Για όσους δεν γνωρίζουν το Instagram πήρε την ονομασία του από το Instant (στιγμιαίο) και το Telegram (τηλεγράφημα). Συστήθηκε στη ζωή μας το 2010 και οι δημιουργοί του είναι οι Κέβιν Σίστρομ και Μάικ Κρίγκερ. Σε μόλις δύο μήνες λειτουργίας του, ο αριθμός των εγγεγραμμένων χρηστών του έφτασε τους 1.000.000 χρήστες. Σήμερα η εφαρμογή μετράει 20 δισεκατομμύρια φωτογραφίες από όλον τον κόσμο και 1 δισεκατομμύριο ενεργούς χρήστες. Μάλιστα δεν άργησε πολύ να εξαγοραστεί ΚΑΙ αυτή από το Facebook, το 2012 προς 1 δισεκατομμύριο αμερικάνικα δολάρια.

Σήμερα στο insta σπίτι μας, παγκοσμίως, συγκατοικούμε με άλλους 1.750.000 χρήστες

Έχει σημασία αν τους ξέρουμε ή αν θα τους γνωρίσουμε ποτέ; Όχι. Πληρώνουμε ενοίκιο; Αρχικά η απάντηση είναι όχι. Πληρώνουμε όμως τιμήματα. Και τι θα πει αυτό;

Κάπου εδώ επιτρέψτε μου να κάνω μια παρένθεση: Γνώρισα τo Facebook (πολύ πριν το instagram) ως πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο του Kent στην Αγγλία και μάλιστα τότε ήταν ένα δίκτυο επικοινωνίας και διάδρασης μεταξύ φοιτητών. Μου φαινόταν γελοία η αυτοπροβολή των ανθρώπων. Μου φαίνονταν πως τρέφει τη ματαιοδοξία τους για την αυτοεικόνα τους και μειώνει τη νοημοσύνη τους. Καλώς ήρθες 21 αιώνα για να μου ανατρέψεις εκείνη τη θεώρηση και να με κάνεις μέρος του συστήματος.

Και επανέρχομαι στο θέμα των τιμημάτων

Μπορεί λοιπόν να μην πληρώνουμε με τη γνωστή σε όλους έννοια, των χρημάτων κάτι στο instagram και στην κάθε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης αλλά σίγουρα αλλάζουμε ως άνθρωποι και σίγουρα αυτό έχει αντίκτυπο.

Διανύουμε εδώ και κάποια χρόνια την περίοδο της αυτο – έκθεσης. Ο κόσμος έχει αλλάξει. Όλα έχουν γίνει ένα tablet, ένα κινητό, μια οθόνη και αυτή η οθόνη μας έχει ρουφήξει τόσο πολύ που αμφιβάλλω εάν ξέρουμε να ζούμε έξω από αυτήν – στον αληθινό κόσμο – με τους αληθινούς ανθρώπους κάτω από αληθινές συνθήκες. Η αγωνία που κάποτε είχαμε να πλησιάσουμε κάποιον, να βρούμε τον αριθμό του, να ρωτήσουμε φίλους και γνωστούς για να μάθουμε περισσότερα πράγματα για τον άλλον και αυτοί οι ωραίοι «κόμποι» και τα σφιξίματα (δεν υπάρχει τέτοια λέξη – τη δανείζομαι από το προσωπικό μου λεξιλόγιο) στο στομάχι, έχουν παρέλθει. Εκεί που καθόσουν σε ένα μπαρ και αντάλλαζες ματιές με τον άλλον και προσπαθούσες να βρεις το θάρρος μιας «τυχαίας» πρώτης γνωριμίας, τώρα έρχεται το instagram να σου πει, ότι ΚΑΙ σε μπαρ δεν είναι ανάγκη να συχνάζεις, ΚΑΙ δεν χρειάζεται ΚΑΘΟΛΟΥ να βγεις από την ασφάλεια ή αλλιώς την κρυψώνα του σπιτιού σου ΚΑΙ δεν χρειάζεται να βρεις ΚΑΝΕΝΑ απολύτως θάρρος για να «κυνηγήσεις» την τροφή σου καθώς η τροφή σου, σου αυτοσερβίρεται στο κινητό σου κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή.

Η γενναιότητα της γνωριμίας πήγε περίπατο

Μόνη της. Τουλάχιστον αν η γενναιότητα πήγαινε περίπατο και με έναν ακόμη – θα χει πλάκα. (η αναφορά μου είναι για την προ – covid περίοδο). Ή κάποια πλάκα ή τουλάχιστον μια επαφή – ή μια πρόκληση – να σε καλέσει να βγεις από το “comfort zone” σου, όπως αρέσκονται παγκοσμίως να το αποκαλούν.

