Γυναίκα.Ύπαρξη αφηρημένη αλλά και παρεξηγημένη. Ταυτισμένη με τη σεξουαλικότητα και την “αμαρτία” έχει λατρευτεί, έχει κατηγορηθεί, έχει καταπιεστεί και τιμωρηθεί. Κυρίως όμως έχει δημιουργήσει και συνεχίζει να δημιουργεί. Τη ζωή. Μας φιλοξένησε μέσα της μέχρι να είμαστε έτοιμοι να βγούμε εκεί έξω, στο ρινγκ. Της οφείλουμε την εξοικείωσή μας με την έννοια “αγάπη”. Μας ενέπνευσε και θα μας εμπνέει εσαεί.
Μία γυναίκα που με ενέπνευσε πολύ στα φοιτητικά μου χρόνια και στην οποία είμαι ευγνώμων, είναι η καθηγήτριά μου, κα. Καραντινού Καλυψώ. Πέρα από τις πολύ αξιόλογες σπουδές της και τα βραβεία ακαδημαϊκής αριστείας που έχει κερδίσει, είναι και ένας εξαιρετικός άνθρωπος, πολύ κοντά στους φοιτητές της, που καταφέρνει να συνδυάζει τις απαιτητικές υποχρεώσεις της ως Επίκουρη Καθηγήτρια στο τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, με την οικογένεια. Τη γνώρισα στο 2ο έτος σπουδών μου, παρακολουθώντας ένα μάθημα επιλογής που δίδασκε. Τότε υπήρξαν στιγμές, πιο προσωπικές μου, που με δυσκόλεψαν. Όταν απευθύνθηκα σ’ εκείνη για να συζητήσουμε πώς θα μπορούσα να τις χειριστώ, δεν τις έβαλε σε δεύτερη μοίρα, καθώς ήταν κάπως “άσχετες” με το μάθημα, αλλά τις αντιμετώπισε σαν πλευρά του ίδιου ζητήματος που ήταν ουσιαστικά η επίδοσή μου. Από τότε, απέκτησε για εμένα το ρόλο του μέντορα. Τη συμβουλευόμουν όχι μόνο για ακαδημαϊκά θέματα, αλλά και για προσωπικές ανησυχίες σχετικά με το μέλλον μου• σε δυσκολίες που αντιμετώπισα στην πρώτη εργασιακή μου απασχόληση, ακόμη και σε επιλογές μου σε προσωπικό επίπεδο, ήταν δίπλα μου με πραγματικό ενδιαφέρον.
Στην ομιλία της στο TEDxAUEB, 2015 με τίτλο: Overcoming inertia: how small changes can have big impact, μπορείς να πάρεις μια γεύση από όσα έμαθα δίπλα της!
Βικτώρια Παπάδη
To πρώτο αεροπλάνο της Αμέλια Έκχαρτ ήταν κίτρινο και το ονόμασε The Canary. Αυτή η λεπτομέρεια της πορείας της και η εικόνα ότι μια γυναίκα πιλότος το 1922 τολμά να πιλοτάρει ένα ολόδικό της, κατακίτρινο αεροπλάνο με εξίταρε να μάθω περισσότερα για εκείνη. Χρόνια αργότερα από το Canary, έγινε η πρώτη γυναίκα που πέταξε αεροπλάνο πάνω από τον Ατλαντικό σε μια πτήση περίπου 15 ωρών. Η Αμέλια αγαπούσε τις προκλήσεις και στην τελευταία της πτήση, μια δοκιμή για τον γύρο του κόσμου, η Αμέλια στο τελευταίο σήμα της ανέφερε ότι πετούσε μέσα στα σύννεφα, λίγο πριν το αεροπλάνο της εξαφανιστεί κάπου πάνω από τον Ειρηνικό.Για την τύχη της Aμέλια Εκχαρτ έχουν γραφτεί πολλά με πολλούς να πιστεύουν για χρόνια ότι η γυναίκα αεροπόρος ήταν εν ζωή. Πριν μερικά χρόνια η ιστορία της έγινε ταινία με πρωταγωνίστρια τη Χίλαρι Σουάνκ με μια σκηνή στην οποία η πιλότος της καρδιάς μας επισκέπτεται στον άντρα που αγαπά με τις πυτζάμες της μόνο για έναν χορό. Αληθινό περιστατικό ή όχι εγώ την αγάπησα λίγο παραπάνω. Η στάση της Αμέλια απέναντι στη ζωή και στις προκλήσεις της, στο μυαλό μου έχει φόντο ένα ζωηρό κίτρινο χρώμα. Αυτό το χρώμα θέλω να φωτίζει και τη δική μου ζωή.
