Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν το καλοκαίρι να κρατήσει για πάντα. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν μπάνιο μέχρι αρχές Οκτωβρίου, φοράνε σαγιονάρα μέχρι να πάθουν κρυοπάγημα και δεν λένε 10 Οκτωβρίου αλλά 41 Αυγούστου. Ε, εγώ δεν είμαι απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Είμαι το άλλο, το περίεργο είδος. Αυτό που με το που πλησιάζει το τέλος του Αυγούστου ξεκινάει να ονειρεύεται βροχές και συννεφιά, τζην μπουφάν, αρβύλες και δερμάτινα jackets, γαλλικό καφέ, ζεστό τσάι, κουβέρτες και χουχούλιασμα. Γι αυτό και το φθινόπωρο είναι μια τόσο όμορφη εποχή. Γιατί είναι το μεταβατικό στάδιο που συνδυάζει τα πάντα.

Μέρη που πήγα, ξαναπήγα, αγάπησα ή περιμένω το φθινόπωρο: Είναι τα μαγαζιά όπως το, Youkali, ο Μαγεμένος Αυλός  και το Collibri στο Παγκράτι, το Handle Bar και το Cantina Social στου Ψυρρή, το Μπρίκι στην Πλατεία Μαβίλη, ο Iπποπόταμος στο Κολωνάκι, το Feedel και το 7 Jokers στο κέντρο της Αθήνας, Το Γνήσιον στην Καισαριανή, ο Μπλε Παπαγάλος, το Άσυλο και το Τριφασικό στο Μεταξουργείο, το Κάιν στο Μετς και φυσικά, η Βραζιλιάνα στα Άνω Πετράλωνα.

Βιβλία που διάβασα, διαβάζω ή έχω στο reading list για το φθινόπωρο: Το Glue του Irvin Welsh, το Junky του William S. Burroughs, το Franny and Zooey του J.D. Salinger, το Brave New World του Aldus Huxley, Το Κιβώτιο του Άρη Αλεξάνδρου, την Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, Το Κορμί και το Σαράκι του Ντίνου Χριστιανόπουλου, το Περί Τυφλότητος του Ζοζέ Σαραμάγκου και το Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου του Νίκου Σούζα.

Παραστάσεις που είδα, θέλω να δω και θα ξαναδώ μέσα στο φθινόπωρο: Το 1984 (Σκην.: Κ. Ευαγγελάτου, Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου), το Φάουστ (Σκην.: Κ. Ευαγγελάτου, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), το Αυτή η νύχτα μένει (Σκην.: Κ. Καραλή, Passport), Η ψευδουπηρέτρια (Σκην.: Ζ. Ρόχας, Θέατρο Βαφείο), το Ring (Σκην.: Θ. Τσαλταμπάσης, Θέατρο Ιλίσια-Βολανάκης), τον Μικρό Πρίγκηπα (Δ. Μπογδάνος, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), το Για την Ελένη (Σκην.: Μ. Καρατζογιάννης, Θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις), τον Άγριο Σπόρο (Σκην.: Ελ. Σκότη, Θέατρο Επί Κολωνώ), το Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο (Σκην.: Ν. Διαμαντής, Θέατρο Σημείο) και Το Κιβώτιο (Σκην.: Φ. Μακρής, Studio Μαυρομιχάλη).

Η Ναταλία Swift είναι ετών 22, μένει στην Αθήνα και τις αρέσει οτιδήποτε υπάρχει στην πολή ενώ δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Το έπρεπε είναι μια μεγάλη λέξη για εκείνους που θέλουν μια Αθήνα χωρίς χρώμα, ζωή και τέχνη. Η Ναταλία είναι η τέχνη. Σπουδάζει Θέατρο στο ΕΚΠΑ ενώ ταυτόχρονα παίζει στον Βέρθερο στο Θέατρο Σημείο, στην σειρά του Ant1, Daddy Cool και θα την δούμε και στη Ζωή του Καζαντζάκη του Γιάννη Σμαραγδή, στη μεγάλη οθόνη.