Πάντα με ενδιέφερε μεγαλώνοντας να μιλάω με παιδιά μικρότερης ηλικίας από εμένα. Για το πως βλέπουν τον κόσμο, πως βλέπουν τους άλλους, πως φλερτάρουν, πώς μεγάλωσαν, τα βιώματά τους, τα ερεθίσματά τους, τα αγόρια πως βλέπουν τα κορίτσια, τα κορίτσια πως βλέπουν τα αγόρια, τα κριτήριά τους, τους προβληματισμούς τους. Πώς αντιλαμβάνονται το σήμερα και το αύριό τους.
Ίσως είναι και μια δική μου πρόβα για το πώς θα είμαι όταν με αξιώσει ο Θεός να γίνει κι εγώ μανούλα. Θέλω να έχω inside info! Πάντα ήμουν κοντά με παιδιά μικρότερης ηλικίας. Ίσως επειδή κι εμένα ο μπαμπάς μου που με μεγάλωσε ήταν πρωτίστως φίλος και μετά μπαμπάς.
Μέσα στην αναζήτησή μου για συνομιλητή (στα πλαίσια των συνεντεύξεών μου στο κανάλι μου στο ΥouΤube), μέσω σύστασης του Κωνσταντίνου Χαλιωρή, Γενικού Διευθυντή ΟΑΚΑ, βρήκα τον Νικόλα Παπαγγελή.
Ο Νίκολας είναι ιδιαίτερος
Είναι ένας ιδαίτερος νέος, όχι σαν τους άλλους. Αν μπορούσα με μια λέξη να τον περιγράψω, θα έλεγα πως είναι ένας ήλιος, τόσο φωτεινός, που όταν τον κοιτάζεις χρειάζεσαι γυαλιά ηλίου για να μην τυφλωθείς από τη λάμψη του. Βέβαια τη λάμψη του τη χρειαζόμαστε όλοι, άρα δεν φοράμε αντιηλιακό και γυαλιά κοιτάζωντάς τον γιατί είναι θεραπευτική η δράση του πάνω μας.
Ο Νικόλας στα του 13 περίπου διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα πάνω από το γόνατό του. Έκανε χημειοθεραπείες για τον πρώτο καιρό. Στη συνέχεια επανεμφανίστηκε το οστεοσάρκωμα και χρειάστηκε να ακρωτηριαστεί το αριστερό του πόδι και αφού πέρασε και αυτό διαγνώστηκε με μετάσταση στον πνεύμονα την οποία ξεπέρασε ξανά με χημειοθεραπείες.
Ο Νικόλας σήμερα είναι αισίως 21 ετών
Δεν έχω γνωρίσει ποτέ άνθρωπο με τέτοιο μεγαλείο ψυχής και νού. Τον κοιτούσα και τα μάτια του συνεχώς χαμογελούσαν – όσο την ίδια στιγμή μου εξιστορούσε τη δύσβατη, δύσκολη, σκοτεινή, μέχρι στιγμής πορεία στη ζωή του. Ένας άνθρωπος τόσο μικρός σε ηλικία, έχει τη σοφία, την ωριμότητα και την ηρεμία ενός ανθρώπου πολύ μεγαλύτερου. Με μια καρδιά τεράστια. Με μάτια που έχουν δει πολλά αλλά – τον βλέπω ήρεμο – σε σημείο να μπορεί στη φαντασία μου να κατευνάσει ακόμα και 12 Beaufort.
Ο τρόπος που ο Νικόλας περιγράφει τη ζωή του, είναι γεμάτος αισιοδοξία και ευγνωμοσύνη. Και όσο έγραφα την προηγούμενη πρόταση, σκεφτόμουν μα πώς είναι δυνατόν να έχει περάσει ένα παιδί τόσα πολλά και να μπορεί να τα μεταφράσει σε ευγνωμοσύνη και όχι σε νεύρα, κατάθλιψη, απελπισία και απορία «γιατί αυτά συνέβησαν σε μένα;».
Μιλάει για τον «κάφρο» παππού του, που μια νύχτα πριν τον ακρωτηριασμό του έλεγε να κάνει μπάνιο για τελευταία φορά με τα δυό του πόδια και γελούσαν. Μου έλεγε για τους γονείς του και την αμέριστη στήριξή τους. Τη λαχτάρα του να βγει από το νοσοκομείο και να παίξει PlayStation με τα αδέρφια του. Την αγωνία του να μην χάσει αγώνες του Ολυμπιακού – όπου ο κ. Μαρινάκης του είχε κάνει δώρο εισιτήρια διαρκείας όταν έμαθε για την κατάστασή του. Μου απάντησε στα ερωτήματά μου σχετικά με το πώς αντιλαμβάνεται ένα παιδί της ηλικίας του την καθημερινότητα, την νέα πραγματικότητα της Covid-19, πώς περνάνε καλά τα παιδιά της γενιάς του.
Σιχαίνεται τα social media για προσωπική χρήση και σε προσωπικό επίπεδο
Τη μοναδική δύναμη που αντιλαμβάνεται πώς έχουν στη δική του ζωή, είναι ότι κατάφερε μέσα από αυτά να επικοινωνήσει την κατάσταση του με παθόντες και να μπορέσει να τους προσεγγίσει, να τον προσεγγίσουν και να δώσουν δύναμη ο ένας στον άλλον. Όταν τον ρώτησα εάν θα ήθελα να προσθέσει κάτι στη συνέντευξη μου είπε: «Α ναι, έχω να σου πω κάτι αστείο».
Μέσω των social media τον βρήκε η μητέρα ενός 6χρονου αγοριού του Γιάννη που περνάει το ίδιο που πέρασε ο Νικόλας στα 13 του. Ο Νικόλας, βρήκε τον Γιάννη, ο Γιάννης του εξαπέλυσε καταιγισμό ερωτήσεων και αποριών σχετικά με το πώς, το γιατί, το αύριο και η βασική ανάγκη του μικρού Γιάννη ήταν να μάθει εάν θα μπορέσει να ξεκινήσει MotoCross (αυτό ήταν το αστείο κομμάτι στο οποίο αναφέρθηκε ο Νικόλας) δεδομένου ότι θα ακρωτηριαστεί το πόδι του και θα πορευτεί με πρόσθετο μέλος.
Του ζήτησα να μου δείξει την εν λόγω φωτογραφία και μου είπε: «Αυτός είναι πιο δυνατός από μένα – δεν μασάει». Ο Νικόλας μου μίλησε για την αγάπη του για το ποδήλατο, τα όνειρα για τις Ολυμπιάδες που θα έρθουν, ο φόβος του να δεθεί με άλλους ανθρώπους και η αγωνία του να κάνει πολλά και να καταφέρει ακόμη περισσότερα. Πολλά σε αυτή τη ζωή που μέχρι τώρα του δόθηκε μισή και δύσκολη με τη μυρωδιά του φαρμάκου των χημειοθεραπειών και τα λευκά παγωμένα δωμάτια νοσοκομείων.
Νικόλα, σου βγάζω το καπέλο
Μακάρι να σε είχα γνωρίσει στα δικά μου 21, να μου είχες ρίξει μια «φάπα» και να μην έχανα χρόνο από τη ζωή μου με το να στεναχωριέμαι για πράγματα ανούσια, να γελούσα περισσότερο και να έλαμπαν τα μάτια μου, όπως τα δικά σου σήμερα.
