Μια αγγλίδα λαίδη, μια όμορφη μαγείρισσα, ένας φοβερός πειρατής, μια κοκέτα που περπατάει στα ταβάνια, ένα κακομαθημένο κορίτσι, ένας νυσταγμένος “λέων”, ένα αγόρι που φοβάται, μια βαρετή βαρόνη, ένας ξεχασμένος στρατηγός, ένας ακροβάτης σε τσίρκο κι ένα 7χρονο αγόρι. Άραγε τι ιστορίες έχουν να πουν και ποιος μπορεί να τις ακούσει; Υπάρχουν άραγε φαντάσματα σε αυτό το αρχοντικό;
Σοφιάννα, γιατί καταπιάστηκες με αυτό; Τι ήταν αυτό που σου έδωσε την ιδέα να συνδυάσεις σε ένα παιδικό ανάγνωσμα τα παιδιά με τα φαντάσματα των ενηλίκων;
Η μουσική μου έδωσε την έμπνευση, τα αναγνώσματά μου το υλικό και ο ενήλικος εαυτός μου το κίνητρο. Γιατί αν το καλοσκεφτείς όλοι όσοι δημιουργούν επισκέπτονται περιοχές του παρελθόντος τους όπως η εφηβεία και τα παιδικά χρόνια. Eίναι τόποι που μόνο όταν απομακρυνθείς από αυτούς έχεις την ανάγκη να επιστρέψεις και να μετασχηματίσεις κάτι, να “διορθώσεις” κάτι άλλο. Έχω την ανάγκη να χαρτογραφήσω ξανά αυτές τις περιοχές με καλύτερα εργαλεία. Να δω τα φαντάσματα στη ντουλάπα και να ξεφοβηθώ εγώ η ίδια πρώτα.
Και τι είναι τελικά τα φαντάσματα των ενηλίκων;
Αυτά που μας κληροδοτήσαν οι ενήλικες πριν από εμάς. Για τον καθένα κάτι διαφορετικό αλλά και ίδιο νομίζω στη βάση του. Δε θέλω να το ονομάσω, προσπαθώ όμως να το νοηματοδοτήσω μέσα από τις ιστορίες. Είτε τις γράφω είτε τις παίζω.
Έτσι όπως διαβάζω την περιγραφή του βιβλίου σκέφτομαι πως το βιβλίο θα είναι το ίδιο χρήσιμο και σε έναν ενήλικα. Τι πιστεύεις πως σκέφτονται τα παιδιά διαβάζοντας το;
Τα παιδιά νομίζω ότι το διασκεδάζουν πολύ, οι μεγάλοι πάλι ταυτίζονται πιο εύκολα. Όλοι έχουν μέσα τους ένα παιδί 7 χρονών υπομονετικό και γλυκό να ακούει τα φαντάσμάτα τους. Είναι λίγο μαγικό. Οι μεγάλοι είναι αυτοί που μου λένε πιο συχνά ποιο είναι το αγαπημένο τους φάντασμα. Μου αρέσει.
Οι ιστορίες αναπτύσσονται με ποιήματα-πορτρέτα, γιατί επέλεξες αυτόν τον τρόπο;
Σχεδόν ντρέπομαι που το λέω αλλά είναι από τις ευκολίες μου. Έχω εξασκηθεί λόγω των λιμπρέτων στην όπερα, αλλά και επειδή μου αρέσει η μουσικότητα και ο ρυθμός στο κείμενο. Δε συμπαθώ τη φλυαρία χωρίς νόημα και το στοίχημά μου είναι πάντα η συμπύκνωση και η αφαίρεση. Όχι πως τα καταφέρνω πολύ αποτελεσματικά πάντα, αλλά πολύ με γοητεύει η ιδέα να μπορέσω κάποτε να συμπυκνώσω μια ολόκληρη εικόνα σε δύο λέξεις. Αυτό προσπάθησα να κάνω κι εδώ με λίγα λόγια παραπάνω γιατί οι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι 10 φαντάσματα και ένας μικρός που τα συνδέει. Εκτός, όμως, από μια άσκηση ύφους, τα ποιήματα μένουν πιο πολύ στα παιδιά, γίνονται τραγούδια, συνθέτουν μια ελαφράδα και χιούμορ.
Τι αντιδράσεις και σχόλια είχες μέχρι σήμερα από ενήλικες αλλά κι από παιδιά;
Ανέλπιστα ενθαρρυντικά. Οι μικροί ταυτίζονται και διασκεδάζουν με τα φαντάσματα, βλέπουν αντιπροσώπους διάφορων χρωμάτων ή συναισθημάτων που δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι όντως θα μπορούσε να είναι έτσι. Οι μεγάλοι πάλι προβληματίζονται πολύ για το αν καλλιεργούν την ενσυναίσθηση στα παιδιά τους και αν τα μεγαλώνουν έτσι ώστε να αποδέχονται τη διαφορετικότητα. Υποθέτω στην πορεία θα ακούσω και άλλα πολλά ενδιαφέροντα σχόλια. Πάνω από όλα ανοίγει ένας διάλογος για τη θεματολογία του παιδικού βιβλίου πράγμα που μου ήταν απρόσμενο αλλά και μια ευχάριστη έκπληξη για να είμαι ειλικρινής.
Μιας και είσαι ηθοποιός, όσο ετοίμαζες το υλικό του βιβλίου σου, το οραματίστηκες και σε θεατρική παράσταση;
Η αρχική ιδέα ήταν να γράψω μια νέα όπερα για παιδιά μιας και αγαπώ πολύ το είδος. Όμως, οι λέξεις με οδήγησαν αλλού. Σχεδόν πάντα αυτό γίνεται. Τον τελευταίο λόγο έχουν οι λέξεις και το πενάκι μου που ξεμένει συχνά από μελάνι. Πάντως, ευγνωμονώ το θέατρο και την εκπαίδευσή μου γιατί μου έχει δώσει άπειρο υλικό και τα κλειδιά να σκέφτομαι ανάποδα τις ιστορίες. Θέατρο σε αγαπώ λοιπόν, στο λέω να το ξέρεις.
Τι θα ήθελες να έχει μείνει στην παιδική σκέψη και φαντασία μόλις φτάσει η τελευταία σελίδα;
Μια γλυκιά προσμονή για το μετά.
Η Σοφιάννα Θεοφάνους ειναι ηθοποιός και το Αχ! Φαντάσματα είναι το πρώτο της παιδικό βιβλίο. Έχει γράψει δυο όπερες για παιδιά τη Βασίλισσα του χιονιού και τον Πρίγκιπα Ιβάν και το πουλί της φωτιάς και της αρέσουν οι ιστορίες.
Η εικονογράφος Ζαφειρούλα Σιμοπούλου χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Zafouko Yamamoto για να εικονογραφήσει παιδικά βιβλία. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
