Ίσως γνωρίζετε τη Shauna Niequist απο τα βιβλία της ‘Bittersweet’, ‘Bread and Wine’, ή το πιο πρόσφατο της, ‘Present over Perfect’. H Shauna μας ενθαρρύνει να αποδεχτούμε τη φάση – που σχεδόν όλοι μας έχουμε περάσει: τη φάση όπου δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Τα λόγια της μας παροτρύνουν να ξεπεράσουμε το άγχος του οτι ‘πρέπει’ να κάνουμε άμεσα κάτι και να απολαύσουμε την περιπέτεια.
”Μεγάλωσα μέσα στο υδάτινο στοιχείο. Πέρασα όλα τα καλοκαίρια μου σε μια μικρή πόλη με λίμνη, κοντά στο Michigan. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, τρέχαμε στις παραλίες, απολαμβάναμε τον ήλιο, μαζεύαμε μύρτιλα μέχρι να μαυρίσουν τα δάχτυλα μας και τρώγαμε καλαμπόκια στη βεράντα πριν το δείπνο.
Αυτά κάναμε τις περισσότερες μέρες. Όταν είχε αέρα όμως, σαλπάραμε. Αφήναμε τα πάντα και αλλάζαμε τα σχέδια μας. Τα καλαμπόκια μπορούσαν να περιμένουν, το δείπνο μπορούσε να περιμένει. Η μαμά μας ετοίμαζε ένα σάκο με αναψυκτικά και σνακ και φούτερ και πετσέτες και τρέχαμε στη μαρίνα.
Και οι δυο παππούδες μου είχαν ιστιοφόρα σε εκείνη τη μικρή μαρίνα, και έπειτα είχαν και ο μπαμπάς και ο αδερφός μου. Όλοι οι φίλοι μας σε εκείνη τη μικρή πόλη ασχολούνται με την ιστιοπλοΐα, εξίσου πρόθυμοι να παρατήσουν τα πάντα όταν φυσάει. Υπάρχει ένας κώδικας μεταξύ των ιστιοπλόων, τον οποίο ακούω μια ζωή. Το τηλέφωνο χτυπάει: ‘Μπαμπά, ο Jim θέλει να μάθει πώς είναι η λίμνη.’ ‘Πες του οτι φυσάει 10 απο την ακτή.’ ‘ Πες του οτι φωνάζει απο Βορρά.’ Και το αγαπημένο μου, όταν φυσάει πραγματικά πολύ, το DOC – αυτό σημαίνει οτι φυσάει τόσο πολύ που μπορεί να λύσει τους σκύλους απο την αλυσίδα τους (‘Dogs Off Chains’).
Ο αέρας καθόριζε τα πάντα, καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού. Και συνεχίζει να το κάνει. Τα παιδιά μας έχουν μάθει να κοιμούνται στο καράβι, να τρώνε εκεί και να τρέχουν στη μαρίνα κάθε φορά που το επιτρέπουν ο καιρός και ο αέρας.
Οι ιστιοπλόοι είναι τρελαμένοι με τον αέρα διότι όλο το ταξίδι εξαρτάται απο αυτόν. Ο αέρας είναι τα πάντα, το πιο σημαντικό πράγμα, το επίκεντρο. Αν θέλεις να είσαι βέβαιος, δεν σαλπάρεις. Αν θες να έχεις τον έλεγχο, δεν σαλπάρεις επίσης.
Μπορώ να νιώσω εκείνη την ένταση, αυτή τη στιγμή: βρίσκομαι στο δίλημμα ανάμεσα στο να αφεθώ και να εμπιστευθώ τον αέρα ή όχι. Θέλω να σαλπάρω. Θέλω να εμπιστευθώ την αόρατη δύναμη του ανέμου. Θέλω να έχω υπομονή, να είμαι προσγειωμένη και να έχω πίστη. Ωστόσο, τις στιγμές που νιώθω φόβο, νιώθω επίσης την ανάγκη να τρέξω μόνη, χωρίς να περιμένω την αθόρυβη αλλά και παντοδύναμη συνδρομή του ανέμου.
Είμαι η πρώτη απο τα αδέρφια μου, είμαι οργανωτική και κάνω λίστες. Έχω ήδη σκεφτεί ποια εστιατόρια θέλω να επισκεφτώ στο επόμενο ταξίδι μου στο Λονδίνο (που θα γίνει τον επόμενο χρόνο).
Η οργάνωση και η προετοιμασία είναι τα καλύτερα μου, εκτός απο μια μικρή λεπτομέρεια: αυτό το χρόνο, αποφάσισα να ακούω περισσότερο τους άλλους και να ζω στο τώρα, παρά να οργανώνω και να προγραμματίζω. Αποφάσισα να οδεύω προς στο μέλλον, παρά να το προγραμματίζω λεπτομερώς. Αυτό το χρόνο, θέλω να ζήσω ελεύθερα – ακριβώς όπως ο αέρας καθορίζει την πορεία της λέμβου.
