Eίτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, όταν ξεκινάμε μια καριέρα στις τέχνες, όλοι ανακαλύπτουμε πως τελικά, δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Υπάρχουν ένα εκατομμύριο διαφορετικοί τρόποι για να φτάσεις εκεί που θέλεις, και το μόνο σίγουρο πράγμα είναι πως πρόκειται να είναι αβέβαιο.
Αν όμως έχεις μπροστά σου να σκεφτείς τα επόμενα – άγνωστα – βήματα στην καριέρα σου και ζεις και με κατάθλιψη, να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη. Είμαστε πολλοί.’
Είμαι μια τραγουδίστρια/συνθέτρια, ζω στο Nashville και πρόσφατα κυκλοφόρησα ενα ΕΡ που ετοίμαζα τρία χρόνια. Αφού μετακόμισα απο το Redwoods της Καλιφόρνια στο Nashville για να κυνηγήσω το όνειρο μου, ξεκίνησα το Kickstarter το Μάρτιο για να μπορέσω να χρηματοδοτήσω την ευκαιρία μου να συνεργαστώ με έναν υπέροχο παραγωγό που με βοήθησε να ‘ζωντανέψω’ τα τραγούδια που χόρευαν στο μυαλό μου. Και ενώ η εξέλιξη του project αυτού είναι μια απο τις πιο έντονες εμπειρίες μου, αυτή η εποχή σημαδεύτηκε επίσης απο υπερβολική ευαισθησία, που κατ’ επέκτασιν μου προκάλεσε κατάθλιψη.
Διαγνώστηκα με δυσθυμία (ήπια, μακροχρόνια κατάθλιψη) όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, και αυτό με βοήθησε να καταλάβω γιατί το να προχωράω μπροστά (και στην ουσία, το να είμαι απλά άνθρωπος) μπορεί να μου φαντάζει βουνό μερικές φορές. Το να βρεις τη θέση σου στον κόσμο χρειάζεται αποφασιστικότητα και κότσια έτσι και αλλιώς, αλλά το να ζεις με κατάθλιψη σε κάνει να το νιώθεις ακόμη πιο βαρύ. Δύσκολο. Και τρομακτικό. Για όλες εκείνες τις ημέρες που το σύμπαν μοιάζει ανοιχτό, αισιόδοξο και να βρίσκεται στο πλευρό μου, υπάρχουν άλλες τόσες μέρες που νιώθω οτι είναι γεμάτο με σύννεφα και ομίχλη. Σε συνδυασμό με τις τυπικές ανασφάλειες και αμφιβολίες ενός καλλιτέχνη -όπως το να αναρωτιέμαι αν είμαι αρκετά καλή για να ανήκω εδώ- το να χειριστώ τη σχέση μου με την κατάθλιψη απαιτεί μια έξτρα δόση δύναμης και αντοχής για να συνεχίσω να βρίσκομαι εδώ και να παίρνω ρίσκα. Όταν η κατάθλιψη μου βρίσκεται σε ύφεση, κάθε μικρό πράγμα χρειάζεται πολύ περισσότερη συναισθηματική ενέργεια – ακόμη και μικρές αλληλεπιδράσεις αρχίζουν να με κάνουν να νιώθω οτι δεν μπορώ να τις διαχειριστώ.
Το να βρεις τη θέση σου στον κόσμο χρειάζεται αποφασιστικότητα και κότσια έτσι και αλλιώς, αλλά το να ζεις με κατάθλιψη σε κάνει να το νιώθεις ακόμη πιο βαρύ. Δύσκολο.
Είναι ζόρικος συνδυασμός το να είμαι φιλόδοξη και αποφασισμένη ενώ παράλληλα προσπαθώ να είμαι καλά με τον εσωτερικό, περίπλοκο εαυτό μου. Αλλά ενώ συνήθιζα να μισώ αυτό το έξτρα εμπόδιο που έφερε η κατάθλιψη στη ζωή μου, έχω αρχίσει σιγά σιγά να μαθαίνω οτι η τέχνη γεννιέται περισσότερο εξαιτίας των δυσκολιών. Όλοι έχουμε τους δαίμονες μας, τις απογοητεύσεις και τη σύγχυση – και η τέχνη δεν συμβαίνει μόνο όταν βρισκόμαστε σε ειρήνη με αυτά – ακόμη και οι δυσκολίες μπορούν πραγματικά να ανοίξουν έναν εντελώς νέο κόσμο που δεν θα γνωρίζαμε ποτέ χωρίς αυτές.
Έχω μπει σιγά σιγά στη διαδικασία του να βλέπω την κατάθλιψη σαν ένα δάσκαλο που έχει να μου δώσει κάποια δώρα και όχι ως έναν εχθρό που θέλει να με κρατήσει πίσω.
Μερικά απο αυτά τα αναπάντεχα δώρα…
Με έχει κάνει πιο συμπονετική.
