Ίσιωσα το τραπεζομάντηλο και το ευθυγράμμισα με τη λαβή της κούπας καφέ, αφού το πρώτο έχει καρό μοτίβο και η κούπα κάθετες ρίγες. Κάτι δεν μου ταίριαζε καλά στο μάτι, κι ας διάβαζα ένα ενδιαφέρον βιβλίο με όλη μου την προσοχή. Έπιασα το κινητό να βγάλω φωτογραφία και να βάλω στόρυ. Ξαφνικά, εκεί που απολάμβανα την ησυχία του απογεύματος, έβαλα ηθελημένα στην παρέα όλους τους ακολούθους μου ή τέλος πάντων όσους ήθελαν να δουν τι κάνω και πού βρίσκομαι εκείνη την ώρα.

Είμαι στην κουζίνα του σπιτιού, έχω ησυχία – πράγμα σπάνιο για σπίτι με έφηβο «συγκάτοικο»- και διαβάζω. Λίγες ώρες νωρίτερα, λίγα νερά από το μπαλκόνι και μια χαλασμένη υδρορροή αναστάτωσαν το τοπίο, αφού έπρεπε να μετακινήσω πράγματα, να σκουπίσω, να βρω τον υδραυλικό. Για αυτά, δεν έκανα στόρυ. Αυτά, δεν ήταν «όμορφα».

Έχω πολλές φορές κοινοποιήσει αμήχανες στιγμές, περίεργες εικόνες ή έχω ξεκινήσει «δύσκολα» θέματα προς συζήτηση στα social μου. Αλλά, μην κοροϊδευόμαστε, τα περισσότερα από αυτά που βάζω – όπως είπε και η τεχνητή νοημοσύνη – έχουν να κάνουν με το ότι η ζωή είναι ωραία.

Πιθανόν δεν χρειαζόσασταν εμένα για να το μάθετε, ούτε καν τον Ρομπέρτο Μπενίνι, αλλά ναι, το παραδέχομαι. Όταν θέλω να κοινοποιήσω μια εικόνα, ψάχνω την ομορφιά. Ισιώνω το τραπεζομάντηλο, βάζω κραγιόν, χτενίζω τα μαλλιά της φίλης μου, καθαρίζουμε τα γυαλιά του κολλητού μου. Με κάποιον τρόπο, η διαδικασία του μοιράσματος εικόνων, έκανε τη ζωή μας πιο απαιτητική αισθητικά.

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται χαζά. Η προσωπική αισθητική όμως, όπως ακούστηκε και σε μια παρέα τις προάλλες, γεννιέται από εμάς και από τις επιλογές μας. Αυτό δεν είναι οι λογαριασμοί μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Μια σειρά από επιλογές, μια σειρά από δηλώσεις.

Άλλωστε στα social media, δεν αναζητούμε τον βαθμό για το διδακτορικό μας. Μοιραζόμαστε και μοιράζουμε στιγμές, ιδέες, τόπους. Σαν σήματα καπνού που έρχονται από παλιά.

Ο παραλληλισμός ήρθε στο μυαλό μου όταν ένα κορίτσι με ρώτησε: «Αν βάλω αυτό το στόρυ, θα έρθει να με βρει εδώ που είμαι;». Μια εικόνα Ινδιάνων εμφανίστηκε σαν συννεφάκι σκέψης. Ο ένας στέλνει στον άλλον για να τον ειδοποιήσει για έναν κίνδυνο, μια άφιξη, μια αναχώρηση της ομάδας. Το κορίτσι έκανε, χωρίς να το ξέρει, ένα «σήμα καπνού» που του έλεγε: «εδώ…», «σε χρειάζομαι…», «έλα…».

Τι σημαίνει όμως αυτό για την ανθρώπινη επικοινωνία;

Έχουμε οδηγηθεί πολλά χρόνια πίσω; Ίσως ναι. Όταν το διαφορετικό που έχει ο άνθρωπος ανάμεσα σε όλα τα υπαρκτά όντα της γης είναι η λεκτική επικοινωνία, μάλλον έχουμε οδηγηθεί μέσω της «εικόνας» σε μια νέα μορφή συνδιαλλαγής, όχι απαραίτητα «προς τα πίσω» αλλά σίγουρα «κάπου αλλού».

Όταν οι λέξεις δεν είναι πια αρκετές για να εκφράσουν συναισθήματα, πόθους, σκέψεις και ιδέες, ένα κορίτσι με εσώρουχα δημοσίως περιφερόμενο σε έναν κόσμο που δεν θέλει ούτε την ύπαρξή της, είναι ίσως μια δήλωση πιο δυνατή από μια λέξη: «φτάνει», «ακούστε μας», «ελευθερώστε μας». Ένα κορίτσι, με μια μόνο εικόνα, ένα δυνατό σήμα καπνού, κατάφερε να ξεκινήσει πάλι μια συζήτηση για την ανθρωπότητα.

Μια εικόνα, δεν θα αλλάξει τον κόσμο. Ούτε η ευθυγραμμισμένη μου κούπα θα τον αλλάξει αισθητικά. Όμως σε αυτή τη ζωή, που είναι ωραία, κανείς αξίζει να παλεύει με ό,τι έχει.

Και αυτή η γενιά, εκτός των άλλων, έχει τους λογαριασμούς της.