Δεν μιλάμε για τις αποφάσεις ζωής για τη δουλειά στο εξωτερικό ή τον γάμο με τον άντρα των ονείρων σου (;). Όχι, δεν φτάνουμε καν τόσο μακριά. Μένουμε ακόμα με πολλά ερωτηματικά πάνω από το κεφάλι μας για το αν θα φάμε σαλάτα ή σουβλάκι το μεσημέρι, αν θα πάρουμε το άσπρο ή το κόκκινο τοπ – γιατί το άσπρο ταιριάζει με όλα αλλά κόκκινο δεν έχεις αλλά έχεις άλλα 50 άσπρα – και αν θα βάλουμε τελικά περισσότερο λεμόνι στο φαγητό ή όχι.
Κι αυτό απλά ίσως είναι μια απεικόνιση του 1% που συμβαίνει κάθε μέρα στο κεφάλι μας.
Μεγαλώνοντας άρχισα να σκέφτομαι ότι οι αποφάσεις είναι για τους γενναίους. Ότι μόνο ένας άνθρωπος που πατάει γερά στα πόδια του είναι ικανός να παίρνει αποφάσεις και να είναι σίγουρος γι’ αυτές. Σταδιακά όμως και άθελα μου μια μέρα συνειδητοποίησα ότι αποφάσεις παίρνω και χωρίς να το καταλαβαίνω. Και χωρίς να πατάω γερά στα πόδια μου.
Οι αποφάσεις είναι κυριολεκτικά πολλές.
Απόφαση είναι που ξυπνάω κάθε πρωί και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Και ίσως η δυσκολότερη. Απόφαση είναι που τη μια μέρα βάζω εσπαντρίγιες και την άλλη sneakers χωρίς να βάζω ένα στο ένα πόδι και ένα στο άλλο γιατί δεν μπορώ να αποφασίσω αν κρυώνω ή ζεσταίνομαι. Απόφαση είναι που πηγαίνω στην δουλειά μου στην ώρα μου. Απόφαση είναι που κάθε βράδυ ετοιμάζω το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Και πάει λέγοντας.
Μέχρι που έρχεται η μέρα που συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά είναι αποφάσεις μόνο αν δεις τις συνέπειες που θα έχουν αν τελικά δεν τις πάρεις. Αν δεν σηκωθείς μια μέρα ολόκληρη από το κρεβάτι και σε ψάχνουν οι πάντες. Αν φορέσεις στο ένα πόδι εσπαντρίγια και στο άλλο sneaker και σε κοιτάνε κάποιοι λοξά στον δρόμο. Αν δεν εμφανιστείς ποτέ στη δουλειά σου. Κι αν ποτέ σου δεν έχεις πρόγραμμα και απλά πας όπως πάει κι η ζωή. Σχεδόν απόλυτα απρογραμμάτιστα.
Αν το καλοσκεφτείς, ζούμε με τις συνέπειες και όχι τις ίδιες τις αποφάσεις.
Και πάντα μιλάμε για συνέπειες αποφάσεων και όχι για αποτελέσματα. Μας αρέσει πάντα να δίνουμε μια αρνητική χροιά στις αποφάσεις μας. Λες και ποτέ δεν κάναμε μια σωστή. Δεν ξέρω αν κάποιοι τελικά είναι γεννημένοι να παίρνουν αποφάσεις. Σίγουρα όμως κανείς δεν είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες. Κι αυτό είναι που πρέπει να δουλέψουμε. Αν θα μετακομίσεις τελικά σε κείνη την άλλη πόλη μακριά από τους ανθρώπους σου. Αν θα χωρίσεις μολονότι φοβάσαι να μείνεις μόνος. Αν θα στείλεις το μήνυμα που θέλεις ενώ ξέρεις ήδη την απάντηση. Αν θα το γράψω αυτό το κείμενο ενώ ξέρω ότι κάποιοι από όσους το διαβάσουν δεν μπορούν να καταλάβουν.
Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που νόμιζαν ότι είναι καλή απόφαση να δημιουργήσουν ένα πρόγραμμα σπουδών για τη λήψη αποφάσεων. Ναι αν το ψάξεις, υπάρχει και ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι καλή απόφαση να παρακολουθήσεις κάτι τέτοιο. Αλλά στο λέει άνθρωπος που δεν μπορεί να ξεχωρίσει την καλή από την κακή απόφαση. Πάντως αν ποτέ «σπουδάσεις» κάτι τέτοιο μην έρθεις να μας πεις τα SOS. Άσε μας να ζούμε με την αγωνία για το αν το φαγητό θα βγει περισσότερο ή λιγότερο ξινό απ’ότι το θέλουμε.
