Όλοι έχουμε ένα αγαπημένο μέρος που όταν τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά (ή λιγότερο ευγενικά, όταν το σύμπαν έχει αποφασίσει να παίξει με την ψυχολογία σου και να την καταστρέψει) το αναπολούμε, το επισκεπτόμαστε, το ονειρευόμαστε για να ταξιδέψει ο νους και να γεμίσει από όμορφες στιγμές και τη γαλήνη που μας δίνει ακόμη και μόνο στην σκέψη του. Άλλοι πάλι έχουν τον «άνθρωπό» τους στον οποίο στρέφονται για υποστήριξη και ανατροφοδότηση καλής ενέργειας. Άλλοι το ρίχνουν στο ποτό και τις εξόδους. Όλοι μας έχουμε την έξοδο διαφυγής μας. Το μέρος ή τον άνθρωπο που μας κάνει να ηρεμούμε και να είμαστε ο εαυτός μας. Ας το κρατήσουμε λοιπόν αυτό το στοιχείο για λίγο στην άκρη.

Ας πιάσουμε πάλι το πρώτο σκέλος, δηλαδή τη φάση της ζωής μας όπου όλα πάνε στραβά και όταν αυτό συμβαίνει, συνήθως πραγματικά ό-λ-α πάνε τελείως αντίθετα από ό,τι τα θέλουμε. Σαν κάποιος να αποφάσισε να τεστάρει τις αντοχές και τις δυνάμεις μας και να θέλει να τραβήξει το κουράγιο μας στα όριά του. Και κάποιες φορές και λίγο παραπέρα.

Μιλάω για τις περιόδους που οι φίλοι μας βαριούνται πλέον να ακούν για τη γκαντεμιά μας μιας και η κάθε μέρα που ξημερώνει μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην καταστροφή. Δουλειά, οικονομική κατάσταση, η σχέση που είχες και χαροπαλεύει, φίλοι που εξαφανίστηκαν χωρίς λόγο, γενικά όλα γύρω καταρρέουν. Σαν όλα γύρω σου να φωνάζουν ένα μεγάλο γοερό ΌΧΙ. Η λεγόμενη «μαύρη περίοδος». Συμβαίνει σε όλους. Έρχεται, φεύγει (ευτυχώς) μα πάλι (δυστυχώς) κάποια στιγμή θα ξαναέρθει. Οπλίσου με περίσσιο θάρρος και υπομονή, μιας και συνήθως κρατάει κάποιο καιρό μέχρι να «ξορκίσεις» το κακό.

Κάποιες φορές χρειάζεται απλά να περιμένεις να ξεσπάσει η κατάσταση και να αρχίσει να επανέρχεται η γαλήνη. Άλλες πάλι, να παλεύεις καθημερινά με όση δύναμη έχεις και να το μαχαιρώνεις λίγο-λίγο μέχρι να «ματώσει» και να παραδοθεί. Και στις δύο περιπτώσεις μην ξεχνάς πόσο τυχερός είσαι που έχεις το αγαπημένο σου μέρος όπου μπορείς να πας ή έστω να σκεφτείς τις ωραίες στιγμές που έχεις ζήσει εκεί και να ξεχαστείς λίγο και να μαζέψεις δυνάμεις. Οι ακόμη πιο τυχεροί, έχουν τον «άνθρωπό» τους, στον οποίο θα τρέξουν για να γκρινιάξουν ανελέητα, να το συζητήσουν μέχρι τελικής πτώσης (ωσότου να βαρεθούν και οι ίδιοι την ίδια τους την σκέψη και την κατήφεια τους) και να γυρίσουν σπίτι λίγο ξαλαφρωμένοι και με το βάρος στα στήθια ένα γραμμάριο πιο ελαφρύ. Ξέρω πως το ένα γραμμάριο μπροστά στα τόσα κιλά ατυχίας και κακοδαιμονίας μοιάζει αστείο, αλλά σε βάθος χρόνου είναι λυτρωτικό.

Το θέμα είναι στη ζωή να μη βιώνεις τίποτε μόνος. Γιατί τη μεγαλύτερη ευτυχία ή το μεγαλύτερο δράμα μας, όταν έχουμε στο πλάι μας κάποιον να το ζήσουμε μαζί του, τότε μόνο γίνεται εμπειρία ζωής. Και μόνο τότε μπορούμε να το παλέψουμε ή να το ευχαριστηθούμε με την ψυχή μας. Κι οι αναποδιές στη ζωή έχουν το λόγο ύπαρξής τους και συνήθως είναι μεγάλα μαθήματα που μας κάνουν σοφότερους στο μέλλον. Αρκετά αισιόδοξο και φωτεινό να το ακούς και να το πιστέψεις όταν οι στραβές διαδέχονται η μία την άλλη ασταμάτητα, μα όταν ηρεμήσεις λίγο το βλέπεις καθαρά πως η περίοδος αυτή ήρθε για να σε εκπαιδεύσει να αντέχεις. Να σκληραγωγηθείς και να μάθεις να απολαμβάνεις την κάθε σου μέρα. Είτε αυτή έχει χρώμα είτε είναι ντυμένη στα μαύρα.

Όταν όλα φωνάζουν “όχι” λοιπόν, κλείσε τα μάτια και φαντάσου πως είσαι στην ωραιότερη παραλία με τον πιο καθαρό ουρανό που σε αφήνει να δεις όλα του τα αστέρια. Σκέψου να κάθεσαι στην αμμουδιά και να τα παρατηρείς. Και ξαφνικά, το φωτεινότερο από αυτά αρχίζει να πετά μικρά φωτεινά αστέρια καταπάνω σου! Αστραφτερά αστεράκια πετάγονται προς το μέρος σου και εσύ μπορείς να τα πιάσεις. Τα αφήνεις να σε αγγίξουν και σε γεμίζουν τόση χαρά. Κάποια τα παίρνεις και τα βάζεις στις τσέπες σου. Σε κάθε “όχι” που έρχεται από εδώ και πέρα λοιπόν, εσύ βάλε το χέρι στην τσέπη και πέτα του αστέρια. Ξόρκισε το κακό. Η καλή διάθεση και η θετική ενέργεια κάνουν θαύματα κάποιες φορές, θα το δεις.

Μιας και ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί ο τρόπος να ελέγχουμε το σύμπαν/τη μοίρα/την τύχη, πες το όπως θες, ο οδηγός επιβίωσης της μαύρης περιόδου δεν είναι και πολύ πλούσιος στα βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις για να δεις το ουράνιο τόξο ξανά. Ζήτα βοήθεια, κατανόηση και αγάπη από τους φίλους σου και απόλαυσε τη διαδρομή αυτή όσο κι αν διανύοντάς τη σε οδηγεί στον πάτο. Το μόνο που είναι σίγουρο και μπορώ να στο εγγυηθώ, είναι πως θα το δεις σύντομα το ουράνιο τόξο. Και όσο πιο «μαύρος» έχεις γίνει, τόσο περισσότερο θα το εκτιμήσεις και θα παρατηρήσεις τα ωραία του χρώματα και το φως που θα σου χαρίσει απλόχερα. Και μετά… Ποιος σε πιάνει!