Η συγγνώμη είναι μία λέξη που την ακούς συχνά στην καθημερινότητά σου. Μπορεί να ακουστεί από συναδέλφους στην δουλειά , από κάποιο φίλο σου που έκανε κάτι δυσάρεστο σε εσένα, από τους γονείς σου (πιο σπάνια) και η πιο επίπονη από τον σύντροφό σου. Είναι επίσης και μία λέξη που δύσκολα βγαίνει από το δικό σου στόμα αναλόγως το πόσο εγωίστρια είσαι αλλά και την φύση της δικής σου ατασθαλίας. Πόσο εύκολο είναι όμως να πεις συγγνώμη και να γίνει αποδεκτή ;

Τα συγγνώμη που λέμε για πράγματα ασήμαντα ξεστομίζονται πιο εύκολα ή αντικαθίσταται από το αγγλικό sorry που ακούγεται πιο ανάλαφρο από την ίδια την λέξη συγγνώμη αυτούσια. Έχει περισσότερες συλλαβές για αρχή και διαρκεί περισσότερη ηχητική ώρα το συγγνώμη , από το απλό sorry. Παρ’ όλα αυτά αυτή η μικρή λέξη έχει τεράστια δύναμη . Ωστόσο, υπάρχουν τρεις κατηγορίες ανθρώπων, αυτοί που ζητούν συγγνώμη συνέχεια και είναι πολύ ενοχικοί, αυτοί που δεν ζητούν συγγνώμη ποτέ γιατί πάντα θεωρούν ότι έχουν δίκιο και η τρίτη και πιο νορμάλ κατηγορία που ζητούν συγγνώμη μόνο όταν πρέπει.

Για αρχή για να ζητήσεις συγγνώμη πρέπει πρώτα να καταλάβεις τι έκανες λάθος ή να στο πει ο άλλος. Συνήθως βέβαια μετά από ένα καβγά, και όχι κατά την διάρκεια, σκέφτεσαι τι έκανες λάθος. Είναι η πρώτη δύσκολη διαδικάσια την ώρα που το θηρίο του εγωισμού σου κουρασμένο πέφτει για ύπνο και εσύ μπαίνεις στη θέση του άλλου. Το επόμενο στάδιο είναι αυτό της συνειδητοποίησης του λάθους και στην συνέχεια οι τύψεις για το σφάλμα σου. Όμως το δυσκολότερο από όλα είναι όταν αντικρύζεις το θύμα σου και προσπαθείς να ζητήσεις συγγνώμη. Νιώθεις τα χέρια σου να ιδρώνουν , έχεις ταχυπαλμία και ανησυχείς ότι δεν θα γίνει αποδεκτή . Kαταφέρνεις όμως και την λές γιατί ξέρεις ότι μόνο έτσι θα λυτρωθείς από τις κακές σκέψεις που σε κατακλύζουν, τύπου είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο.

Και τώρα η δύσκολη ώρα της αποδοχής έφτασε. Δεν ξέρεις τι θα απογίνεις τώρα που παραδέχτηκες το λάθος σου, θα εκτιμηθεί ή θα σε πατήσει σαν αποτσίγαρο ο άλλος χαρούμενος για την ήττα σου. Όσο και να μην το παραδεχόμαστε οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σχέσεις εξουσίας , καθώς συνειδητά ή ασυναίσθητα προσπαθούμε να επιβληθούμε στους άλλους και εκείνοι σε εμάς. Λέγοντας συγγνώμη ο εγωισμός μας είναι αυτός που πληγώνεται γιατί δείχνουμε πιο ευάλωτοι, παραδεχόμενοι το λάθος μας. Δεν έχει τόσο σημασία να μας συγχωρέσουν αλλά το γεγονός ότι βρήκαμε το θάρος να το παραδεχτούμε. Όπως λέει και η παροιμία κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό. Κάτι αντίστοιχο είναι και η συγγνώμη δεν την λές με σκοπό να γίνουν όλα όπως πριν γιατί αυτό εκ των πραγμάτων δεν γίνεται. Την λές αφενός για να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου, αφετέρου για να εκτιμηθεί από τον άλλον το γεγονός ότι μετάνιωσες.

Αν υποθέσουμε ότι ο Freud έχει δίκιο και κάθε τι που κάνουμε έστω και ασυναίσθητα είναι προμελετημένο ενδόμυχα, δεν υπάρχει περίπτωση άνθρωπος να ξαναμιλήσει σε άνθρωπο. Αλλά επειδή όλοι κάνουμε λάθη έχουμε την τάση να συγχωρούμε τους άλλους όταν μας απογοητεύουν γιατί στην θέση τους θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Ακόμα όμως και αν δεν έρθει ποτέ η συγχώρεση υπάρχει το ενδεχόμενο ο πόνος που προξενίσαμε να είναι τέτοιος ώστε ο άλλος να μην είναι σε θέση για κάποιο χρονικό διάστημα να μας μιλάει. Το βασικότερο είναι να δίνεις χρόνο και χώρο στους ανθρώπους , μόνο έτσι θα ξέρεις ότι βρίσκονται κοντά σου από επιλογή και όχι από ανάγκη ή πίεση.