Στα χειρότερα μου, η κατάθλιψη μπορεί να με ‘διώξει’ σε μια γωνία, κρατώντας τον κόσμο μου μικρό και τα μάτια μου στο έδαφος. Αλλά στα καλύτερα μου, μου υπενθυμίζει οτι ο καθένας έχει το δικό του αγώνα. Και αυτή η γνώση έχει επεκτείνει την οπτική μου. Αν ο πόνος και ο αγώνας μας ενώνουν, τότε η εξερεύνηση και το να γνωρίζω τον εαυτό μου έχουν δημιουργήσει περισσότερο χώρο μέσα μου για να σκέφτομαι τους άλλους. Και ως συγγραφέας, χρειάζομαι κατανόηση και ενσυναίσθηση για να φανταστώ τον κόσμο κάποιου άλλου.
Επαναπροσδόρισα την έννοια του χρόνου.
Συχνά νιώθω πως είμαι ‘πίσω’ στην καριέρα μου (και το να σκρολλάρω στο Ιnstagram δεν βοηθά όταν νιώθω έτσι). Υπάρχει κάτι που με βοηθά στο να σκέφτομαι οτι για κάποιον λόγο, χρειάζεται να είμαι εδώ που είμαι τώρα. Συνήθιζα να κατηγορώ την κατάθλιψη μου οτι με επιβραδύνει, αλλά βρίσκω πως αν σταματήσω και αφήσω τη στιγμή να με διδάξει, συνήθως υπάρχει ένα τραγούδι εκεί.
Βοηθά πολύ το να ζητάς συμβουλές απο άλλους σχετικά με το πώς εξελίχθηκαν οι καριέρες τους, αλλά αν αυτό με κάνει να αμφισβητω την πορεία μου, θυμάμαι πως το μονοπάτι μου είναι μοναδικό. Δεν μπορώ να ακολουθήσω τα βήματα κάποιου άλλου για να φτάσω εκεί που επιθυμώ. Το να είμαι συγκεκριμένη με τους στόχους μου και παράλληλα να μην αγχώνομαι με το χρονο, με έχει απελευθερώσει.
Η κατάσταση μου είναι η ιστορία μου, και αν πρόκειται να την πω, τότε θα χρειαστώ να αφήσω τον εαυτό μου να εμβαθύνει σε αυτήν. Κρατώ τα όνειρα μου μαζί με το χώρο για τον εαυτό μου- είναι ενας συνεχής χορός όπου έχω τον έλεγχο, υπενθυμίζοντας με τη δύναμη που έχω.
Είμαι πιο φιλική με τον εαυτό μου.
Κατά την περίοδο που έγραφα τα τραγούδια για το ΕΡ μου, ανακάλυψα πως επειδή ένιωθα πολύ ευάλωτη, έπρεπε να αφιερώσω χρόνο στο να φροντίσω τον εαυτό μου. Μερικές φορές αυτό σήμαινε να μη νιώθω ένοχη αν δεν κατάφερνα να ολοκληρώσω κάτι που ήθελα σε ένα ελεύθερο πρωινό μου. Άλλε φορές σήμαινε να πίνω κρασί και να ακούω έναν δίσκο της Patty Griffin στην κουζίνα καθώς μαγείρευα. Ακόμη, σήμαινε να αρνηθώ κάποια πρόσκληση ή να πάω σε μια λέσχη βιβλίων για να θυμηθώ πως δεν είμαι μόνη. Το να μην επικρίνω τον εαυτό μου, το να μου δίνω χώρο για να αναπνεύσω – αυτές οι μικρές πράξεις με βοήθησαν σε σκοτεινές στιγμές.
Με βοήθησε να διευρύνω τη μουσική μου.
Το να γράφω για θέματα που συνδέονται άμεσα μαζί μου δεν είναι μόνο καθαρτήριο, αλλά με έχει φέρει κοντά με άλλους. Αν γράφω κάτι που θέλω να ακούσω, τότε είναι πιθανό να θέλει να το ακούσει και κάποιος άλλος. Το να μιλάς για την κατάθλιψη με άτομα που εμπιστεύεσαι είναι ένα μέτρο πρόληψης στο να μην την αφήσεις να σε σιωπήσει, και το να μιλάς για αυτήν μέσω της τέχνης σου μπορεί να βοηθήσει άλλους να νιώθουν λιγότερο μόνοι.
Αν και ο εσωτερικός μου κόσμος πολλές φορές μοιάζει με το να περπατάω στο άγνωστο, διαπίστωσα πως το να δημιουργώ κάτι μέσα απο τις ερωτήσεις, περιέργεια και δυσκολίες μου, με δυναμώνει. Με υπενθυμίζει πως υπάρχει πάντα κάποιος δρόμος μπροστά, ακόμη και όταν δεν φαίνεται. Και όταν είμαστε πλέον πρόθυμοι να σταματήσουμε να μαλώνουμε με την κατάθλιψη μας αλλά αντιθέτως, τη δούμε ως σύμμαχο, ίσως και να εκπλαγούμε απο το πόσο θα μας δυναμώσει.
Εμπρός είναι η μόνη κατεύθυνση για όλους μας, και θα σας δω εκεί σύντομα.
Ανακάλυψε τη μουσική της εδώ
Images via Collin Fatke
Μετάφραση: Δήμητρα Καρατζά
