Σίγουρα οι περισσότερες θα πατήσατε το link γιατί νομίζατε ότι θα διαβάσετε ένα άρθρο γλυκούλικο και κοριτσίστικο. Πέσατε στην παγίδα μου λοιπόν μικρές τσούπρες και μιας και μπήκατε καθίστε λίγο να τα πούμε. Χθες σε μια κουβέντα μεσημεριανού καφέ, τέσσερις φίλες χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα. Καλά μην φανταστείτε ότι πιαστήκαμε μαλλί με μαλλί, ούτε καν, απλά είχαμε μια διαφωνία. Ο λόγος; Το κατά πόσο θεωρούμε σωστό να θέλουμε το εκάστοτε ταίρι να μας φέρεται σαν πριγκίπισσες.

Ας αρχίσουμε με το τι εννοώ με τη λέξη πριγκίπισσα, για να μην παρεξηγηθούμε κιόλας. Εννοώ, αυτή που με γλυκό (ύπουλο για μένα) τρόπο, ζητάει από το άλλον να της κάνει μία χάρη, ένα χατίρι. Κάτι που θα μπορούσε να κάνει και μόνη της, αλλά βαριέται, ή σε χειρότερη και προχωρημένη περίπτωση, δεν υπάρχει καν η εκδοχή να πάρει τον πισινό της να το κάνει, γιατί τι τον έχουμε και τον γκόμενο θα σου πει στην τελική. Αυτή που θα σε ρωτήσει αν θα την πας σπίτι της, με ύφος που ήδη θεωρεί αυτονόητο ότι θα την πας, τι κι αν μένει στο διαόλου τη μαμά. Αυτή που θα πατήσει στην αδυναμία που της έχεις και θα σε βάλει μέχρι και μουστάκι να ξυρίσεις. Αυτές λοιπόν, ζουν ανάμεσα μας και χαλάνε την πιάτσα. Φυσικά και δεν εννοούμε, να πνίγεσαι και να θες ένας χριστιανός να σου φέρει ένα ποτήρι νερό, ούτε όταν θα σε γυρίσει σπίτι να περιμένει να μπεις λίγο μέσα, αντί να έχει φτάσει στο δικό του πριν καλά καλά κλείσεις την πόρτα. Αυτά είναι ανθρώπινα πράγματα, που μερικοί δεν τα θεωρούν αυτονόητα βέβαια, ενώ θα έπρεπε. Να προσθέσω, ότι η συμπεριφορά αυτή είναι ξαδέρφη της «κακομαθημένης» και της «γατούλας», όροι που επίσης δεν μου γεμίζουν καθόλου το μάτι.

Προσπαθώντας να κατανοήσω από που πηγάζει αυτή η απέχθεια μου προς το συγκεκριμένο τύπο γυναικών, και μετά από πολύωρη σκέψη και κάψιμο εγκεφαλικών κυττάρων κατέληξα στο εξής: Με ενοχλεί οτιδήποτε υποδηλώνει αδυναμία. Αυτό το «το παίζω απροστάτευτη και αθώα» μου βαράει στα νεύρα. Το δέχομαι μέχρι ορισμένα επίπεδα στο στάδιο του φλερτ, και σε άλλες προσωπικές στιγμές, if you know what I mean (κλείνω και το μάτι πονηρά), αλλά μέχρι εκεί. Αντικειμενικά φυσικά, μπορείτε να με βρίσετε και να μου πείτε «αϊ μωρή που θα μας πεις και τι θα κάνουμε στο κρεβάτι μας», αλλά εγώ θα σας απαντήσω ότι έχουμε δημοκρατία και ό,τι θέλω θα λέω (ε όχι και μωρή!). Δημοκρατικά λοιπόν συνεχίζω και λέω, ότι ο άλλος δεν είναι ο μπαμπάς σας, και οτιδήποτε κάνει για χάρη σας θα πρέπει να το κάνει γιατί εκείνος το θέλει. Προφανώς και δικαιούται ο καθένας μας κάποιο αριθμό χατιριών, αλλά όχι  υπερβολές. Άνθρωπος είναι κι αυτός, έχει κι άλλη ζωή μαζί με σένα, και είναι άκρως λογικό να βαριέται κι αυτός να βγει στη μία το βράδυ να σου πάρει πατατάκια. Εσύ δεν θες πατατάκια; Εσύ να βγεις να πάρεις. Σου άρεσε το συνολάκι στην κυρία Μαρία στη γωνία; Να μαζέψεις λεφτά να το πάρεις.  Και οικονομικά πιο ευκατάστατος να είναι από σένα, δεν είναι αναγκασμένος να χαλάει τα λεφτά του για να κάνεις εσύ ζωάρα. 2014 έχουμε, και αν θες να σου φέρονται σαν ώριμη, ανεξάρτητη κοπέλα, πρέπει να το δείχνεις και με τις πράξεις σου. Αν ήθελε κάτι που συνέχεια πρέπει να το φροντίζει, να προστατεύει και να είναι υπεύθυνος γι’ αυτό, θα έπαιρνε σκύλο. Το ότι μεγάλωσες βλέποντας Σταχτοπούτα, διαβάζοντας Σούπερ Κατερίνα και άλλα τέτοια ροζ πραγματάκια, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα κουβαλάς μέχρι τα γεράματα. Άλλο πράγμα να μην ξεχνάς το παιδί μέσα σου, και άλλο να περιμένεις τον πρίγκιπα να σε σώσει, γιατί μόνη σου δεν πας πουθενά.

