Ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Η ιστορία που θα σας διηγηθώ διαδραματίστηκε κάποιον Ιούνιο και αντικειμενικά ο Ιούνιος είναι ο καλύτερος μήνας για έρωτες. Ένα μεσημέρι Ιουνίου λοιπόν πριν κάποια χρόνια (ας μη θυμηθούμε ποια χρονιά ήταν, δε με συμφέρει), γνώρισα τον Μάριο. Νομίζω ότι ακόμα βγαίνουν καρδούλες από τα μάτια μου κάθε φορά που λέω το όνομα του. Ο Μάριος ήταν πραγματικά σαν να είχε έρθει από την Καλιφόρνια των surfάδων, με σκοπό εκείνο τον ζεστό Ιούνιο να μου πάρει τα μυαλά. Ψηλός και αθλητικός, με ξανθά μπουκλάκια που πέφταν μπροστά στα μάτια του. Και όμορφος, τόσο όμορφος…

(μισό λεπτό να πεταρίσω τα μάτια μου μερικές φορές γρήγορα για να φύγουν οι καρδούλες που δημιουργήθηκαν και συνεχίζω)

Μένω στα νότια όλη μου τη ζωή.  Με τους παιδικούς μου φίλους, από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο, είχαμε μία στάνταρ παραλία που πηγαίναμε κάθε Σάββατο. Εκείνο τον Ιούνιο ο Μάριος με την παρέα του είχαν γίνει σταθεροί θαμώνες της παραλίας “μας”! Κάθε Σαββατοκύριακο ανταλλάζαμε βλέμματα και μας φανταζόμουν ήδη μαζί σε ένα λευκό σπίτι με μπλε σκεπή σε ένα νησί, να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας και τα ξανθά μπουκλάκια τους να πέφτουν μπροστά στα μάτια τους. Οι φίλες μου, μου έλεγαν συνέχεια να πάω να του μιλήσω. “Αφού #toxeis ρε, μη ντρέπεσαι, πήγαινε! Σκέψου θετικά και θα τα καταφέρεις!” Έμοιαζε αδύνατο! Κάθε φορά που τύχαινε να συναντιούνται τα μάτια μας κοκκίνιζα ολόκληρη και γυρνούσα το βλέμμα μου αλλού από αμηχανία… Πώς να βρω το θάρρος να πάω να του μιλήσω;

Ώσπου ξαφνικά έζησα ένα μικρό όνειρο!

Ένα μεσημέρι, κοντά στα τέλη του Ιουνίου, ο Μάριος μου χτύπησε την πλάτη. Δεν το πίστευα… ήταν μπροστά μου. Κοιτιόμασταν για πρώτη φορά στα μάτια και να ένα σημείο του που δεν είχα προσέξει ότι είναι τέλειο. Τα μάτια του.

(Καρδούλες βγαίνουν πάλι από τα μάτια μου. Δώστε μου μισό λεπτό και επανέρχομαι!)

Μου έδωσε το χέρι του και μου συστήθηκε. Ήμουν τόσο σαστισμένη που ήταν ξαφνικά κοντά μου, που για λίγα δευτερόλεπτα δεν έκανα καμία κίνηση. Τελικά του έδωσα το χέρι μου και μιλήσαμε για μερικά λεπτά περί ανέμων και υδάτων, μέχρι που τον φώναξαν οι φίλοι του για να παίξουν beach volley. Βρήκαν την ώρα και αυτοί! Πριν φύγει όμως μου είπε το τελειότερο πράγμα που θα μπορούσε να μου πει:

“Κάνεις κάτι το βράδυ, μήπως θα ήθελες να βγούμε;”

Έβαλα όλη τη δύναμη που είχα για να καταφέρω να μη πατήσω μία τσιρίδα ενθουσιασμού και του είπα πολύ στρατηγικά: “Είμαι free, αλλά αν θες δώσε μου το κινητό σου να το κανονίσουμε αργότερα”. Ανταλλάξαμε κινητά και με πήρε ο ίδιος το βράδυ για να κανονίσουμε.

