Μπορεί να φταίει που είμαι τοξότης. Ξέρετε τι λένε για τους τοξότες. Ότι θέλουμε να νιώθουμε ελεύθεροι, δεν δεχόμαστε κουβέντα περί  καταπίεσης και είμαστε τσακωμένοι με τις λέξεις όρια, πρότυπα, κλουβιά (όχι παπαγάλου) και ταμπέλες (όχι στο δρόμο). Μπορεί πάλι να φταίει που εγώ είμαι έτσι. Και το πιο ωραίο; Η στιγμή που το κατάλαβα.

Κάποια στιγμή στη ζωή σου ακούς για το περιβόητο «εμείς». Για εκείνο το  «μαζί». Εσύ και ένας άλλος άνθρωπος να είστε ένα πράγμα. Εγώ κι εσύ μαζί που λέει κι ο λαός. Το κάνουν όλοι, θα το κάνω κι εγώ σκέφτεσαι. Γιατί συνήθως θες να είσαι σαν τους άλλους, να ταιριάζεις, να μην ξεχωρίζεις, να μην τραβήξεις τα βλέμματα γιατί δεν ξέρεις πώς να χειριστείς την προσοχή.   Στην αρχή το προσπαθείς. Ίσως δεν πετυχαίνει με την πρώτη, δεν ξέρεις είσαι μικρός. Προσπαθείς ξανά και κάποια στιγμή το καταφέρνεις, και δεν αισθάνεσαι μικρός πια. Και γίνεσαι το «εμείς». Ενθουσιάζεστε, ερωτεύεστε, πέφτετε με τα μούτρα, φοβάστε μα συνεχίζετε. Αγαπιέστε, τσακώνεστε, τα βρίσκετε πάλι. Ο ένας για τον άλλον, μιλάς στον ενικό ενώ αναφέρεσαι για δύο άτομα γιατί πολύ απλά ο ένας συμπληρώνει τον άλλον, δύο ενώνονται και κάνουν ένα.  Και είναι ωραία, πολύ ωραία για την ακρίβεια.

Μόνο που δεν σκέφτεσαι ότι με το χρόνο μεγαλώνουμε, όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά, και έρχεται η στιγμή που ο ένας μεγαλώνει πιο πολύ από τον άλλον, είτε το θέλει είτε όχι. Γιατί πολύ απλά έτσι είναι η ζωή. Μέχρι που φτάνεις στο σημείο το κομμάτι σου να έχει μεγαλώσει τόσο που δεν χωράει, τόσο που βγαίνει έξω από όρια του απόλυτου σχήματος που είχατε δημιουργήσει. Κάνεις ότι δεν το βλέπεις, αλλά ο άλλος πονάει, νιώθεις ένοχος, απολογείσαι, πονάς κι εσύ. Μέχρι που αναγκάζεσαι να δεχτείς ότι η μόνη λύση είναι να αποχωρήσεις και να προχωρήσεις, μόνος. Έχεις ξεχάσει τι σημαίνει αυτή ή λέξη, δεν σ’ αρέσει, προσπαθείς να καταλάβεις αν φταις και πόσο,  φοβάσαι και ψάχνεις για το επόμενο «εμείς» να κρυφτείς. Και εδώ επεμβαίνω εγώ, να σου αναλύσω το εγώ κι εσύ μαζί, που χρόνια τώρα μπέρδευες με το 1+1=2. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. 1 και 1 κάνουν 2, άλλα στο εγώ και το εσύ δεν υπάρχει ίσον, ούτε =1. Υπάρχει μαζί, δίπλα.  Χωρίς το εγώ ή το εσύ ολοκληρωμένα, αυτοτελή, ανιδιοτελή, δεν υφίσταται μαζί, υφίσταται το «είσαι το άλλο μου μισό» που λέει και το άσμα.

Αλλά αλήθεια σας το λέω, κανένα μισό δεν είναι ποτέ ευτυχισμένο. Γιατί ο σκοπός του «εγώ» και του «εσύ» δεν είναι να είναι ευχαριστημένα επειδή το ένα έχει ανάγκη το άλλο για να νιώσει ολοκληρωμένο , αλλά επειδή το έχει συντροφιά. Συνοδοιπόρος και όχι φορτίο.  Αν είσαι τυχερός λοιπόν (που θα είσαι πίστεψέ με), το δικό σου ολοκληρωμένο εγώ, συναντά το ολοκληρωμένο εσύ, ένα σχήμα από μόνο του,  που δεν του λείπει τίποτα. Δεν θέλει να το συμπληρώσεις, ούτε να του γεμίσεις κάποιο κενό, μόνο να είσαι ο εαυτός σου, να το αγαπάς και να είσαι δίπλα του.  Και αυτό είναι που σ’ αρέσει πολύ. Πάρα πολύ για την ακρίβεια.

Υ.Γ.1 Για όποιον τα παράτησε εκεί που πρόσθετα τα εγώ, τα εσύ, ένα, δύο, ίσον (να είδατε πάλι το κάνω) ας δει αυτό το βίντεο που τα λέει πιο ωραία από μένα (κάποιος να με υπερασπιστεί).