Γεωργία Κωτσιοπούλου
Ως παιδί την γνώρισα μέσα από την πρώτη της ταινία, στον ρόλο της Hermione. Στην διάρκεια της ζωής μου συνήθιζα να την βλέπω ξανά και ξανά μέσα από μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες, ακολουθώντας όμως εκείνο το μικρό κορίτσι που με έμαθε να αγαπώ τα βιβλία από την πρώτη στιγμή. Δε θα πω ότι η Emma Watson είναι πρότυπο αλλά περισσότερο πηγή έμπνευσης καθώς πάντα μέσα από τη δράση της και την δουλειά της σε ωθεί να κάνεις αυτά που θέλεις, καταφέρνοντας πάντα να εξαλείφει όλες τις προκαταλήψεις. Η Belle ήταν το πιο τρανό παράδειγμα ότι το girl power μπορεί να υπάρξει και σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο κόσμο που έχει μια συγκεκριμένη άποψη για την θέση της γυναίκας και η Emma κατάφερε πάλι αυτό που ήθελε,να χτίσει μια προσωπικότητα η οποία θα αξίζει το θαυμασμό των μικρών κοριτσιών. Δεν θέλω απλά να καταγράψω τις δράσεις της μέσα σε μερικές σειρές κειμένου, γιατί δεν θα ήταν αρκετές, αλλά θέλω να συνεχίσει να εμπνέει περισσότερο τον κόσμο, χτίζοντας προσωπικότητες που αφήνουν στίγμα, γιατί αυτή είναι η μαγεία της δουλειάς της. Ηθοποιός, φεμινίστρια, ακτιβίστρια και μια γυναίκα που σίγουρα παλεύει για ένα καλύτερο κόσμο, όμως σίγουρα πηγή έμπνευσης για εμένα που παρακολουθώ τα βήματά της.
Σοφία Ρίζου
Προσπαθώ να σκεφτώ μια γυναίκα την οποία έχω ως πρότυπο. Πασχίζω να βρω ένα role model για να γράψω παθιασμένα για το GRL PWR. Όσο και να προσπαθώ δεν καταλήγω κάπου. Όχι επειδή δεν υπάρχουν τέτοιες γυναίκες εκεί έξω. Αντιθέτως. Υπάρχουν πολλές γυναίκες, οι οποίες με το έργο τους και τον αγώνα τους, από την κοινωνική τους θέση επηρεάζουν και προσπαθούν να καλλιεργήσουν συνειδήσεις στα νέα κορίτσια. Εμένα, όμως, πάντα μου άρεσε να μιλάω για τους αφανείς ήρωες. Εκείνους που δεν έχουν πρωταγωνιστικό, ούτε καν Β’ Γυναικείο (ένεκα Απονομής Όσκαρ). Είναι η μαμά σου, η οποία σε έφερε σε αυτόν τον κόσμο, σου έμαθε να τρως με κουτάλι και πιρούνι και διαμόρφωσε ένα μεγάλο μέρος του συστήματος αξιών σου. Η γιαγιά σου που παίρνει τηλέφωνο να δει αν τρως και αν ντύνεσαι καλά. Η συμφοιτήτρια που παλεύει να διατηρήσει καλό Μ.Ο μπας και μπορέσει να πάει για μάστερ στα εξωτερικά. Μια καθηγήτρια που είχες και σε ενέπνευσε να ακολουθήσεις ένα διαφορετικό δρόμο. Μια γυναίκα που έφυγε, έστω και μετά από χρόνια, από έναν κακό γάμο. Μια εργαζόμενη μητέρα. Μια single εργαζόμενη μητέρα. Μια κοπέλα που έχει το θάρρος να μείνει μόνη της, σε μια εποχή που ευνοεί τις σχέσεις τσιρότα (αυτές που γίνονται μόνο για να υπάρχουν). Τα κορίτσια που δουλεύουν για να συντηρήσουν τον εαυτό τους, που έχουν το κεφάλι τους ψηλά και τα standards τους ψηλότερα, γιατί δεν θα συμβιβαστούν με το μέτριο. Τα κορίτσια με το θάρρος της γνώμης τους. Υπάρχουν γύρω μας κάθε μέρα. Δώσε λίγη από την προσοχή σου και θα τις αναγνωρίσεις. Είναι τα κορίτσια που χαμογελούν, ακόμα και όταν δεν έχουν λόγο. Αυτά μας εμπνέουν κάθε μέρα, γιατί μας δείχνουν πως και εμείς μπορούμε να γίνουμε ένα τέτοιο. #Womenwhoempowerwomen