Πήγαμε για φαγητό κοντά στο σπίτι μας -τελικά έμενε κι αυτός στα νότια- και ήταν όλα τέλεια. Ταιριάξαμε από την πρώτη στιγμή, μιλούσαμε χωρίς να υπάρχουν άβολες παύσεις και είχαμε βρει αρκετούς κοινούς φίλους. Πετούσα στα σύννεφα!

Γύρισα στο σπίτι χορεύοντας στη μουσική που έπαιζε στο μυαλό μου και πήγα στο μπάνιο. Το διάπλατο χαμόγελο δεν είχε φύγει από τα χείλη μου όλο το βράδυ και φυσικά το πήρα μαζί μου και στο μπάνιο. Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και εκεί έγινε το κακό! Το χαμόγελό μου δεν ήταν λευκό και αστραφτερό όπως θα έπρεπε, αλλά ένα φυλλαράκι μαρουλιού το είχε κάνει πράσινο και οριακά τρομακτικό.

Πανικοβλήθηκα! Πήρα αμέσως τηλέφωνο τις φίλες μου και ήμουν σχεδόν έτοιμη να βάλω τα κλάματα. “Μη στεναχωριέσαι” μου είπαν, “όλα καλά θα πάνε, έλα σκεφτόμαστε θετικά … Είμαστε Θετική Ενέργεια. Θα δεις ότι δεν το πρόσεξε καν!” Αλλά τίποτα δε μπορούσε να μου φτιάξει το κέφι. Εκείνο το βράδυ στριφογύριζα στο κρεβάτι μου για ένα τρίωρο περίπου. Δε μπορούσε να βγει από το κεφάλι μου η εικόνα μου μόλις με είδα στον καθρέφτη – η εικόνα που είχε ο Μάριος όλο το βράδυ μπροστά του. Η ευκαιρία μου χάθηκε, ο Μάριος δε θα με ξαναέπαιρνε τηλέφωνο ποτέ. Ξύπνησα την επόμενη μέρα κατάκοπη, με 4 ώρες μόνο ύπνο. Πέρασα όλη τη μέρα με μούτρα κρεμασμένα μέχρι το πάτωμα, πηγαίνοντας από τον καναπέ στο κρεβάτι και από το κρεβάτι στον καναπέ. Κοιτούσα το κινητό μου μανιωδώς και νευρίαζα κάθε φορά που χτύπαγε και ήταν κάποιος άλλος και όχι εκείνος.

Ώσπου ξαφνικά έζησα ένα -ακόμη- μικρό όνειρο!

Χτύπησε το κινητό μου και ήταν επιτέλους ΕΚΕΙΝΟΣ. Περάσαμε ένα ολόκληρο βράδυ οι τρεις μας, εγώ, αυτός και το μαρούλι, ΚΑΙ ΜΕ ΞΑΝΑΠΗΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ! “Αυτή τη φορά λέω να πάμε για ένα ποτό, για να μην έχουμε κανένα ατύχημα” μου είπε και ενώ ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, εκείνος κατάφερε να με κάνει να γελάσω τόσο πολύ με τη γκάφα μου.

“Ορίστε! Είδες που τελικά #toxeis?!” μου είπε η φίλη μου στο τηλέφωνο και πλέον, κάθε φορά που σκεφτόμαστε αυτή την ιστορία με τον Μάριο γελάμε τόσο πολύ! Και το σημαντικότερο… κάθε φορά που νιώθω απογοήτευση αρκεί ένα δευτερόλεπτο για να κάνω τη σωστή σκέψη και να πω στο εαυτό μου #toxeis και ως δια μαγείας είναι όλα δυνατά!

Αν #toxeis και εσύ μπορείς να πάρεις μέρος στο Positive Feed της Amita Motion και να κερδίσεις ξεχωριστά gadgets και εμπειρίες. Μη το βάζεις κάτω ποτέ! #eimastethetikienergeia