Αν υποθέσουμε ότι ένα comfort zone χωρίζεται σε μικρότερα layers, ένα από αυτά για εμένα προσωπικά είναι η αποφυγή του small talk. Αλλά όχι η casual αποφυγή. Μιλάμε για αποφυγή πάση θυσία. Σε επίπεδο του να φοράω ακουστικά για να μπορώ να δικαιολογήσω γιατί δεν απάντησα στην καλημέρα του γείτονα και στο κομπλιμέντο της φαρμακοποιού. Σε επίπεδο διαχείρισης του καθημερινού small talk, η δική μου περίπτωση περιορίζεται σε ένα ατόφιο «το κοριτσάκι δε μπορεί».
Όπως μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό, αυτό ήταν πάντα ένα βασικό σημείο τριβής με τους γονείς μου. Οι ίδιοι όντας απόλυτα κοινωνικοί άνθρωποι, και έχοντας κατακτήσει την τέχνη του small talk, με έκαναν να θαυμάζω την άνεση με την οποία άντεχαν -ίσως και απολάμβαναν- την ανάλυση του καιρού στην ουρά για το ταμείο ενός καταστήματος, ενώ εγώ ανυπομονούσα απλά να πληρώσουμε και να μπω στο αυτοκίνητο. Να προστατευτώ από casual πληροφορίες του κατά πόσο η εκάστοτε κυβέρνηση τήρησε τις προεκλογικές της υποσχέσεις.
Η πιο πρόσφατη φορά που δέχτηκα κριτική για την ανικανότητά μου να ανταπεξέλθω στο small talk δε με βρήκε ούτε παιδί, ούτε καν έφηβη. Συνέβη μια εβδομάδα ακριβώς, όσο εγώ στο μεταξύ πλησιάζω τα τριάντα. Για να εξιλεωθώ, και για να προκαλέσω λίγο την προσκόλλησή μου στη ζώνη άνεσής μου, αποφάσισα πως για μια εβδομάδα θα σταματήσω να το αποφεύγω. Πρακτικά, αποφάσισα πώς θα προσποιούμαι πως είμαι άνετη. Ορίστε τι έμαθα από αυτό το παιχνίδι που αποφάσισα να παίξω μόνη με τον εαυτό μου:
Είμαι κυριολεκτικά ανάπηρη κοινωνικά
Την πρώτη μέρα αποφάσισα να παρατηρήσω τον εαυτό μου όταν ένιωθε πως το small talk πλησιάζει. Τα συμπτώματα ήταν ακραία. Ένιωθα πως θα χρειαστεί να προσπαθήσω ακραία πολύ ακόμα και για να σκεφτώ μια απάντηση στο απλό «καλημέρα». Ας μη μιλήσουμε για το «πώς είσαι;» ή το «τι κάνεις». Σοβαρά τώρα, ποιος απαντάει απλά «καλά» σε αυτό και συνεχίζει ικανοποιημένος τη μέρα του;
You can do this
Προσπαθώντας να σκεφτώ όσο πιο απλά γίνεται, άρχισα να συγκεντρώνω πρόχειρες απαντήσεις στις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις. Γιατί απλές δεν τις λες, τουλάχιστον για εμένα. Έπειτα άρχισα να συνειδητοποιώ πως το small talk γίνεται λιγότερο αγχωτικό όταν αντιστρέφεις τις ερωτήσεις προς τον άλλο. Τι σημαίνει αυτό; Στο «τι κάνεις;» πέρα από το απλό «καλά», αν θες να φύγεις από τη δύσκολη θέση, είναι καλό να κάνεις τον συνομιλητή σου κέντρο της συζήτησης. Ρώτα τον εκείνος πώς είναι, με ειλικρινές ενδιαφέρον. Αν νιώσεις πως αυτή η κουβεντούλα δεν πρόκειται να λήξει εκεί, κάνε μια ερώτηση (διευκρινιστική) για κάθε απάντηση που σου δίνει. Πολλοί άνθρωποι απολαμβάνουν να μιλούν για τον εαυτό τους, οπότε κατά πάσα πιθανότητα το κόλπο σου όχι απλά δε θα γίνει αντιληπτό, αλλά θα κάνει και έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.
