Είναι μια ηθοποιός πιστή στο θέατρο από το 2003, έχοντας στο ενεργητικό της πολλές παραστάσεις. Η Σοφιάννα Θεοφάνους αποπνέει μια ηρεμία και η φωνή της σε προκαλεί να κλείσεις τα μάτια και να ταξιδέψεις ακούγοντάς την να μιλάει. Θα σου μιλήσει για τον μεγάλο της έρωτα το θέατρο, για τη ζωή και την αισιοδοξία που πρέπει να έχουμε στις μέρες, ώστε να συνεχίσουμε να βαδίζουμε μπροστά. Όταν την ακούς, σχηματίζεται ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου και αυτόματα σκέφτεσαι τα δικά σου όνειρα.
Σε ποια παράσταση συμμετείχες φέτος;
Θα σου πω για την τελευταία συνεργασία η οποία ήταν με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Μια συνεργασία που είχε και μεγάλη συναισθηματική αξία μιας και η παράσταση ήταν το Με αφορμή το χιόνι που λιώνει-βασισμένο στις Σημειώσεις από το Υπόγειο του Ντοστογιέφσκι- την οποία είχαμε κάνει πριν 10 χρόνια στην πειραματική σκηνή του Εθνικού με τους ίδιους συντελεστές, την Ελένη Μποζά και τον Νίκο Γιαλελή. Ευτυχής συνάντηση σε μια ίδια αλλά και τόσο διαφορετική δουλειά. Με το ίδιο υλικό αλλά με άλλη ματιά. Ήταν θαυμάσιο να βλέπεις πώς μεγάλωσες στα χρόνια!
Με τι ασχολείσαι αυτή την περίοδο;
Γράφω μία όπερα για παιδιά. Πρόκειται για μία διασκευή πάνω στη Βασίλισσα του Χιονιού του Άντερσεν για το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Για μένα είναι κάτι το τελείως καινούριο. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με ποιητικά κείμενα, λιμπρέτα και όπερα. Έγραφα πάντα στη ζούλα για παραστάσεις που κάναμε στο εθνικό ή τραγούδια για το μεταξύ μας, αλλά όταν μού το πρότεινε ο Θοδωρής Αμπαζής που θα κάνει και τη μουσική είπα «κι αν δεν ξέρεις κολύμπι, ευκαιρία να μάθεις».. Είναι πολύ διασκεδαστικό, έχει πολλή πλάκα να μαθαίνεις καινούρια πράγματα.
Έχεις συμμετάσχει σε πολλές παραστάσεις του εθνικού και ασχολήθηκες λίγο με τον κινηματογράφο; Τι σε κερδίζει στο πρώτο και τι στο τελευταίο;
Το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα, έχει παλμό, ροή, μη προβλεψιμότητα, σε κρατάει σε εγρήγορση, αναπνέεις με τον άλλο, παίζετε μπάλα όλοι μαζί, όλα συμβαίνουν στο τώρα. Υπάρχει τεράστια συμπύκνωση ζωής σε 2 ώρες παράστασης. Βγαίνεις πραγματικά με τη φανέλα ιδρωμένη. Στον κινηματογράφο έχεις διάφορες «πολυτέλειες»: του χρόνου, της εσωστρέφειας, της επανάληψης, της διόρθωσης του λάθους, της ενδοσκόπησης, μπορείς να αξιολογήσεις τον εαυτό σου και να δεις το αποτέλεσμα και σα θεατής όταν αυτό θα είναι έτοιμο. Είναι άλλο άθλημα κι απαιτεί και άλλη τεχνική επιπλέον. Εκεί η στιγμή είναι η βασίλισσα, η λεπτομέρεια που μπορεί να περάσει απαρατήρητη στο θέατρο, μεγεθύνεται μέσα από την κάμερα. Κι αυτό είναι εξίσου μαγικό. Λιγότερο αυθόρμητο σα διαδικασία αλλά ιντριγκαδόρικο.
Η τηλεόραση είναι κάτι με το οποίο δεν έτυχε να ασχοληθείς ή είναι δική σου επιλογή;
Λίγο και τα δύο νομίζω. Πάντα προτιμούσα το θέατρο και τους ρυθμούς του παρά όλο αυτό το «τρέξιμο», την ταχύτητα και το άγχος της τηλεόρασης. Επιπλέον δε θα μπορούσα να τα συνδυάσω, θα μού έτρωγε πολύ ενέργεια και θα μπερδευόμουν. Θαυμάζω τους συναδέλφους που κάνουν και τα δύο. Είναι όμως κομμάτι της δουλειάς το οποίο δε σού κρύβω ότι θα ήθελα να γνωρίσω.
