Η Δήμητρα ζει και εργάζεται στην Αθήνα με όνειρο ένα μικρό καφενείο – βιβλιοπωλείο σε χωριό. Πεπεισμένη ότι όλα λύνονται μέσα από την ψυχοθεραπεία, τη μουσική και τα βιβλία.

Ιούλιος

Ίσως ο καλοκαιρινός μήνας που έχουμε τις περισσότερες προσδοκίες. Τα περισσότερα ‘θα’ του καλοκαιριού ξεκινάνε περίπου αρχές Ιουλίου και τελειώνουν τέλη Αυγούστου. Τελικά, όλο τον χειμώνα αναπολούμε και σχεδιάζουμε στιγμές που χωράνε σε ενάμιση μήνα. Ο δικός μου φετινός Ιούλιος λοιπόν ‘θα’ είναι διαφορετικός. Ο μισός θα είναι μόνο διακοπές, όπως τα καλοκαίρια πριν την ενήλικη ζωή. Τα καλοκαίρια που ξεχνάγαμε τι μέρα είναι αύριο, που προλαβαίναμε να χτίσουμε ρουτίνα καλοκαιρινή.

Πρωινό μπάνιο, μεσημεριανό φαγητό, προαιρετικός ύπνος, απογευματινό μπάνιο, παγωτό. Πολύ βασικό, να μην ξεχνάμε το παγωτό. Να δεσμευτώ οτι ανάμεσα σε αυτήν την ρουτίνα δεν θα υπάρχουν σκέψεις για το μετά , μελαγχολία για την επιστροφή, δεν μπορώ. Αλλά, όταν ανάμεσα στις σκέψεις υπάρχει και λίγο παγωτό όλα γίνονται καλύτερα.

Θα διαβάσω τα βιβλία μου: Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας και το Σαββατογεννημένη. Αγοράστηκαν και τα δύο την περίοδο της καραντίνας. Είχα ευκαιρίες να τα διαβάσω μέχρι τώρα; Πολλές. Το έκανα; Φυσικά και όχι. Γιατί το μυαλό μου τα είχε κάνει ήδη εικόνα. Θα διαβαστούν, έλεγα, απόγευμα, φορώντας μαγιό, στο μπαλκόνι μπροστά στη θάλασσα, με τα πόδια πάνω στα κάγκελα. Με την κολλητή μου στην διπλανή καρέκλα, να διαβάζει το δικό της βιβλίο. Μια σελίδα διάβασμα ακολουθείται απο δεκάλεπτο σχολιασμό για το ποιος πέρασε απέξω, ήταν ντόπιος ή τουρίστας; Καλό το διάβασμα αλλά μην χάνουμε και την κοινωνικοποίηση μας.

Θα δω όλα τα ηλιοβασιλέματα, αργά όπως τους αξίζει. Χωρίς να τρέχω για να πάω κάπου, προσπερνώντας τα. Ιδανικά θα ήθελα να δω και όλες τις ανατολές. Στην παραλία , να κρυώνω και να χαζο-χαμογελάω απο χαρά. Από χαρά και απο νύστα. Αυτήν την γλυκιά ζαλάδα που νιώθεις όταν αισθάνεσαι πλήρης. Όταν όλα αυτά που σε πιέζουν, που σε πνίγουν φαίνονται τόσο μακρινά, τόσο λίγα. Φέτος θα γκρινιάζω λιγότερο και θα περπατάω ξυπόλυτη περισσότερο.

Δεν ξέρω πως θα είναι ο υπόλοιπος μισός Ιούλης μου

Σίγουρα γεμάτος απο φωτογραφίες. Φωτογραφίες στο κινητό μου. Φωτογραφίες στα κινητά των άλλων. Αυτές οι ”φωτογραφίες των άλλων” είναι οι καλύτερες γιατί συνήθως δεν γνωρίζεις την ύπαρξή τους. Που σε κάθε δύσκολη φάση σου, λες και το νιώθουν, σου στέλνουν ‘’κοίτα’’. Και χαζογελάς ξανά. Και συνεχίζεις την δύσκολη μέρα σου λίγο πιο ανάλαφρος. Φωτογραφίες απο αυτές που βγάζεις με τα μάτια σου και όσος καιρός και να περάσει σε κάθε δύσκολη στιγμή ξαναγυρνάς εκεί.

Ο Ιούλιος μου θα έχει όνειρα, γέλια, φιλιά. Σίγουρα και πολλά παγωτά.