Οι διακοπές των περισσότερων από εμάς ήταν η αφορμή και η βασικότερη αιτία για να κλείσουμε τους διακόπτες. Λίγο οι ρυθμοί της ζωής μας, πολύ η τρέλα της καθημερινότητας και η άπειρη αγάπη μας για το καλοκαίρι, πιθανόν να μας βοήθησαν να μηδενίσουμε για λίγο τα ρολόγια. Μέχρι να επιστρέψουμε και πάλι στην υπέροχη ζούγκλα μας. Μέχρι η χώρα μας να μην γίνει ποτέ η χώρα που ονειρευόμαστε.

Η κόκκινη πένα, εν έτη 2023, υπογραμμίζει τα λάθη και όλα όσα βούλιαξαν στο κενό. Κάθε μέρα αισθάνομαι πως αντί να γίνονται τα πράγματα καλύτερα, τελικά καταλήγουμε στο ότι όχι απλά δεν γίνονται τα πράγματα καλύτερα, αλλά τελικά είναι πλέον βέβαιο πως μπορούμε και χειρότερα.

Πολλά τα λάθη

Ακόμα μεγαλύτερη και η εγωκεντρική μας συνείδηση. Σκεφτόμαστε κυριολεκτικά τον εαυτό μας. Θες γιατί έτσι μας μεγάλωσαν; Θες γιατί αυτό μας παροτρύνουν να κάνουμε; Θες γιατί ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη; Θες. Θες γιατί η προσωποκεντρική σου ταυτότητα μπαίνει πάνω από όλους και από όλα. Θες γιατί ακόμη κι αν είσαι άνθρωπος (παίζεται), οι βλέψεις σου συνήθως πάνε πάνω από τον άνθρωπο.

Ο Αντώνης και τα ταξίδια που δεν έκανε

Ο Αντώνης διαβάζω σοκαρισμένη χθες βράδυ πως ήταν ένας άνδρας νέος. Ένας άνδρας που απλά άργησε να μπει στο πλοίο για να επιστρέψει στον τόπο του, την όμορφη Κρήτη. Ο Αντώνης προσπάθησε δύο φορές να μπει στο πλοίο. Και τις δύο φορές η προσπάθεια του δεν είχε καμία σχέση με τις δικές μας μετακινήσεις. Την μια τον έσπρωξαν οι ναυτιλιακοί «ήρεμα» και την άλλοι επειδή δεν χορατεύουν και πολλά οι υψηλόβαθμοι του δικού μας κράτους, του έδωσαν μια από τον καταπέλτη στην καθόλου ήρεμη θάλασσα και κάπως έτσι ο Αντώνης έφυγε. Τόσο άδικα. Τόσο ανεξήγητα. Τόσο απάνθρωπα. Τόσο – όσο δεν το χωράει ο νους μας.

Ο Αντώνης όπως ενημερωθήκαμε στη συνέχεια, ήταν άτομο με ειδικές ανάγκες. Τα έβγαζε δύσκολα πέρα αλλά δούλευε όπως και όσο μπορούσε για να επιβιώσει μέσα στην αδικία που του χρεώσανε.

Έζησε 36 χρόνια στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης μαζί με τη μητέρα και τα αδέρφια του. Βοηθούσε όποιον μπορούσε με αντάλλαγμα ένα χαρτζιλίκι ή λίγα τρόφιμα για να βγει και η επόμενη ημέρα. Τελικά η αυριανή μέρα για εκείνον «πνίγηκε». Μέσα σε λάθη, φουρτούνες και ανευθυνότητες και κάπως έτσι βρέθηκε στο κενό.

Κενό για όλα τα κενά που υποβόσκουν στη χώρας μας

Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις. Φοβάσαι μήπως σε πουν μια ακόμη αντιδραστική περσόνα που σχολιάζει από έναν καναπέ, κι όμως αν ήσουν εσύ στη θέση του Αντώνη και του επόμενου Αντώνη, μόνο έτσι δεν θα αισθανόσουν. Για αυτό αποφάσισα όλες τις σκέψεις μου να τις αφήσω εδώ. Να τις διαβάσεις και εσύ. Πολλοί μπορεί να σκέφτονται όπως εγώ, οπότε είπα γιατί όχι;

