Πρόκειται για τον πρώτο διαγωνισμό ζωγραφικής μεταξύ ρομπότ. Εμπνευστής του ο Andrew Conru, ο ιδρυτής του ‘Friend Finder’ και αρκετών άλλων ιντερνετικών εταιριών, με διδακτορικό στο Mechanical Engineering Design από το Standford University.

Σε αυτό το διαγωνισμό μπορούν να συμμετάσχουν ρομπότ όπως ο e-David. Ο e-David αποτελείται από έναν βραχίονα με 5 πινέλα και μια παλέτα 24 χρωμάτων. Τροφοδοτούμενο από H/Y, καθώς ζωγραφίζει τραβάει φωτογραφίες και υπολογίζει σε ποια σημεία και κατά πόσο χρειάζεται να φωτίσει ή να σκιάσει τις επιφάνειες του έργου του. Και όλα αυτά μέσα σε 12-24 ώρες για κάθε έργο.

Η ψηφοφορία του κοινού έχει ήδη ξεκινήσει και θα ολοκληρωθεί στις 15 Μαïου, όπου θα αναδειχθεί νικητής το ρομπότ-ζωγράφος με το πιο καλαίσθητο αποτέλεσμα και τις περισσότερες ψήφους.

Το θέμα του ρομποτικού διαγωνισμού ζωγραφικής μου κέντρισε το ενδιαφέρον αφενός γιατί με προσελκύει ο κόσμος της τέχνης, αλλά και της τεχνολογίας, αφετέρου όμως γιατί με έβαλε να σκεφτώ. Κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί τέχνη ένα έργο που ναι μεν ακολουθεί αρχές οπτικής επικοινωνίας (βλ. αντίθεση χρωμάτων) και χρησιμοποιεί βασικά εργαλεία-τεχνικές ζωγραφικής (βλ. πινέλα, χρώματα), αλλά ταυτόχρονα υπακούει σε προγραμματισμένες εντολές, οι οποίες ουσιαστικά προκαθορίζουν το εικαστικό αποτέλεσμα;  Σε δεύτερη φάση μπαίνει και το ζήτημα της έκθεσης-πώλησης. Έχει την ίδια αξία, καλλιτεχνική αλλά και χρηματική αν θέλεις, ένας πίνακας ζωγραφισμένος από ένα εξειδικευμένο ρομπότ σε σχέση με έναν καλλιτέχνη που λέρωσε τα χέρια του και ξενύχτησε με ψυχή και σώμα;

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για κάτι αξιοπερίεργο. Πού θα καταλήξει άραγε μια τέτοια καινοτόμα και τολμηρή ιδέα;