Δεν γεννήθηκα Ryan Gosling. Και δεν το ξεπέρασα ποτέ.

Έβλεπα τις προάλλες αυτό το ανεκδιήγητο, αυτό το δύσκολο ‘Love and Other Drugs‘ με τον Jake Gyllenhaal και την Anne Hathaway, όπου ο Jake έκανε τον ωραίο που πήδαγε όποια ήθελε και μοιραία θυμήθηκα το ‘Crazy, Stupid, Love‘, όπου ο Ryan Gosling έκανε ακριβώς το ίδιο (σ.σ. τον είδα και ‘Στο Τέλος του Δρόμου’, πάλι ωραίος ήτανε). Ξεκαθαρίζω ότι δεν έχω κανένα παράπονο από τα γκομενικά μου ως τώρα, πέρα από την κωμική μου ανικανότητα ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΤΗΝ ΠΕΣΩ σε οτιδήποτε γένους θηλυκού. Το μόνο που δεν μπορώ να ξεπεράσω τρεις μήνες πριν κλείσω τα 30 είναι ότι δεν γεννήθηκα textbook ωραίος γκόμενος.

(Μεγάλο ψυχολογικό ξεβράκωμα επιχειρώ και θα έπρεπε να νιώθεις ήδη τυχερή που είσαι μάρτυς. Συνεχίζω με τα παιδικά μου χρόνια).

Στο σχολείο, εκεί στη μετάβαση από το δημοτικό στο γυμνάσιο, μου τηλεφωνούσαν κορίτσια από άλλα σχολεία στο σταθερό (προφανώς) και με ρωτούσαν πότε θα πάω να παίξω μπάσκετ για να έρθουν να με δουν! Δεν μου χρειαζόταν ο καθρέφτης. Δεν ήξερα κανέναν Ryan Gosling. Ένιωθα ο σπουδαιότερος γκόμενος των νοτίων προαστίων.

Όσο μεγάλωνα (κι ασχήμαινα;), τα πράγματα έγιναν πιο συγκρατημένα, πιο σφιχτά θα το πω. Είχα μεν τα κορίτσια που ήθελα (μεγάλη υπόθεση), αλλά καμιά δεν με έπαιρνε πια τηλέφωνο στο σταθερό. Όλες γούσταραν τον φίλο μου τον Μήτσο, αυτό το ευνουχιστικό ‘γλυκό παιδί ο Ηλίας πήγαινε κι ερχότανε και η μόδα να μιλάνε όλο και περισσότεροι για την μεγάλη μου μύτη άρχισε να με ξαφνιάζει.

ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΜΙΑ ΙΔΕΑ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 18-19 ΟΤΙ ΕΧΩ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΟ ΟΡΟ ΜΥΤΗ. Δεν το θέτω sic, έτσι είναι. Είπαμε, δεν είμαι και ο Βασίλης (ποιος Βασίλης, μόνο Θανάσης) Παπακωνσταντίνου. Όταν πήγα να δουλέψω στο ΜΑΧ, εκεί στα 22-23, ένας γερόλυκος που δούλευε στις παραγωγές – απ’ αυτούς που θα ρωτήσεις όταν θες να βγάλεις το κορίτσι σου για ψάρι, τέτοιος τύπος- είχε πει το μυθικό, κοιτώντας με: “Είσαι γοητευτικά άσχημος”.

Το ίδιο βράδυ έμεινα μπροστά στον καθρέφτη όσο δεν είχα μείνει συνολικά τα τελευταία 22-23 χρόνια. Το ξεπέρασα, το δέχτηκα, συνέχισα να βγάζω τα κορίτσια που ήθελα. Ειλικρινά το λέω, ρωτήστε και τους φίλους μου. Και ωραία κορίτσια, όχι αστεία. Ξαναρωτήστε τους φίλους μου. Η έμφαση που δίνουν και οι ίδιοι στο πόσο ωραία ήταν τα κορίτσια μου έγκειται στο πόσο ωραίος δεν τους φαίνομαι εγώ. Λογικό. Και την γυναίκα του Στάθη Ψάλτη όταν δεις, σκέφτεσαι με αντίστοιχο τρόπο. Προφανώς και είμαι γαμώ τα παιδιά και τις κερδίζω με άλλους τρόπους, αλλά… ΟΚ, ΟΚ, σταματώ.

Βασισμένος στο ‘μια ζωή την έχουμε’ και σε όλο το yolo ρεύμα που σε παίρνει και σε σηκώνει όταν φλερτάρεις με τα 30, εκνευρίζομαι που δεν γεννήθηκα Gosling να φοράω σκαρπίνια με T-shirt και τα κορίτσια να λιώνουν για την λίγο στραβή μου μύτη. Αλλά εντάξει, μένω στη Δεδομένη Γοητεία του Ατόμου, ένα βιβλίο-μανιφέστο που δεν έχω γράψει ακόμα και βασίζεται στην αισιόδοξη οπτική ότι οποιοσδήποτε μπορεί να έχει οποιαδήποτε, αν 2, 3, 13 μεταβλητές είναι στη σωστή τιμή τη σωστή στιγμή.

Βγαλμένη απ’ τη ζωή (μου) είναι η θεωρία.