Σε ενοχλεί το γεγονός ότι δεν γίνονται πολλές δουλείες στην τηλεόραση;
Με ενοχλεί κυρίως ο τρόπος με τον οποίο γίνονται αυτές οι ελάχιστες δουλειές και η νοοτροπία πίσω από αυτές. Γρήγορα, εύκολα, φτηνά με μηδέν επαγγελματισμό και σεβασμό ο ένας για τη δουλειά του άλλου. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Έχουμε κρίση βρε παιδιά, τι να κάνουμε. Δεν έχουμε λεφτά, δεν έχουμε αυτό, το άλλο και μπλα μπλα μπλα. Ένα σπουδαίο άλλοθι για πάσα είδους μη επαγγελματική ευσυνειδησία και ωραιότατο βήμα προς την «κινεζοποίηση» ενός καθόλα χρήσιμου και ψυχαγωγικού μέσου. Αυτό κάνει πολύ καλό στο θέατρο από την άλλη μεριά γιατί ο κόσμος στρέφεται προς τα εκεί. Τα τελευταία δύο χρόνια τα θέατρα έχουν ανέβει πολύ κι αυτό είναι ευτυχία και χαρά.
Από την άλλη μεριά στο θέατρο ανεβαίνουν δεκάδες παραστάσεις κάθε χρόνο. Πιστεύεις πως έτσι χάνονται αξιόλογες δουλείες;
Αν εννοείς ότι δεν προλαβαίνει ο μέσος θεατρόφιλος να παρακολουθήσει τα πάντα, θα συμφωνήσω. Είναι ανθρωπίνως και θεατροφιλικώς αδύνατο να πας σε ό,τι ενδιαφέρον παίζεται. Ακόμα και να μπορούσες από άποψη χρόνου, το πορτοφόλι σου θα σφάδαζε. Παρόλα αυτά οι αξιόλογες δουλειές πάντα ακούγονται και η ιστορία έχει δείξει ότι το «από στόμα σε στόμα» λειτουργεί θαυμάσια.
Σε πειράζει το γεγονός ότι σήμερα ο καθένας ονομάζει τον εαυτό του ηθοποιό και υπάρχει ένας συνωστισμός στο χώρο σας;
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε γίνει λίγο σαρδέλες σε αυτή τη δουλειά. Αυτή είναι μια πραγματικότητα που ισχύει και σε άλλες δουλειές υποθέτω. Από την άλλη μεριά αυτό δείχνει και κάτι για το θέατρο, την τέχνη γενικότερα: υπάρχει ακόμα η πίστη στη χρησιμότητά της, ότι κάτι μπορεί να προσφέρει σε μια κοινωνία που υποφέρει από έλλειψη ταυτότητας. Το ότι ο καθένας αυτοαποκαλείται ηθοποιός δε μού λέει και κάτι. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει. Αν σού πω εγώ ότι είμαι 1, 80 και στον ελεύθερο χρόνο μου είμαι πιλότος της φόρμουλα 1, θα το χάψεις; Μάτια έχεις, βλέπεις. Ο συνωστισμός που λες είναι σύμπτωμα μιας εποχής που χει χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Υπάρχει ανάγκη και άγχος, αγωνία και ανησυχία. Η κοινωνία στρέφεται και συστρέφεται και μέχρι να βρει τι της γίνεται, τα πρότυπα θα αλλάζουν και η ίδια θα περιφέρεται μέχρι να βρει τι θέλει, τι της ταιριάζει. Οι ταραγμένες εποχές γεννάνε πάντα καινούριους σταρ και καινούριους ηγέτες, νέες θρησκείες και νέες συνήθειες. Και όλοι ψαχνόμαστε, τι να κάνουμε τώρα; Έτσι πάνε αυτά. Μαζί με την εποχή κι εμείς. Δε νομίζω ότι υπάρχει χώρος για κακεντρέχειες και συγκρίσεις γιατί θα βυθιστούμε όλοι μαζί. Ας θεωρήσουμε λοιπόν ότι αυτό που συμβαίνει είναι ένα χρήσιμο φαινόμενο που είτε με πειράζει είτε όχι δεν έχει απολύτως καμία σημασία για την ουσία της ίδιας της δουλειάς.