Για πολλά χρόνια, είχα ένα ξεκάθαρο μονοπάτι. Όταν ήμουν 29, εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο. Την ίδια εβδομάδα, έμαθα οτι ήμουν έγκυος. Τώρα, εφτά χρόνια μετά, έχω γράψει τρία βιβλία και έχω αποκτήσει δυο υπέροχα και χαρούμενα αγόρια.
Στη διάρκεια αυτών των εφτά χρόνων, συχνά ένιωθα κουρασμένη απο όλες τις υποχρεώσεις που είχα να φέρω εις πέρας σε μια ημέρα, εβδομάδα ή μήνα. Όμως, ποτέ δεν έπιασα τον εαυτό μου να αναρωτιέται ‘Πού πάω;’, ‘Γιατί το κάνω αυτό;’. Γνώριζα, έστω και προσωρινά, όλες τις απαντήσεις. Γνώριζα το μονοπάτι στο οποίο ‘βάδιζα΄. Και έπαιρνα δύναμη απο αυτό για να προχωρήσω.
Τώρα όμως, για πρώτη φορά μετά απο πολύ καιρό, δεν έχω αυτό το μονοπάτι. Δεν έχω αυτή τη σιγουριά. Σκοπίμως επιλέγω να μην γνωρίζω το επόμενο βήμα μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτό είναι το σωστό, στην παρούσα φάση. Μου θυμίζει πολύ την παιδική μου ηλικία, όταν ήμουν πρόθυμη να αφήσω τα πάντα και να τρέξω στην προβλήτα επειδή είχε αέρα. Τα τελευταία χρόνια ήμουν πολύ αφοσιωμένη στο να οργανώσω τέλεια τα πάντα, με αποτέλεσμα να χάσω τον αυθορμητισμό μου. Προτιμούσα την ασφάλεια και το γνώριμο.
Αναπολώ την ελευθερία, το πάθος, το αίσθημα του να επιτρέπεις στον αέρα να σε πάει όπου θέλει. Είμαι έτοιμη να αφήσω τα πάντα για τον αέρα και πάλι, να αλλάξω το πρόγραμμα μου, να αγνοήσω τα πλάνα μου για την ημέρα – για το χρόνο, για τη ζωή μου ίσως- ώστε να νιώσω και πάλι την ελευθερία του ανέμου.
Όταν εμπιστεύεσαι τον αέρα είναι σαν να εμπιστεύεσαι την ίδια τη ζωή να σε οδηγήσει όπου αυτή θέλει. Την εμπιστεύεσαι να ξεδιπλωθεί στο χρόνο που αυτή επιτάσσει, χωρίς να χρειάζεται να δώσεις εσύ τη λύση ή να επέμβεις. Όταν δίνεις χώρο στην αβεβαιότητα αντί να πιέζεσαι να ακολουθήσεις ένα συγκεκριμένο πλάνο, το αίσθημα είναι ακριβώς το ίδιο: ενθουσιασμός και ηρεμία ταυτόχρονα – ένα απο τα καλύτερα αισθήματα που υπάρχουν.
Επίσης, γνωρίζω οτι μπορείς να εμπιστευθείς τη δύναμη του ανέμου. Ο άνεμος μας μεταφέρει σε μέρη που δεν έχουμε φανταστεί ποτέ και συχνά, μας γνωρίζει καλύτερα απο ότι εμείς οι ίδιοι. Μας μεταφέρει σε ένα μέλλον που δεν είχαμε αναλογιστεί ποτέ. Πιστεύω πως ο Θεός είναι ο άνεμος που υπάρχει στη ζωή μου, που δουλεύει συνεχώς, είναι καλός και μας αγαπά.
Ακόμη, γνωρίζω πόσο τρομακτικό είναι να αφήσουμε στη ζωή να μας οδηγήσει σε μέρη που δεν έχουμε στα πλάνα μας καθώς και πόσο αγχωτικό είναι να εμπιστευθούμε το ταξίδι αυτό. Πιστεύω όμως οτι αξίζει να να αφεθούμε σε αυτή διότι όταν εμπιστεύεσαι κάτι ή κάποιον, αισθάνεσαι ζωντανός και ελεύθερος.
Όταν με ρωτούν ποια είναι τα σχέδια μου απαντώ πώς δεν εξαρτάται απο μένα, αλλά απο τη ζωή. Τους λέω πως εξασκώ το να μην έχω κάποιο πρόγραμμα. Τους λέω πως μαθαίνω αν εμπιστεύομαι τη σιωπή. Είναι περίεργο αλλά είναι υπέροχο.”
Μετάφραση: Δήμητρα Καρατζά
Images via Jory Lee Cordy
