Όσο κι αν ανήκεις στην κατηγορία των αντι-βαλεντινιστών, συνήθως φροντίζεις την ημέρα της γιορτής του Αγ. Βαλεντίνου να κανονίσεις κάτι με κάποιον, είτε είναι ο/η σύντροφός σου είτε είναι η παρέα σου.

Γενικά δεχόμαστε ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να μη μένει μόνος του, αλλά να πορεύεται κάθε φορά με κάποιον δίπλα του, να μοιράζεται καταστάσεις και όνειρα και καθημερινότητα. Όπως συμβαίνει και στην υπόθεση της ταινίας Lobster του Γιώργου Λάνθιμου, που αφηγείται μια αντισυμβατική ιστορία αγάπης σε έναν αντισυμβατικό, ίσως και ουτοπικό κόσμο. Πρόκειται για έναν κόσμο όπου κανείς δεν πρέπει να μείνει μόνος του, κάτι για το οποίο έχει φροντίσει ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Στο ξενοδοχείο αυτό, όλοι και όλες είναι υποχρεωμένοι να βρουν το ταίρι τους, να δοκιμάσουν τη σχέση τους και τελικά να ενταχθούν ομαλά σαν ζευγάρι στην πόλη. Όποιος δεν καταφέρνει να βρει ταίρι μέσα σε 45 ημέρες, μεταμορφώνεται σε κάποιο ζώο της αρεσκείας του και απελευθερώνεται στο δάσος.

Πολλοί θεωρούν πως η ταινία περνάει το μήνυμα ότι οι άνθρωποι -πάση θυσία- δεν πρέπει να μένουν μόνοι τους, όντας ανίκανοι να κάνουν το οτιδήποτε μόνοι τους, και πως η ζωή τους θα είναι καλύτερη με κάποιον δίπλα τους. Και ως ένα σημείο οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν με αυτό το πρότυπο-μήνυμα, γιατί φυσικά κανείς από εμάς δεν θέλει να νιώθει μοναξιά γυρνώντας στο σπίτι του ή έστω να ζει μια ζωή μοναχική και μονότονη. Το Lobster με τη δική μου “μεταφραστική” οπτική, δεν σημαίνει “αστακός”, αλλά “μόνος”.

Τι θα γινόταν, όμως, αν αυτό ακριβώς το πρότυπο της ταινίας εφαρμοζόταν εν έτει 2016; Για μένα, δεν πρόκειται για ιδανικό πρότυπο, αλλά για ένα σύστημα υποβίβασης και χειραφέτησης του ανθρώπινου είδους. Είτε εκμετάλλευση είτε χειραφέτηση, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Ειδικά για τις 14 Φεβρουαρίου, αναρωτιέμαι, πρέπει πάση θυσία να περάσεις αυτή τη μέρα με κάποιον; Θέλεις να μου πεις ότι θα ήταν πάρα πολύ άσχημο να μείνεις σπίτι βλέποντας μια πολλή καλή ταινία ή διαβάζοντας ένα πολύ καλό βιβλίο και πίνοντας ένα πολύ καλό κρασί; Ή τρώγοντας ένα πολύ καλό σου φαγητό; Αδιαφορώντας για τα άκυρα που θα δώσεις σε προτάσεις για κλαμπ με στρίμωγμα και ορθοστασία.

Ανεξαρτήτως γιορτής και κατάστασης, σημασία έχει να κάνεις πράγματα που σε γεμίζουν, είτε είσαι μόνος/η είτε όχι, και να μη θεωρείς σκοπό σου να συνυπάρχεις με κάποιον/α. Δεν υπάρχουν πρέπει και δεν πρέπει. Μια υγιής σχέση θα υπάρξει μόνο όταν συνειδητοποιήσεις ότι περνάς καλά πρώτα ως άτομο και εν τέλει αυτό θα το μεταδώσεις στη συντροφιά σου.