Θεωρώ μεγάλη αγένεια το να με ρωτήσει κάποιος αν είμαι ελεύθερη ή δεσμευμένη ή τελοσπάντων μου ζητήσει διευκρινήσεις για την προσωπική μου ζωή.

Στο δικό μου μυαλό αυτές οι λεπτομέρειες είναι αυστηρά προσωπικές και δεν πρέπει να ενδιαφέρουν κανέναν. Πρόκειται για απαρχαιωμένα στερεότυπα τα οποία αρνούμαι να ακολουθήσω. Πρόσφατα χρειάστηκε να συμπληρώσω κι εγώ το δικό μου κουτάκι στο “Έγγαμη ή άγαμη” με την απάντηση: Tίποτα από τα δυο. Μάλλον θα τους μπέρδεψα πολύ εκείνους που παρέλαβαν αυτή την αίτηση και ίσως να είναι και ο λόγος που δεν θα γίνει αποδεκτή, αλλά έπρεπε να το κάνω.

Πολλοί άνθρωποι ανάμεσά τους και ο γυναικολόγος μου με έχει ρωτήσει κάτι παρόμοιο και του έχω απαντήσει το ίδιο, κι όσο κι αν με πίεζε να του δώσω μια πιο συγκεκριμένη απάντηση δεν του την έδινα, διότι απλά θεωρούσα ότι δεν υπήρχε πιο συγκεκριμένη απάντηση από αυτή που έδινα.

Ας πούμε λοιπόν ότι είμαι ελεύθερη

Και είμαι ελεύθερη εδώ και πολύ καιρό. Ελεύθερη όμως ήμουν ακόμα και όταν βρισκόμουν σε σχέση, δεν άλλαζε μέσα μου ο ορισμός του πως ένιωθα. Θέλω να πω ότι δεν αποδέχθηκα ποτέ τον χαρακτηρισμό δεσμευμένη, με έπνιγε όχι ως ουσία αλλά ως όρος. Και αυτό ακριβώς είναι που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι περισσότεροι εκεί έξω.

Η κοινωνιολόγος Bella DePaulo χαρακτήρισε τον 21ο αιώνα ως την εποχή που οι άνθρωποι θα ζουν μόνοι τους. Ωστόσο έχει γνώση ότι οι άνθρωποι ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει και πως η μοναχικότητα είναι ακόμα δαιμονοποιημένη και αποτελεί στίγμα ειδικά για τις ανύπαντρες γυναίκες.

Οι περισσότεροι εκεί έξω, ακόμα και το 2021 θεωρούν προβληματική μια ‘γεροντοκόρη’.

“Οι άνθρωποι νομίζουν ότι αν είσαι single είσαι μίζερος και κάτι δεν πάει καλά με εσένα” λέει. Ενώ συμπληρώνει “Άσε που θεωρούν ότι αυτό που θέλεις περισσότερο από όλα είναι να μην είσαι single-λανθασμένα. Καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι είναι singles από επιλογή.”

Σύμφωνα με μια αυστραλιανή μελέτη του 2016, ένας στους τέσσερις ανθρώπους ήταν single, ενώ το 1991, η αναλογία ήταν ένας στους πέντε. Αυτό δείχνει ότι όσο περνούν τα χρόνια ο κόσμος πορεύεται όλο και περισσότερο μόνος του στη ζωή. Μάλιστα η στατιστική υπηρεσία της Αυστραλίας εκτιμά πως μέχρι το 2036, ο αριθμός των νοικοκυριών που θα αποτελούνται από ένα άτομο θα αυξηθεί κατά 65%.

Ίσως τότε, καταλάβει η κοινωνία ότι δεν επιθυμούν όλοι οι singles να ζευγαρώσουν υποχρεωτικά. Τα πάνε εξαιρετικά καλά και μόνο με τους εαυτούς τους.

Το Αυστραλιανό Ινστιντούτο Οικογενειακών Σπουδών ρώτησε αυτούς που ζουν μόνοι ποια πράγματα εκτιμούν περισσότερο στο relationship status τους και οι απαντήσεις ήταν οι εξής: ιδιωτικότητα 83%, ανεξαρτησία 82%, ελευθερία 82%, αυτονομία 65% και οι χαμηλότερες απαιτήσεις των άλλων 64%.

Στο δικό μου μυαλό, μια πιο κατάλληλη λέξη για το “μόνη” είναι το “ανεξάρτητη”

Είναι όρος με πιο θετικό πρόσημο και πιο ωραίους συνειρμούς, ακριβώς όπως το child free (χωρίς παιδιά) είναι καλύτερο από το άτεκνος. Κι όσο περίεργο κι αν σας φαίνεται, για πολλούς εκεί έξω, το να μην έχουν παιδιά είναι ελευθερία και η ελευθερία ποτέ δεν είναι συνυφασμένη με κάτι το αρνητικό.

Μπορεί να είναι ακόμα σχετικά νωρίς να αλλάξουμε ολόκληρο το κατεστημένο που αφορά στην οικογενειακή κατάσταση και όλους τους συνειρμούς και τις δεισιδαιμονίες που τη συντροφεύουν όμως αυτό πρέπει σιγά σιγά να αλλάξει με μικρές μετατροπές στις νόρμες του κατεστημένου οι οποίες κυρίως έχουν τις ρίζες του σε θρησκευτικά αίτια που θέλουν τους ανθρώπους να είναι παντρεμένοι και μονογαμικοί καθώς και να κάνουν σεξ μόνο για τεκνοποίηση ανάμεσα σε πολλά άλλα για να έχουν μια πιθανή θέση σε έναν πιθανό παράδεισο που κανείς δεν έχει δει ως τώρα.

Σήμερα λοιπόν που έχουμε αρχίσει σε ένα βαθμό να αντιλαμβανόμαστε την έννοια της ρευστότητας, ότι δηλαδή δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα και μέσα σε αυτά και η σεξουαλικότητα, γιατί πρέπει ακόμα να ορίζουμε την οικογενειακή ή τη σχεσιακή μας κατάσταση ως κάτι στατικό;