Το θέμα είναι να μία μέρα να ξυπνήσεις και να σου έχει αφήσει ένα τριαντάφυλλο στο αυτοκίνητο σου, τι κι αν το είδε ο μπαμπάς σου και το πέταξε γιατί νόμιζε ότι έπεσε από τον δίπλα. Να σου κάνει ένα δώρο, έτσι, γιατί είδε κάτι και σκέφτηκε ότι θα σου αρέσει, όχι επειδή έχεις τρελαθεί να πετάς σπόντες τύπου «αχ τι ωραία που θα ήταν να είχα τώρα εκείνη την τσάντα» και «πόσο θα ταίριαζε τώρα με τα ρούχα μου» ή (ακόμα χειρότερα) «είδες ο Τάκης που πήρε κάτι τέλεια σκουλαρίκια στη Μαίρη, εσύ ούτε τσίχλα δεν μου παίρνεις!» (τα ονόματα ήταν εντελώς τυχαία, δεν ξέρω τίποτα για τον Τάκη και τη Μαίρη). Αν έχεις την απαίτηση ο άλλος να σου φέρεται σαν την Δούκισσα της Πλακεντίας, έχεις λάθος εντύπωση για το τι ρόλο βαράει το ταίρι μας στη ζωή μας. Ούτε μετράει το ότι θα το ζητήσεις μες στη ζουζουνιά και το νάζι. Αυτός είναι ο νούμερο ένα δολοπλόκος γυναικείος τρόπος να ζητάμε πράγματα, γιατί ξέρετε πολύ καλά, κι εσείς κι εγώ, ότι αν τα ζητούσατε με ανθρώπινο τρόπο (και όχι με φωνή τελετάμπις), υπήρχαν σοβαρές πιθανότητες ο άλλος να μη σας κάνει τη χάρη, ούτε στον αιώνα τον άπαντα. Ούτε μετράει το «δεν φταίω εγώ από μόνος του τα παίρνει». Μάθε να λες όχι, γιατί το ξέρετε κι αυτό πολύ καλά, ότι όποιος μας κακομαθαίνει, δεν έχει και την καλύτερη τύχη στην πορεία.

Που καταλήγουμε; Ισορροπία και αυθορμητισμός. Εκεί καταλαβαίνεις πόσο σε έχει καψουρευτεί ο άλλος. Να έχεις στο μυαλό σου ότι ό,τι δίνεις παίρνεις. Μην έχεις την απαίτηση να πάρεις πολλά περισσότερα απ’ όσα δίνεις. Άστον να σε περιποιηθεί και να εκφραστεί όπως θέλει, η καψούρα δεν κρύβεται μην φοβάσαι. Κι αυτά σας τα λέω εγώ, που όταν ήμουν μικρή και με ρωτούσαν το κλασσικό «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις», απαντούσα βασίλισσα, και όταν μου έλεγαν ότι δεν γίνεται, εννοώντας ότι έπρεπε να διαλέξω κάτι πιο εφικτό, έλεγα «καλά θα γίνω πριγκίπισσα». Φαινόμουν από μικρή ότι θα γίνω ανεξάρτητη, τι να λέμε τώρα.