Γιατί όχι, αφού είμαι σίγουρη πως και εσύ φοβάσαι πως ζεις κατά τύχη στο χωριό που λέγεται Ελλάδα. Γιατί για χωριό πρόκειται μη γελιόμαστε. Ένα χωριό με απείρου κάλλους φυσικές ομορφιές αλλά μέχρι εκεί. Στην τύχη λοιπόν είναι αφημένα όλα και φεύγουμε μόλις αυτή η τύχη αποφασίσει να μας εγκαταλείψει ή κάποιος ανεύθυνος – υπεύθυνος αποφασίσει για την ζωή μας, κάνοντας απλά ένα μικρό και στιγμιαίο λαθάκι. Που αν όλα αυτά τα στιγμιαία λαθάκια είχαν φωνή, θα έβριζαν δίχως έλεος. Για όλα τα τρένα, για όλες τις πλημμύρες, για όλες τις φωτιές, για όλες εκείνες τις βίαιες πράξεις που δεν θα γίνουν ποτέ ένας δρόμος ελπίδας για να τον περπατήσουμε, κι ας γκρεμοτσακιστούμε.

Η δικαιοσύνη «πήγε» από ασφυξία

Πολύ φοβάμαι πως στην περίπτωση του Αντώνη δεν θα δοθεί η σημασία που πρέπει να δοθεί. Πολύ φοβάμαι πως δεν θα αγορεύσουν γνωστοί ποινικολόγοι για το δικό του όνομα, εκτός κι αν τύχαινε να τον γνωρίζαμε πριν συμβεί το «ατυχές» συμβάν. Εκτός κι αν «τύχαινε» να μην είχε γεννηθεί στην Ελλάδα του σήμερα. Εκτός κι αν σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω. Αυτός, αυτή, ο Αντώνης και όλοι εμείς μαζί του.

Το κουκούλωμα ταιριάζει τέλεια στο φθινόπωρο

Αν και ξέχασα πως στη δική μας περίπτωση δεν υπάρχουν καιρικοί κανόνες. Θα δεις αμέτρητες εκτάσεις γης να καίγονται και την ίδια στιγμή μερικές μέρες αργότερα, να πνίγονται άνθρωποι. Κυριολεκτικά. Μεταφορικά, «πνιγόμαστε» όλοι και το χειρότερο είναι ότι αδυνατούμε να το αναγνωρίσουμε.

Εσείς που υπήρξατε μάρτυρες, ευχαριστούμε

Όσοι είδαν, όσοι μίλησαν, όσοι τραβάνε καθημερινά βίντεο, όσοι φωνάζουν, όσοι μπαίνουν μπροστά για τον συνάνθρωπο, όσοι κλαίνε, όσοι πονάνε λίγο παραπάνω, παραμένουν και σήμερα άνθρωποι, κι ας πηγαίνουν όλα από το κακό στο χειρότερο.

Νεύρα, απογοήτευση, θλίψη, θυμός, πολλά αναπάντητα «γιατί» και μια χώρα που σε ενημερώνει καθημερινά όταν ξυπνάς πως άκου μικρέ, το να ζεις δεν είναι θέμα επιλογής εδώ, αλλά θέμα τύχης.

Αύριο ξέρω πως η ρεαλιστική μου φύση δεν θα τα δει τα πράγματα πιο αισιόδοξα. Από το προηγούμενο βράδυ άλλωστε πονάει το κεφάλι σου γιατί αρνείσαι να χωνέψεις τόσες σκοτεινές πληροφορίες. Κλείνεις τα μάτια, αναρωτιέσαι, ενημερώνεσαι και απλά σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι αν αξίζει να κάνεις οικογένεια. Φοβάσαι. Φοβάσαι μήπως όσοι αγαπάς αύριο – μεθαύριο σου φύγουν από την ζωή κατά λάθος.

Ε και λοιπόν; Η πρώτη φορά θα είναι ή η τελευταία; Τα κεντρικά δελτία ειδήσεων θα σε παίξουν. Θα συζητηθείς. Θα μάθουν για τα έργα σου βρε, τι άλλο θέλεις; Θα γίνεις ένας αβοήθητος ήρωας. Θα συμφιλιωθείς αναγκαστικά με τον άδικο θάνατο.

Ε και τι με αυτό; Εντάξει, ναι. Σίγουρα μπορούμε και χειρότερα.