Και φυσικά εάν κάποιος δεν σε έχει δει από κοντά, πόσο πιο εύκολο κάνει αυτό το κρυφτό με τους εαυτούς μας; Αναρωτιέμαι. Η όποια κρυψώνα μας τελικά αντί να μας προστατεύει γίνεται η καταδίκη της ανασφάλειάς μας και της συνεχούς έλλειψης αυτοπεποίθησης. Σε αναγκάζει αυτή η ίδια παρερμηνευμένη κρυψώνα που έχεις επιλέξει, να γίνεις ΜΟΝΟ η ατάκα σου, ΜΟΝΟ το emoji σου, ΜΟΝΟ το φίλτρο σου, ΜΟΝΟ η τοποθεσία σου, ΜΟΝΟ το hashtag σου.

Όλα διαρκούν όσο ένα instagram story

Όλοι έχουμε διάρκεια μάξιμουμ 15 δευτερολέπτων και σε αυτό το χρονικό διάστημα καλούμαστε να δείξουμε τα ποτ πουρι μας, την καλύτερη μας εκδοχή, την πιο αψεγάδιαστη, την πιο ανέμελη, την πιο ωραιοποιημένη. Πάνε οι κακές μας ημέρες, εκείνες με τα νεύρα, εκείνες με τις αναταράξεις που προκαλεί η περίοδος, εκείνες που έχουμε τσακωθεί με αγαημένα μας πρόσωπα, εκείνες που έχουμε στεναχωρηθεί από τη δουλειά ή από αναποδιές και το χαμόγελό μας έχει πρωταγωνιστικό ρόλο γιατί ΠΡΕΠΕΙ να έχει, γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει και γιατί θέλουμε να δείξουμε πως ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ.

Εμείς σε αυτήν την εξίσωση που βρισκόμαστε άραγε; Μήπως αρχίζουμε κι εμείς να πιστεύουμε τα ίδια μας τα ψέματα; Μήπως τελικά αποζητούμε την επιφανειακή τελειότητα χωρίς καμία αντερώτηση, χωρίς καμία αμφιβολία και παραγκωνίζουμε το γεγονός ότι η ζωή είναι ένα συνεχές και ατελειώτο καρδιογράφημα αλλά εμείς και όλοι οι άλλοι την έχουμε κάνει flat;

Γελάω γιατί αν με διαβάσει κανείς θα νομίζει ότι τρελάθηκα. Γελάω γιατί κι εγώ όπως σας είπα είμαι μέρος των 15 δευτερολέπτων κάποιου άλλου. Γελάω γιατί το instagram το χρησιμοιποιώ κατά κόρον και γελάω μαζί του. Κι εσείς μαζί του θα πρέπει να γελάτε όχι με τον κόσμο και όχι με σας. Είναι ένα μέσο επικοινωνίας. Δεν είναι η ζωή.

Δεν είστε και δεν είμαστε το instagram

Δεν είστε και δεν είμαστε τα μπότοξ, τα κιλά, τα ενθέματα, τα υαλουρονικά, τα παπούτσια, τα μαλλιά, οι κολόνιες και τα χρήματα. Δεν είστε ένα βίντεο στο τικ τοκ, δεν είστε μια επικεφαλίδα σε ένα άρθρο, δεν είστε μια selfie. Δεν είστε και δεν είμαστε οι εξειδανικευμένες διακοπές σε ειδυλλιακά μέρη, τα ακριβά αυτοκίνητα, το ψεύτικο αψεγάδιστο χαμόγελο. Δεν είστε και δεν είμαστε emoticons. Έχουμε ουσία. Έχουμε πόνο, έχουμε χαρά, έχουμε βιώματα και αυτά μας ορίζουν και μας καθορίζουν – όπως επίσης μας διαφοροποιούν από έναν φαινομενικά ίδιο κόσμο που ο ένας αντιγράφει τον άλλον. Οι προσωπικές μας εμπειρίες μας κάνουν μοναδικούς και οι μοναδικότητές μας, μας ενώνουν. Μοιραστείτε κάτι με τον άλλον και βγάλτε μετά μια φωτογραφία. Πείτε την ιστορία σας και φορέστε και την μοδάτη φόρμα με το κροπ τοπ και τα καινούργια αθλητικά. Ντυθείτε γιατί πρέπει και όχι για να κρύψετε την ταυτότητά σας και τις ρίζες σας. Ό,τι κι αν κάνετε, κάποια στιγμή ο αληθινός σας εαυτός θα απαιτήσει να του δώσετε σημασία και θα είναι κρίμα να ντρεπόσασταν ή να φοβόσασταν γι’ αυτόν τόσα χρόνια ενώ ο άνθρωπος απέναντί σας θα σας είχε αποδεχτεί από την πρώτη κιόλας στιγμή.

Θα ένιωθα πολύ άσχημα εάν τελείωνε ο δανεικός μου χρόνος σε αυτόν εδώ τον πλανήτη και είχα επενδύσει ψύχη και σώμα μόνο στην εικόνα τόσο τη δική μου όσο και των άλλων.

Με εκτίμηση, Δ.