Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων που κάνει πλήρες τσεκ απ μια φορά τον χρόνο, που αναγνωρίζει όλα τα συμπτώματα και μπορεί να διαλέξει την σωστή αγωγή για την κάθε περίπτωση. Είναι μια κατηγορία που ακυρώνει και την κλασική και την εναλλακτική ιατρική, και το μόνο μέσο που εμπιστεύεται για αποτελεσματική θεραπεία είναι η θεά τύχη και η εσωτερική δύναμη. Ειμαστε εμείς, οι drama queens αμα τη εμφανίσει άλλης μια σπάνιας ιώσης που απειλεί να μας αφανίσει από προσώπου γης.

Γράφω και έχω στο μυαλό μου συγκεκριμένα άτομα. Οι ίδιοι άνθρωποι όταν είναι άρρωστοι γκρινιάζουν. Γκρινιάζουν πολύ. Φταίνε όλα και όλοι. Δεν αρκεί τίποτα. Καμία πετυχημένη σούπα δεν φτάνει για να απαλύνει την κακοτυχία μιας καταρροής. Κανένας φρεσκοστυμμένος χυμός δεν είναι αρκετός για να περάσει ο αφόρητος  πονόλαιμος που εννιά στις δέκα φορές περιγράφεται ως «λες και έχω καταπιεί ξυραφάκια».

Για μένα προσωπικά έρχεται το τέλος του κόσμου με τις πρώτες ενδείξεις. Το φτάρνισμα, τα ρίγη και η ανορεξία είναι αρκετά να με κάνουν να τυλιχτώ με την κουβέρτα στον καναπέ, να πιώ τρια αφεψήματα με διαφορά μισής ώρας, να γκουγκλάρω τα συμπώματα,να ανακαλύψω κάποιο σπάνιο σύνδρομο και φυσικά να ενημερώσω περί τα 30 άτομα ότι «αυτή η γνωστή ίωση με έχει ρίξει άσχημα κάτω». Την ίδια ώρα άνθρωποι με 39 πυρετό και πόνους στις αρθρώσεις πάνε κανονικά στην δουλειά και περιμένουν να σχολάσουν για να φάνε και να κοιμηθούν νωρίς ή ακόμα και να πάνε για ένα κονιάκ που «είναι το καλύτερο φάρμακο». Εγώ όχι. Είμαι άρρωστη.

Σημειώνω τα χρέη μου, τι χρωστάω σε ποιον και τα αφήνω στο κομοδίνο μου (για ένα καθαρό κούτελο ζούμε) και το βράδυ δεν βάζω το μεταλλικό πιαστράκι στην πόρτα (πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένη λέξη για αυτό) ώστε αν πάθω κάτι να μπορούν να μπουν στο σπίτι (πχ να εξατμιστώ από τους 37,6 ή να πνιγώ από καταρροή).

Συνέχισε να διαβάζεις μόνο αν έχεις ξεστομίσει ένα από τα εξής παρακάτω το τελευταίο εξάμηνο:

Που είναι η μανούλα να μου φτιάξει μια σούπα;

Ποιος θα μου φέρει τα ντεπον μου και ένα πακέτο χαρτομάντηλα; Και μερικά περιοδικά; Και το τηλεκοντρόλ; Και μια πενταήμερη άδεια;

Θα την βγάλω απόψε ή δεν θα την βγάλω;

Ας γκουγκλάρω τις παρενέργειες του πυρετού 37,3  

Εχω πονοκέφαλο, θέλω αναρρωτική.

Κανείς δεν είναι αρκετός να φροντίσει εμάς όταν είμαστε άρρωστοι. Πρέπει να επιστρατευθεί η μανούλα, τρεις φίλες, ένας πρώην και δύο ροζ ελέφαντες.

«Κάποια ανασφάλεια πρέπει να κρύβει αυτή η συμπεριφορά» μου λέει η αδερφή μου, η οποία αδερφή πάντα θέλει να μου βγάζει κουσούρια μιας και είμαι η μικρότερη.

Όσο συναντάω ανθρώπους που είναι επίσημα άρρωστοι με έναν πονοκέφαλο ή έναν πονόδοντο, εγώ θα ξέρω πως είμαστε πολλοί και πως καμία επιστήμη δεν θα μας κλέψει την ευχαρίστηση να γκρινιάξουμε, να κουλουριαστούμε στον καναπέ με πυτζάμες και να τρώμε κουλουράκια και σοκολάτες χωρίς καμία ενοχή.

Δεν φτάνει που έχουμε τόσα συμπτώματα, πρέπει να έχουμε ΚΑΙ ενοχές;