Διάβασε τον άλλο/το χώρο/το mood
Όσο προσπαθούσα να κατακτήσω την τέχνη του small talk τόσο πιο φιλόδοξη γινόμουν. Σιγά σιγά αντιλήφθηκα πως το δεδομένο πως ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, έχει εφαρμογή και σε αυτές τις κλισέ πληροφορίες που ανταλλάσσονται σε κάποιες περιστάσεις. Είναι σημαντικό να ξέρεις σε ποιον μιλάς, και αυτό τις περισσότερες φορές δεν είναι τόσο δύσκολο. Για παράδειγμα, δε μπορείς να περιμένεις από τη γειτόνισσά σου να μη σε ρωτήσει κάτι που να αφορά την οικογένειά σου και αποκλείεται η φαρμακοποιός να μη θέλει να σου μιλήσει για τα νεότερα σε ό,τι έχει να κάνει με την πανδημία. Ειδικά αν κάνει το τσιγάρο της και έχει χρόνο να συζητήσει. Τι καταλαβαίνουμε; Είναι σημαντικό να ξέρεις τι να περιμένεις.
Μην ξεχνάς το χαμόγελο
Υπάρχουν μέρες που όσο και αν θέλεις να μη δείχνεις ότι θέλεις να αποφύγεις κάποιον, χρειάζεται να το κάνεις. Ή τουλάχιστον είναι ΟΚ να το κάνεις. Το μέσο που θα σε βοηθήσει να φύγεις από την προσπάθεια κάποιου να σου πιάσει την κουβέντα είναι το πιο ζεστό χαμόγελό σου. Ναι, μπορείς να πεις «συγγνώμη βιάζομαι», αλλά σε καμία περίπτωση δε θα φανείς τόσο αγενής (δε θα σε πω εγώ αντικοινωνική) αν χαμογελάς με την καρδιά σου. Σημείωσε το αυτό.
Τελικά, λες να βαριούνται και εκείνοι;
Υπάρχει ένα trick, στο οποίο αν απευθυνθείς, θα καταλάβεις κάτι που ίσως σε σοκάρει: δεν αποφεύγεις μόνο εσύ το small talk.
Μια μέρα απλά παρατήρησε το small talk μεταξύ άλλων ανθρώπων. Σύντομα θα αντιληφθείς πως πολλοί άνθρωποι αλλάζουν πεζοδρόμιο πολύ γρήγορα για να αποφύγουν τους άλλους. Ναι, κάποιοι πιο γρήγορα και από εσένα. Μέσα στο διάστημα που παρίστανα πως είμαι cool με την ψιλή κουβεντούλα κατέληξα στη θεωρία πως ίσως να είναι στις εργοστασιακές ρυθμίσεις των περισσότερων ανθρώπων η αποφυγή του small talk. To shortcut προς έναν πιο μοναχικό περίπατο, μια πιο αναίμακτη επικοινωνιακά βόλτα. Ίσως βέβαια, αυτό να ισχύει μόνο στη δική μου γειτονιά. Προχωράμε.
Ίσως «τσιμπήσεις» και καμία διασκεδαστική θεωρία συνωμοσίας
Σκέψου το λίγο: οι άνθρωποι με τους οποίους κάνεις θέλοντας και μη small talk είναι και εκείνοι που ξέρουν τις πιο περίεργες θεωρίες συνωμοσίας. Γιατί κάτι μου λέει πως το small talk είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τη διάδοση ειδήσεων/νέων/εξηγήσεων για φαινόμενα και καταστάσεις που δεν είχες ακούσει ποτέ ξανά στη ζωή σου; Εμένα πάντως αν κάπως με αντάμειψε η προσπάθειά μου να κατακτήσω το small talk ήταν με την πληροφορία πως κάποιοι συνάνθρωποί μας πιστεύουν πως ο κόσμος κυβερνάται από ερπετά. Μην προσπαθείς να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις. Κυριολεκτώ.
Είναι εξουθενωτικό
Το challenge από τη δεύτερη μέρα και μετά ήταν κάπως διασκεδαστικό, αλλά παρέμενε εξουθενωτικό. Τα ακουστικά μου από την έβδομη μέρα επέστρεψαν στο τραπεζάκι του χολ και δε σκοπεύω να ξαναντιμετωπίσω τον κόσμο χωρίς αυτά. Το small talk με ‘στεγνώνει’ ψυχικά και πιστεύω πως το πρόβλημα ξεκινά από το «τι κάνεις». Ας παραδεχτούμε πως είναι μια πραγματικά γενική ερώτηση. Τι κάνω τώρα; Τι κάνω γενικά; Πώς είμαι; Τι κάνω εδώ;
Πατάω play και shuffle. Παραιτούμαι.