Βίλλυ Καραμήτσου
Δε θα πω για τη μητέρα μου, αυτή μου έδωσε ζωή και χρειάζεται κείμενο 20000 λέξεων. Ούτε για τη γιαγιά μου, αυτή μου έδωσε -κυρίως- ΠΟΛΛΑ κιλά: φαγητού και ανιδιοτελούς αγάπης. Δεν θα πω για φίλες ή πρώην μου, όλες έπαιξαν και παίζουν σημαντικό παράγοντα αλλαγής και έμπνευσης, γιατί νιώθω ότι θα αδικήσω πολλές. Θα βαφτίσω γυναίκα τη μουσική και θα πω ότι είναι αυτή που με εμπνέει καθημερινά. Αυτή που μου αλλάζει τη ζωή και τη διάθεση, πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Αυτή μου έμαθε ότι less is more: 7 νότες όλες κι όλες, κι όμως υπάρχουν αμέτρητοι συνδυασμοί μελωδιών και ήχων. Αυτή που μου δίνει ελπίδα όταν με παίρνει από κάτω. Αυτή που “ντύνει” την κάθε σχέση μου. Αυτή που μου δίνει γεύση από καταστάσεις που μπορεί να μην ζήσω ποτέ. Αυτή που χωράει στις “νεκρές” ώρες μου και τους δίνει ουσία και νόημα. Αυτή που με ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, κι ας είμαι στο δωμάτιό μου ή το αμάξι μου. Music is my savior.
Διονύσης Γουρνάς
Από μικροί έχουμε μια ακατανίκητη επιθυμία να θέλουμε κάπου να μοιάσουμε. Σε έναν παιδικό ήρωα, σε έναν συμμαθητή ή τη δασκάλα μας, στους γονείς μας, σε κάποιον αθλητή, ηθοποιό ή κάποια διασημότητα. Όταν περάσουν τα χρόνια, το περιβάλλον μας το επιλέγουμε εμείς, και μαζί με αυτό επιλέγουμε την επιρροή που θα έχουν πάνω μας άνθρωποι, γνωστοί μας ή μη, αλλά η επιθυμία παραμένει. Μια γυναίκα που για εμένα αποτελεί έμπνευση και πρότυπο, είναι η Ελένη Αντωνιάδου. Μια γυναίκα που από τα παιδικά της χρόνια ήξερε τι ήθελε. Και δεν το άφησε όσο και αν αυτό έμοιαζε μακρινό. Και έφτασε πιο μακριά από ότι η ίδια θα μπορούσε να φανταστεί. Στα 30 της χρόνια έχει κάνει τη διαφορά σε έναν- όχι και τόσο εύκολο τομέα- όπως είναι αυτός της Ιατρικής. Ερευνήτρια της NASA, σπούδασε Πληροφορική με εφαρμογές στην Βιοϊατρική και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακά σε Πανεπιστήμια του Λονδίνου και του Ιλινόις. Βραβεύτηκε το 2013 και 2014 για την συμβολή της στη επιστήμη. Είναι συν-ιδρύτρια της startup εταιρίας Transplants Without Donors με στόχο τη μεταμόσχευση με τεχνητά όργανα. Πόσο μεγαλειώδες και ελπιδοφόρο;! Είναι ενεργή στα social media με κάθε της ανάρτηση να σε κάνει να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι και να επεξεργάζεσαι την κάθε κουβέντα. Η Ελένη είναι για μένα έμπνευση κυρίως γιατί κυνήγησε τα όνειρά της και τα έφτασε. Και τώρα κάνει μεγαλύτερα.
