Η Σοφία Αλικανιώτη είναι πρωταθλήτρια βάδην και μέλος της Εθνικής Ομάδας. Μεγάλωσε στην Πάτρα και πλέον ζει και προπονείται στην Αθήνα.

Στην ερώτηση ”τι σκέφτεσαι όταν τη στιγμή της εκκίνησης;” εκείνη απαντά “τη γραμμή του τερματισμού και το πως θα καταφέρω να την περάσω πρώτη” και μας εμπνέει για να μάθουμε περισσότερα για εκείνη, την εμπειρία της στο βάδην, για τις στερήσεις του πρωταθλητισμού, πως είναι να είσαι αθλητής βάδην στην Ελλάδα του 2021 και για τις σπουδές Διαιτολογίας.

Βάδην στη Πάτρα. Έχει δυσκολίες η ζωή ενός παιδιού που προσπαθεί σε μία μικρότερη πόλη;

Η Πάτρα είναι αυτό που λέμε «Μία πόλη να ζεις» κατά συνέπεια εξυπακούεται πως είναι και μια πόλη για να κάνεις αθλητισμό. Μπορεί να μην έχει όλες εκείνες τις ονειρικές συνθήκες που κάποιος θα επιθυμούσε αλλά εμένα με κάλυπτε απόλυτα! Και το λέω αυτό γιατί τόσο η τοπική κοινωνία με αγκάλιασε ως Πατρινιά Πρωταθλήτρια, όσο και κυρίως η οικογένεια μου, που μου στάθηκε δίπλα περισσότερο από ότι μπορούσε και τράβηξε μαζί μου τον αθλητικό αυτό «γολγοθά».

Βάδην στην Αθήνα. Πόσο έχει αλλάξει η ζωή σου;

Στη μεγαλούπολη όλα είναι διαφορετικά. Συνθήκες, καταστάσεις, άνθρωποι. Ήρθα μικρή και δόξα τον Θεό όλα μέχρι τώρα μου πάνε καλά. Η προσαρμογή δεν ήταν εύκολη αλλά όταν έχεις στο πλάι σου μία αδερφή σαν τη δικιά μου και ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα όπως ο προπονητής μου κ. Κεφαλόπουλος και όχι μόνο, όλα γίνονται αντιμετωπίσιμα. Εξάλλου δεν ανέβηκα στην Αθήνα για διασκέδαση αλλά για να κάνω το παραπάνω βήμα στην αθλητική μου πορεία.

Γιατί επέλεξες το βάδην;

Θαρρώ πως το βάδην με επέλεξε. Εναρμονίστηκε με το σώμα μου με έναν μαγικό τρόπο και με την βοήθεια της τότε προπονήτριάς μου το δοκίμασα και θεωρώ πως μου ταιριάζει τόσο αθλητικά όσο και στην ιδιοσυγκρασία μου απόλυτα.

Ένας πρόσφατος τραυματισμός σου στοίχισε τη συμμετοχή σου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Πλέον είσαι καλά. Τι να περιμένουμε από εσένα συνέχεια;

Είμαι σε μία περίοδο που προσπαθώ να επανέλθω και να ξαναπιάσω τα υψηλά μου στάνταρ. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου και ευελπιστώ να τα καταφέρω σύντομα αφού εκ του αποτελέσματος η διαδικασία της επανόδου μου πάει υπέρ του δέοντος καλά. Ευτυχώς έχω ανθρώπους δίπλα μου που με στηρίζουν και τους ευχαριστώ πολύ για αυτό, γιατί χωρίς αυτούς η επιστροφή μου θα ήταν από δύσκολη έως αδύνατη. Σε ότι αφορά το τι να περιμένετε από εμένα, θα πω μόνο πως να είμαι υγιής και καλά και όλα είναι πιθανά.

Μέσα από την εμπειρία σου ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει το βάδην για τη ζωή;

Πως όλα είναι εφικτά αρκεί να έχεις τη δύναμη να ξεπεράσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Τι σκέφτεσαι τη στιγμή της εκκίνησης;

Tη γραμμή του τερματισμού και το πως θα καταφέρω να την περάσω πρώτη.

Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τον σεξισμό που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες αθλήτριες;

Είναι κάτι που θεωρώ πως υπάρχει σε κάθε χώρο και επάγγελμα. Ίσως στον αθλητισμό είναι λίγο περισσότερο λόγω συνθηκών ένδυσης και έκθεσης του γυναικείου σώματος. Η αλήθεια είναι πως έχω αισθανθεί άσχημα κάποιες φορές, όπως φαντάζομαι και όλες οι κοπέλες αλλά αυτό είναι κάτι που πρέπει να το αντιμετωπίσεις μόνη σου και να μη δίνεις καμία σημασία. Οι ασόβαροι και οι χυδαίοι υπάρχουν σε κάθε χώρο και μέρος, το θέμα είναι να μη τους δίνεις το παραμικρό δικαίωμα να σε προσεγγίσουν και εμένα αυτό είναι η βασική μου αρχή.

Είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;

Χρησιμοποιείτε τον όρο επαγγελματικός αθλητισμός ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν είναι δόκιμος για τον δικό μας χώρο. Παρόλα αυτά ο πρωταθλητισμός είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί τη δυσκολία του αν δεν τον έχει ζήσει από μέσα.

Είναι εφικτό ένας επαγγελματίας να ζήσει στην Ελλάδα του 2021 από το άθλημά του;

Αστειεύεστε βέβαια. Από ελάχιστοί έως κανείς. Ο στίβος, όπως και όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα σε κρατάνε πολύ δύσκολα οικονομικά καλά και αυτό εάν υπάρχουν χορηγοί και για όσο διάστημα είναι τα φώτα της δημοσιότητας πάνω σου. Μετά σε ξεχνάνε όλοι.

Οι επαγγελματίες αθλητές από πολύ μικροί επικεντρώνεστε στους αθλητικούς στόχους σας. Πόσο εφικτό είναι για έναν αθλητή να σκεφτεί το μέλλον του, για αργότερα, όταν πια θα έχει ολοκληρώσει με τον αθλητισμό;

Μεγάλη κουβέντα πόσο μάλλον σε μία χώρα που σκοτώνει τους πρωταθλητές της. Δεν νομίζω πως υπάρχει απάντηση σε αυτό αφού η υπερπροσπάθεια που κάνουμε όλοι μας αφορά το σήμερα και σε αυτό δίνουμε όλο μας το είναι.

Και τελικά για εκείνους που το περιβάλλον τους καθοδηγεί στις παράλληλες σπουδές πόσο εύκολο είναι παράλληλα με το άθλημά τους να σπουδάζουν;

Αν υπάρχει θέληση και αγάπη όλα μπορούν να συνδυαστούν και εγώ αν και δύσκολα, το κάνω.

Ως φοιτήτρια Διαιτολογίας, υπάρχει κάποιο στοιχείο του αθλητισμού που σου έχει φανεί χρήσιμο στις σπουδές σου;

Το να σπουδάζω το αντικείμενο που αφορά το 1/3 της επιτυχίας στον αθλητισμό είναι κάτι που ήθελα πάντα και με ενθουσιάζει. Φυσικά το ότι έχω περάσει μέσα από τη «πίεση» της διατροφικής υποστήριξης και ξέροντας τα καλώς και κακώς κείμενα της είναι κάτι που μου δίνει ένα απίστευτο πλεονέκτημα για το μέλλον και το πως μπορώ να το περάσω στους εν δυνάμει ανθρώπους που θα ζητήσουν τις συμβουλές – οδηγίες μου. Δεν αρκεί να σπουδάσεις κάτι αν δε το έχεις ζήσει εκ των έσω και εγώ αν μη τι άλλο αυτόν τον τομέα τον έχω φάει με το κουτάλι.

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιό σου μέχρι σήμερα που έχεις φτάσει σ αυτό το επίπεδο;

Εμπόδια πολλά αλλά κανένα που να μην ξεπεράστηκε εύκολα ή δύσκολα. Ξέρετε δεν φτάνει για να πετύχεις να έχεις μόνο ταλέντο, χρειάζεται υπομονή, υπερπροσπάθεια και στήριξη. Όταν υπάρχουν αυτά όλα είναι εφικτά.

Έχεις κάποιον δικό σου τρόπο να αποφεύγεις να πέφτεις στην παγίδα των αρνητικών σκέψεων όταν έχεις αμφιβολίες ή δεν πιστεύεις –έστω για λίγο- στις δυνάμεις σου;

Φυσικά, αλλά αυτό είναι όπως είπατε κάτι που κρατάω για εμένα.

Τι έμαθες εσύ από την καραντίνα και την πανδημία;

Πως μπορεί σε χρόνο dt να αλλάξει η καθημερινότητα σου και πόσο εύκολα μπορεί να περιοριστεί η ελευθερία σου χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να έχεις κάνει περισσότερο ή λιγότερο τα διαστήματα που οι αθλητικές σου υποχρεώσεις είναι πιο απαιτητικές;

Να είχα λίγο χρόνο παραπάνω για τους δικούς μου ανθρώπους.

Σίγουρα στερήθηκες πράγματα να πετύχεις όσα έχεις πετύχει. Αξίζει λες τελικά τον κόπο;

Η λέξη στέρηση δεν ανταποκρίνεται σε αυτά που περνάει και πρέπει να υποστεί κάποιος που κάνει πρωταθλητισμό. Παρόλα αυτά θα είναι ψέματα να πω πως δεν αξίζει το κόπο. Γιατί μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δυνατός γίνεσαι σαν άνθρωπος και τι εμπειρίες έχεις. Αν ήξερα λοιπόν το τέλος… θα ξαναέκανα την ίδια αρχή και αυτό από μόνο του τα λέει όλα.

Για τι θα ήθελες να σε θυμούνται οι άνθρωποι μετά από χρόνια;

Δεν έχω απολύτως καμία τέτοια φιλοδοξία.