Συνηθίσαμε να συνηθίζουμε.

Τα όμορφα, τα άσχημα.

Τις μέρες που παιρνάνε.

Τις νύχτες που παιρνάνε.

Συνηθίσαμε.

Να κοιτάμε το ρολόι.

Τους δείκτες που σημαίνουν τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες που παιρνάνε.

Να κοιτάμε την ζωή μας να περνάει.

Συνηθίσαμε.

Να κοιτάμε μια οθόνη. Να κοιτάμε έναν καθρέφτη. Να κοιτάμε ένα ταβάνι. Να κοιτάμε τον άλλο. Αλλά να μην βλέπουμε.

Εμάς. Τον άλλο.

Συνηθίσαμε.

Να μην μας ενοχλεί ο εαυτός μας. Να μην μας ενοχλεί ο άλλος. Να μην μας συγκινεί ο εαυτός μας. Να μην μας συγκινεί ο άλλος.

Συνηθίσαμε.

Τον εαυτό μας. Και τον άλλο.

Τα συνηθίσαμε όλα.

Την απάθεια.

Το “δεν πειράζει”. Το “πάλι τα ίδια”

Συνηθίσαμε.

Την συνήθεια.

Και γίναμε συνηθισμένοι.

Χωρίς να έχουμε καταλάβει οτι μπορεί τελικά να μην είμαστε.