Κατερίνα Γιογάκη
Σίγουρα κατά τη διάρκεια της ζωής μας έχουμε εμπνευστεί από διάφορες προσωπικότητες . Για μένα, δυνατό πρότυπο και πηγή έμπνευσης αποτελούσαν πάντα οι γυναίκες με ισχυρή προσωπικότητα. Μια από αυτές είναι η Coco Chanel, η γυναίκα που έγραψε ιστορία με το τεράστιο έργο της! Η μοντέρνα και νεωτεριστική φιλοσοφία της την έκαναν αναμφισβήτητα τη σημαντικότερη φιγούρα στην ιστορία της μόδας του 20ου αιώνα. Η ίδια ήταν το μόνο πρόσωπο στον τομέα της έχει συμπεριληφθεί στο περιοδικό TIME, ανάμεσα στους 100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον 20ο αιώνα. Θεωρώ πως κάθε γυναίκα επηρεάστηκε ανά τα χρόνια από την ισχυρή φιγούρα της, η οποία ήταν μπροστά από της εποχή της. Η φήμη της Chanel ήταν μεγαλύτερη από τη ζωή της και μας επηρεάζει και σήμερα, όχι μόνο στο κομμάτι της μόδας, αλλά και στον τρόπο σκέψης. Για κάθε γυναίκα που παλεύει καθημερινά να αναδειχθεί στον τομέα της, για κάθε δυνατό κορίτσι που θέλει να προχωρά μπροστά, η Coco Chanel θα είναι πάντα το μεγαλύτερο πρότυπο με κύρος. Το πιο σημαντικό στοιχείο της δύναμής της είναι το γεγονός ότι η δουλειά της ομολογουμένως υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά βήματα της απελευθέρωσης των γυναικών!
Αργυρώ Ζυμάρα
Κλείνει ξυπνητήρι, τρώει πρωινό, πίνει καφέ και φεύγει για δουλειά. Αυτή την επίσημη, γιατί ταυτόχρονα κάνει άλλες δύο. Η δυναμικότητά της δεν της επιτρέπει τίποτα λιγότερο. Όταν δε δουλεύει, δουλεύει το πρόγραμμά της – αυτή η μάστιγα – και τον εαυτό της. Δεν ξορκίζει τα δαιμόνιά της. Παίρνει, χρόνια τώρα, το δύσκολο δρόμο. Τα γνωρίζει, τα αγκαλιάζει και τα φέρνει στη δική της πλευρά. Στον ελεύθερό της χρόνο, «γράφει» χιλιόμετρα σε χώρες του εξωτερικού για να συναντήσει τα υπόλοιπα κομμάτια της που βρήκε στη φιλία. Κλαίει εύκολα, κλαίει πολύ, αγαπάει κι αγαπιέται πολύ. Στο τέλος της μέρας εξουθενώνεται από τον εαυτό της και κατά βάθος τον θαυμάζει. Προστάτης, συγκάτοικος, πρότυπο και γεμάτη πολύχρωμες αντιφάσεις, η γυναίκα που θαυμάζω, μπορεί να μην έχει παγκόσμια δυναμική, αλλά σίγουρα έχει τη δύναμη να αλλάξει όσα θέλει, μέχρι να γίνει ευτυχισμένη. Κι αυτό, στα απλά, αλλά δύσκολα καθημερινά, είναι αρκετό. Είναι η αδερφή μου και όποιος έχει μια τέτοια, μπορεί ειλικρινά και αβίαστα να πει πως «Εγώ χωρίς αυτή, δε θα ήμουν εγώ». Εγώ πάλι χωρίς αυτή, δε θα ήμουν. Τελεία.