Γιατί έγινες ηθοποιός;
Για να αγαπάω τις ρυτίδες μου όταν θα μεγαλώσω και να βλέπω την πραγματικότητα με όση τρυφερότητα και συγκίνηση μπορώ χωρίς να γκρινιάζω. Το νιώθω μέσα μου κάπως έτσι : Ο ηθοποιός είναι επαγγελματίας παιδί, παίζει. Έ χει τα τουβλάκια του, τα κουκλάκια του, τα στήνει, τα ξεστήνει μπροστά σε άλλους, χρησιμοποιεί τη φαντασία του, διαθέτει και διατίθεται. Είναι μια πολύ γενναιόδωρη δουλειά αν το καλοσκεφτείς. Κρύβει αυτοθυσία και αγάπη για τον άνθρωπο. Είναι κάποιοι που εκτίθενται για να περάσουν κάποιοι άλλοι καλά. Και όλοι μαζί συναντιούνται χωρίς περιττά λόγια και βαρετές συνάφειες. Είναι μια σχέση που κερδίζεται, που δίνει χώρο και χρόνο. Πολύ μαγικό, πολύ τρυφερό και ειλικρινές. Αν δίναμε σημασία στο επάγγελμα αυτό όπως δίνουμε και στα παιδιά, αν φροντίζαμε την τέχνη γενικότερα ο κόσμος θα ήταν ίσως πιο υγιής. Δε θα γερνάγαμε άσχημα γιατί θα ονειρευόμασταν χωρίς να το θεωρούμε πολυτέλεια. Ο άνθρωπος που δημιουργεί, ονειρεύεται κι όποιος ονειρεύεται δε γερνάει. Έτσι το βλέπω εγώ. Αν δεν μπορούσα να γίνω ηθοποιός, τότε θα ήθελα να γιατρός, ή θα είχα αυτοκινούμενο παγωτατζίδικο. Και τα δύο τα βρίσκω εξίσου συναρπαστικά.
Τι είναι τα Secretkeepers;
Τα secretkeepers προέκυψαν από την αγάπη μου για τη ζωγραφική και τις χειροτεχνίες γενικότερα και κατέληξαν πολλές φορές να γίνουν “κανονική” δουλειά. Από τότε που με θυμάμαι ζωγραφίζω και φτιάχνω, ξεφτιάχνω, διαλύω, βιδώνω, καρφώνω. Συνεχίζω και φτιάχνω μαξιλαράκια για παιδιά και μεγάλους ζωγραφίζοντας ό,τι με ευχαριστεί. Είναι κάτι που ξεκίνησε ως χόμπι και τελικά βλέπω πως έχει ανταπόκριση. Οι συνάδελφοι μου μάλιστα είναι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές μου και πάντα επιλέγουν τα δώρα τους από τo secretkeepers.
Τι είναι αυτό που ήθελες πολύ να κάνεις και δεν έχει τύχει ακόμη να το πραγματοποιήσεις;
Μεγάλη λίστα, πολύ μεγάλη λίστα. Ένα που μού έρχεται αυθόρμητα και δεν είναι καθόλου πρωτότυπο είναι μια παράσταση στην Επίδαυρο.
Τι σου δίνει δύναμη και σε βοηθά να είσαι ο εαυτός σου;
Η φράση «κάνε το κορόιδο θα περάσει κι αυτό.».Οι φίλοι μου, αυτοί οι σπουδαίοι τύποι στη ζωή μου. Και κάτι βιαστικά αλλά αυθεντικά χαμόγελα και μερικές αυθόρμητες χειρονομίες καλοσύνης που βλέπω στον παροξυσμό της καθημερινότητας. Εκεί είναι που λες «δε με νοιάζει, θα την παλέψω».
Ποιες είναι οι σκέψεις σου στο τέλος της ημέρας και τι είναι αυτό που θα σε κάνει να νιώσεις περήφανη για εσένα ή να μετανιώσεις;
Κάθε φορά είναι και κάτι άλλο. Συγκεχυμένο, καθαρό, καταθλιπτικό, χαρούμενο, όλα μαζί σε ένα-η γκάμα είναι μεγάλη και ο αχταρμάς απολαυστικός κάποιες φορές ή μεγάλος πονοκέφαλος κάποιες άλλες. Ευτυχώς υπάρχει και το «αύριο είναι μια καινούρια μέρα». Και νιώθω μια χαρά όταν καταφέρνω και το λέω στον εαυτό μου και το πιστεύω. Το θεωρώ το τέλος της αναβλητικότητας μου, σε οποιοδήποτε θέμα.
Ποια πιστεύεις πως είναι η σημαντικότερη γνώση στον άνθρωπο;
Να αποτυχαίνει με θάρρος και χαρά και να ξέρει ότι έχει το δικαίωμα να το κάνει. Και να αποτύχει και να είναι οκ με την αποτυχία του γιατί στο κάτω κάτω δεν έγινε και τίποτα. Αυτό θα ήταν μια θαυμαστή πρωτοτυπία.
Μπορείτε να βρείτε τα χειροποίητα παιχνίδια και δώρα της Σοφιάννας Θεοφάνους εδώ https://www.facebook.com/secretkeepers?fref=ts και εδώ www.thesecretkeepers-thegameingreek.blogspot.com
Ευχαριστούμε θερμά το νηπιαγωγείο Μικρές Πατούσες για την φιλοξενία
Make Up/Hair: Ioannis Michalelis
Φωτογραφίες: Νίκος Καρανικόλας
