και προσπαθώ γρήγορα και με λίγες γραμμές να το αποδώσω, να το βγάλω από μέσα μου». Όταν διάβασα αυτά τα λόγια της ένιωσα πολύ οικεία γιατί κάπως έτσι γίνεται και σε μένα η δημιουργική διαδικασία.

Θυμάσαι κάποιο σχόλιο είτε αρνητικό είτε θετικό που σου έχουν κάνει για τα σκίτσα σου;

Μια καθηγήτρια Ελληνικών σε πανεπιστήμιο της Γερμανίας μου είχε στείλει πως χρησιμοποιεί κάποια σκίτσα μου στο μάθημά της, γιατί θεωρούσε ότι εκφράζουν μια διαφορετική Ελληνικότητα. Μάλιστα μου είχε στείλει και φωτογραφίες από τη διαδικασία αυτή. Είχα κολακευτεί πολύ είναι η αλήθεια. Επίσης ένας κύριος που εργάζεται ως φορτηγατζής στο εξωτερικό μου είχε στείλει ότι αν και κατά τη γνώμη του δεν ξέρει πολλά από τέχνη, τα σκίτσα μου τον κάνουν να γελάει πάρα πολύ και κάποια άλλα πάρα πολύ θετικά σχόλια.

Γενικά το εκτιμώ πάρα πολύ όταν στην εποχή των social media και του like και share, κάποιοι μπαίνουν στη διαδικασία να γράψουν ένα μήνυμα και email με πραγματικά σχόλια και να μοιραστούν το τι αντίκτυπο έχει πάνω τους η τέχνη κάποιου άλλου.

Αρνητικά σχόλια, αν και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν, δεν φτάνουν συχνά μέχρι εμένα, οπότε δεν τα θυμάμαι κιόλας.

Πες μας δυο λόγια για τις εκθέσεις και τις συνεργασίες σου αναφορικά με τα σκίτσα.

Καθώς έμενα για κάποια χρόνια στην Ολλανδία, οι εκθέσεις που έκανα είχαν γίνει εκεί. Ήταν μια συμμετοχή σε μια ομαδική έκθεση ενός ολλανδικού εικαστικού περιοδικού στο Amsterdam και μια ατομική έκθεση της σειράς Mice who prefer to fail στον χώρο εκθέσεων ενός πολύ ωραίου ξενοδοχείου στην Ουτρέχτη. Στην Ελλάδα προς το παρόν έχω συμμετέχει μόνο σε μια ομαδική έκθεση comics στη Θεσσαλονίκη πριν από αρκετό καιρό. Καθώς πια ζω στην Αθήνα θα μου άρεσε πάρα πολύ να κάνω μια νέα έκθεση, συνδυάζοντας σκίτσα από όλες τις σειρές που δουλεύω.

Παράλληλα έχω ξεκινήσει και κάποιες συνεργασίες με μερικά μαγαζιά στην Αθήνα, το Little Tree στην Ακρόπολη, το Execute στα Εξάρχεια και το Matalou at home στο Σύνταγμα, και ένα βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη, το Χαρτομάνι στο Ωραιόκαστρο. Σε αυτά τα μέρη μπορεί κάποιος να βρει εκτυπώσεις από τα σκίτσα μου. Έχουμε πολύ καλή σχέση με τους ιδιοκτήτες, ξέρανε τη δουλειά μου πριν γνωριστούμε και αυτό δημιούργησε ένα πολύ ωραίο και φιλικό κλίμα μεταξύ μας. Σιγά σιγά προκύπτουν και νέες ιδέες με αυτούς τους χώρους, τόσο για νέα προϊόντα αλλά και για κάποιες μικρές εκθέσεις.

Από τότε που επέστρεψα στην Ελλάδα αυτές οι συνεργασίες γίνονται με έναν πολύ φυσικό και όμορφο τρόπο και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο.

Θεωρείς το χιούμορ απαραίτητο στοιχείο για έναν σκιτσογράφο;

Όχι, δεν το θεωρώ απαραίτητο. Υπάρχουν σκιτσογράφοι, πολύ σοβαροί, πολιτικοί, υπαρξιακοί, με πολλά διαφορετικά βασικά συστατικά πέρα από το χιούμορ που με συγκινούν πολύ. Ο κάθε ένας έχει διαφορετικό πυρήνα έκφρασης και αυτό έχει μεγάλη γοητεία.

Ποιο σκίτσο σου σε εκφράζει περισσότερο αυτή την περίοδο και ποιο πιστεύεις αντιπροσωπεύει την εποχή μας;

Μάλλον και πάλι η «Αναρχία στη Νοσταλγία». Η μάχη που περνάει το νέο για να γεννηθεί και να φτιάξει τη δική του ιστορία ξεφεύγοντας από τις παλαιότερες διηγήσεις.

Website: therabbitknows.com | Online Store  | Facebook | Instagram