Σε έναν κόσμο γεμάτο λέξεις, παραμένουμε σιωπηλοί, βυθισμένοι στις σκέψεις μας. Σε έναν κόσμο, που είναι γεμάτος με λέξεις, βρίσκω περίεργο το γεγονός ότι εμείς -βάζω και τον εαυτό μου μέσα- προτιμούμε να παραμένουμε σιωπηλοί, να κρατάμε για εμάς πράγματα ή, πιο συγκεκριμένα, να οριοθετούμε τα λόγια μας και στη συνέχεια να ελπίζουμε ότι θα μας καταλάβουν οι άλλοι. Θεωρώ περίεργο το γεγονός ότι “γκρινιάζουμε” για την ασυνεννοησία με άλλους, δικούς μας ή όχι, από τη στιγμή που εμείς δε μιλάμε ανοιχτά για όσα θέλουμε.

Σε έναν κόσμο γεμάτο φασαρία, επιλέξαμε την ηρεμία, δημιουργώντας ένα μωσαϊκό σιωπής, ανάμεσα στο βουητό. Ανακαλύψαμε την ομορφιά στις αμήχανες σιωπές, στις κενές παύσεις φορτωμένες με ανομολόγητα συναισθήματα, σε μια κουλτούρα που ζει μέσα στις ατάκες. Η σιωπή, δεν είναι ένδειξη απάθειας. Η σιωπή, είναι μια αντανάκλαση του πόσο βαθιά είμαστε χωμένοι στις σκέψεις μας. Βρήκαμε παρηγοριά στις αποχρώσεις της άγραφης γλώσσας, τις χειρονομίες και τα βλέμματα, όταν όλοι γύρω, έδιναν λεκτικές μάχες.

Οι λέξεις όμως δεν υπάρχουν για να μπορούμε να ακούμε και να βλέπουμε την ομορφιά τους;

Αυτές οι σκέψεις, περνούν συχνά από το μυαλό μου. Βλέπω ανθρώπους στο δρόμο να περπατούν σιωπηλά. Κοιτάζουν χαμηλά ή εστιάζουν ευθεία στον προορισμό τους. Βαδίζουν με ρυθμό. Γρήγορο, αργό, βαριεστημένο, κουρασμένο. Δε μιλούν, απλώς σκέφτονται. Αναρωτιέμαι αν σκέφτονται τα ίδια με εμένα.

Ίσως παραμένουμε σιωπηλοί γιατί φοβόμαστε. Κρατάμε τις λέξεις και τα λόγια μας από επιλογή. Μας νικάει ο φόβος. Ο φόβος του να ρωτήσουμε κάτι μήπως ενοχλήσουμε, ο φόβος του να πούμε κάτι που δε θα ακουστεί καλό, ο φόβος της απόρριψης και τόσοι άλλοι.

Αν καθήσεις να το σκεφτείς ήρεμα είναι ανόητο και μοιάζει εξωπραγματικό. Κοιτάζοντας στο παρελθόν, υπήρξαν πολλές στιγμές και πράγματα που απέκτησα, απλά και μόνο επειδή το επικοινώνησα, το ζήτησα και απλώς το είπα! Και μόλις συνειδητοποιήσω ότι δεν μπορώ πάντα να έχω, αυτό που δεν είμαι διατεθειμένη να ζητήσω, η ζωή μοιάζει πιο εύκολη.

Δεν έχεις να χάσεις τίποτα με το να μιλάς

Μπορεί να θεωρείς πως δεν έχει νόημα, αλλά όταν μιλάς ανοίγει ένας νέος δρόμος. Όταν ζητάς αυτό που θες, μπορεί και να το πάρεις. Αν μοιραστείς το πρόβλημά σου, μπορεί να βρεις μια λύση. Αν αποφασίσεις να επικοινωνήσεις τις ανάγκες σου, μπορει και να ικανοποιηθούν. Αν δεν το κάνεις, απλώς δε θα αλλάξει τίποτα. Θα μείνει μέσα σου και δε θα το μάθει κανείς.

Ρώτα αυτό που θέλεις, ζήτησε αυτό που έχεις ανάγκη, διεκδίκησέ το. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές. Είτε θα στο δώσουν, είτε όχι. Είτε η απάντηση θα είναι θετική, είτε αρνητική. Και παρόλο που μπορεί να είναι δύσκολο να ακούσεις τις διαφωνίες και τα “όχι”, τουλάχιστον θα έχεις προσπαθήσει. Και στο τέλος, το μόνο που έχει σημασία είναι αυτό που μπορείς να ελέγξεις. Επικεντρώσου σε αυτό.