Άσπα Κόγκα
Την είδα στο λεωφορείο να ρίχνει μια τελευταία ματιά στις σημειώσεις της. Την είδα στο σούπερ μάρκετ με ένα παιδί στο καροτσάκι, ένα από το χέρι και ένα στην κοιλιά. Χαρούμενα ταλαιπωρημένη. Την είδα έξω από το Γυμνάσιο να κοιτάζει τους βαθμούς του γιού της. Πολύ θυμωμένη. Τη φοβήθηκα. Την είδα με ένα ποτό στο χέρι να προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του αγοριού που της άρεσε. Άτσαλα. Την είδα στην παραλία κάτασπρη, ανασφαλή, να προσπαθεί να απελευθερωθεί και να απολαύσει τη στιγμή. Ένιωθε πως όλοι την κοιτάζουν περίεργα. Την είδα να περπατάει με δάκρυα στα μάτια. Κάποιος τη μείωσε και θα το πληρώσει. Την είδα να διαφωνεί με τον καθηγητή της για το βαθμό της εργασίας της. Πάλι αμφισβητεί τον εαυτό της. Πάλι φοβάται ότι δε θα τα καταφέρει. Την είδα να ξοδεύει τον χρόνο της με κάποιον που δεν αγαπάει. Ούτε εκείνη ξέρει γιατί. Την είδα να διαβάζει ζώδια, να ταλαιπωρείται να κάνει αποτρίχωση μόνη της, να συγκινείται με ρομαντικές σκηνές και να προσπαθεί να το κρύψει, να αμφισβητείται για την εγκυρότητα του λόγου της γιατί «έχει περίοδο», να προσπαθεί να καταλάβει τι είναι η γλουτένη για να φτιάξει σπανακόπιτα στο εγγόνι της που έχει δυσανεξία – πολύ ταλαιπωρήθηκε, αλλά τα κατάφερε. Την είδα να κάνει προσπάθειες εξωσωματικής για να καταφέρει να γίνει μάνα, να κακοποιείται από τον σύζυγό της κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνη της, να χλευάζεται σε ένα φανάρι. Την είδα να παλεύει με το Αιγαίο για να σώσει τα παιδιά της από έναν εμφύλιο. Μόνη. Είναι ανασφαλής, έχει άμυνες, υπερπροσπαθεί και υπεραναλύει, ζηλεύει, ψυχαναγκάζεται, τεμπελιάζει, τσαλακώνεται, κλαίει, βρίζει, γίνεται επιθετική και απρόβλεπτη. Παλεύει, γιατί είναι γυναίκα. Γιορτάζει και θα γιορτάζει κάθε μέρα. Γιατί είναι δημιουργός. Γιατί ο Θεός μάλλον είναι γένους θηλυκού τελικά. Γιατί θα κατακτήσει τον κόσμο ούτως ή άλλως.
Βάνα Κράβαρη
Αυτή που άφησε τη χώρα της λόγω πολέμου. Αυτή που αποχωρίστηκε τους δικούς της. Αυτή που ανησυχεί όχι μόνο για το δικό της μέλλον, αλλά και για την τύχη των παιδιών της. Αυτή που εύχεται καμία γυναίκα να μη ζήσει αυτά που έζησε αυτή. Η γυναίκα πρόσφυγας είναι το τρανό παράδειγμα της γυναίκας αγωνίστριας στη σημερινή κοινωνία. Η γυναίκα πρόσφυγας είναι αυτή που πλέον ζει σε ένα κέντρο φιλοξενίας προσφύγων. Έφυγε από τη Συρία την οποιαδήποτε Συρία – αφήνοντας πίσω της τους γονείς της και τα αδέρφια της, παίρνοντας όμως μαζί της τα τρία παιδιά της. Αυτή, της οποίας ο άντρας βρίσκεται σε κάποια ξένη χώρα, δουλεύει ώστε να στηρίξει την οικογένεια του και περιμένει να τη συναντήσει όσο πιο σύντομα γίνεται. Η γυναίκα αυτή αψηφώντας τον κίνδυνο που θα αντιμετώπιζε βρήκε το κουράγιο να κάνει το δύσκολο ταξίδι για να φτάσει στην πιο κοντινή, ασφαλή χώρα, ώστε να σώσει ό,τι μπορεί. Όπως λέει, οι στιγμές στη θάλασσα ήταν οι χειρότερες. Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο για μία γυναίκα. Τόσο όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε. Έπρεπε όμως να κάνει κάτι. Έστω και με κίνδυνο της ζωής των παιδιών της ή της δικής της. Η γυναίκα αυτή είναι μια από τις ηρωίδες του 21ου αιώνα, που μας εμπνέει. Και αυτό γιατί πρέπει να βλέπουμε ότι σε δύσκολες καταστάσεις οι γυναίκες μπορούν να ανταπεξέλθουν, να είναι δυνατές και να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σώσουν την οικογένειά τους και τον εαυτό τους. Σε μια εποχή… που υπάρχουν κι αυτά!
Αγάθη Χατζηκωστή
Η γυναίκα που μου άλλαξε τη ζωή είναι η γυναίκα που μου έδωσε τη ζωή. Η μαμά μου. Το μεγαλύτερο μάθημα ζωής που πήρα από εκείνη είναι το να μην τα παρατάς ποτέ, να μην το βάζεις κάτω. Ακόμα κι αν δεν κερδίσεις 100% αυτό που θα ήθελες. Καμία φορά αρκεί να πηγαίνεις κόντρα στα προγνωστικά.
Ισμήνη Βιλλιώτη
Γυναίκες-πρότυπα έχω πολλές. Φίλες, γνωστές, τη μητέρα μου και όλα τα λοιπά, τα –κάπως- γραφικά. Μια γυναίκα, όμως, κατάφερε να με αγγίξει απευθείας στην καρδιά, μέσα από την πένα της. Ο λόγος, για την πολυτάλαντη και αδικοχαμένη, Κατερίνα Γώγου∙ γνωστή στους περισσότερους από τους ρόλους της στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο και σε λιγότερους μέσα από τα ποιήματά της. Πέρα από το υποκριτικό της ταλέντο, που ανέκαθεν εκτιμούσα, λάτρεψα την ειλικρίνεια και την ευθύτητα του λόγου, που χαρακτηρίζουν τα γραπτά της. Μίλησε για τη μοναξιά και την ελευθερία, όπως κανένας άλλος και γι’αυτό ήταν και θα παραμείνει αγαπημένη μου.
«Σε ενοχοποιεί η αθωότητά σου και αυτά που της χρωστάς. Κάτι λάθη… και κάτι πάθη.»
Δάφνη Τσάρτσαρου
Μπορεί εμείς οι κόρες να έχουμε αδυναμία στους μπαμπάδες, αλλά ακόμη και αν δεν το παραδεχόμαστε το πρότυπο μας ήταν, είναι και θα είναι η μητέρα μας. Αν με ρωτούσες όσο ήμουν ακόμη μαθήτρια θα σου έλεγα πως «με τη μάνα μου δεν έχω τίποτα κοινό, είμαστε άλλοι άνθρωποι». Μεγαλώνοντας, ωστόσο, συνειδητοποίησα πως όχι μόνο μοιάζουμε αλλά θα ήθελα πολύ να είμαι ακριβώς όπως εκείνη. Είναι σωστή μαμά, περιποιητική κόρη, σκληρά εργαζόμενη αλλά πάνω από όλα ένα γνήσιο θηλυκό που ανταπεξέρχεται σε κάθε δυσκολία. Πολλές φορές βάζει τους άλλους πάνω από τον εαυτό και τα «θέλω» της αλλά η ευτυχία που νιώθει όταν οι γύρω της χαμογελούν με ευχαρίστηση και της λένε «ευχαριστώ», δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο για εκείνη. Τέτοια γυναίκα θέλω να γίνω και εγώ, λοιπόν! Ένας συνδυασμός μαχήτριας αλλά και τρυφερού θηλυκού. Μία γυναίκα που μπορεί μέσα της να σπάει και να τσαλακώνεται αλλά οι άλλοι στηρίζονται στη δύναμη της. Μία γυναίκα με υπομονή αλλά όχι ανοχή. Μία γυναίκα που θα σου πει την αλήθεια γιατί λατρεύει να την ακούει και εκείνη από τα χείλη σου. Μα πάνω από όλα μία γυναίκα που ποτέ δεν τα παρατάει και μοιάζει ανεξάρτητη σε μία καθημερινότητα γεμάτη δυσκολίες. Για εμένα, λοιπόν, αυτή η γυναίκα είναι το πρότυπο μου!
Αθανασία Βιδάλη
