Όποια από εσάς όποτε ακούει κόρνα να χτυπά, σιγοτραγουδά “I think about that day/I left him at a Greyhound station/west of Santa Fe […]” να σηκώσει το χέρι. Αν δεν το σήκωσες, δεν πειράζει, κι αν δεν ξέρεις σε ποιο πράγμα αναφερόμαστε, επίσης είναι εντάξει. Σίγουρα, όμως, γνωρίζεις πως τα soundtracks των ταινιών παίζουν πολύ βασικό ρόλο. Όχι μόνο στη δημιουργία του κατάλληλου σκηνικού και τη σύνθεση της ατμόσφαιρας, αλλά πολλές φορές διαμορφώνουν και την εξέλιξη της ιστορίας. Για να καταλάβεις, λοιπόν, σε τι αναφέρεται η εισαγωγή του κειμένου, μπορείς να συνεχίσεις την ανάγνωση. Θα ανακαλύψεις τις νέες μουσικές – και κινηματογραφικές – σου εμμονές.
La La Land (2016)
του Damien Chazelle
Εντάξει, οι περισσότεροι πια το έχουμε δει. Λος Άντζελες, χρώματα, όνειρα, μουσική, υποκριτική, έρωτας. Η μουσική της ταινίας έχει βραβευθεί με Όσκαρ δικαίως. Αφού ο Justin Hurwitz έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στη δημιουργία της μουσικής επένδυσης της ταινίας. Τους στίχους ανέλαβαν οι Pasek And Paul, που επίσης έχουν βραβευθεί για το “City Of Stars”. Τα τραγούδια, σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία του Chazelle, ξετυλίγουν την ιστορία με έναν υπέροχο τρόπο, μεταφέροντας το θεατή κι ενεργοποιώντας όλες του τις αισθήσεις. Ενώ τα κλασικά στοιχεία ενός μιούζικαλ είναι, σαφώς, πολύ έντονα στην ταινία, ωστόσο εδώ η μουσική δε λειτουργεί ως διάλειμμα από τη ροή της ιστορίας, αλλά αντίθετα έχει έντονη συμμετοχή στη δράση της ταινίας και στην εξέλιξή της. Αν δεν έχετε ήδη δει την ταινία, τώρα θα τη δείτε. Και μετά θα κυκλοφορούμε όλες στο δρόμο και θα αναγνωρίζουμε η μία την άλλη, αφού σε κάθε κορνάρισμα θα απαντάμε με χαμόγελο και “It’s Another Day Of Sun!”
Pulp Fiction (1994)
του Quentin Tarantino
Θα μπορούσα να γράψω απλώς “Misirlou” και να προχωρήσω στο επόμενο soundtrack; Ναι! Θα το κάνω; Όχι! Γιατί εκτός από τη “Misirlou” του Dick Davis, που χρησιμοποίησε ο Tarantino, έχουμε λατρέψει και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, όπως το “You Can Never Tell” του Chuck Berry, που ντύνει την πιο κλασική κινηματογραφική σκηνή του χορού της Uma Thurman – ας παραδεχτούμε όλες ότι εδώ την ερωτευτήκαμε – και του John Travolta. Πέραν αυτών όμως, την καρδιά μας έχει στιγματίσει και το “Girl You’ll Be A Woman Soon” από Urge Overkill αλλά και το “Surf Rider”, το οποίο ναι μεν δε σιγοτραγουδάμε ακριβώς μιας και δεν έχει στίχους, όμως όταν το ακούμε, όλοι μιμούμαστε το σαξόφωνο. Τί; Όχι; Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να μη γράφτηκαν νέα τραγούδια για τη συγκεκριμένη ταινία, ωστόσο ο Tarantino μας σύστησε κάποιες ήδη γνώριμες μελωδίες από την αρχή, κι αυτό δεν το λες και λίγο.
Call Me By Your Name (2018)
του Luca Guadagnino
Όλο το καλοκαίρι του 2018 χωράει στο μυαλό μου σε 4 λέπτα και 11 δευτερόλεπτα. “Mystery Of Love” από Sufjan Stevens, όπως και όλο το soundtrack της συγκεκριμένης ταινίας. Περιγράφει με τόση γλυκύτητα και τρυφερότητα τα ακριβή συναισθήματα ενός ερωτευμένου ανθρώπου. Η αναφορά στον Ηφαιστίωνα και το Μέγα Αλέξανδρο είναι αριστουργηματική κι απολύτως ταιριαστή, καθώς συνδέεται απόλυτα με το γενικότερο πλαίσιο της ιστορίας. Το τραγούδι όμως που έχει σημαδέψει την ψυχή μου, καθώς συνοδεύεται, πάντα, από την τελευταία σκηνή στο δικό μου μυαλό, στην οποία ένα βλέμμα – του Chalamet συγκεκριμένα – μπορεί να με κάνει να κλαίω ασταμάτητα και για ώρες, είναι το “Visions Of Gideon”. Και τώρα εγώ σταματάω. Γιατί όλη η ταινία είναι παστέλ χρώματα, 80s και υπέροχη μουσική. Λίγο ακόμη να μιλήσω γι’αυτό και θα βάλω πάλι τα κλάματα.
Les Parapluies De Cherbourg (1964)
του Jacque Demy
Ξέρω ότι θα μου πεις πως δεν είναι για όλους αυτή η ταινία. Εγώ, όμως πιστεύω ότι είναι. Εντάξει, μιλάμε για ένα ξεκάθαρο μιούζικαλ, η πρόζα γίνεται τραγούδι και υπάρχει ένα συνεχόμενο μουσικό χαλί, όμως! Αφενός, η μουσική είναι Michel Legrand και αφετέρου, θυμάστε πριν δυο προτάσεις, που λέγαμε για το “La La Land”; Το “Les Parapluies De Cherbourg” όχι μόνο είναι η αγαπημένη ταινία του Chazelle, αλλά έχει παραδεχτεί πως του έδωσε την έμπνευση για τη δημιουργία του “La La Land”. Άρα εσείς που δεν την έχετε δει ακόμη, δεν έχετε ούτε μισή δικαιολογία να μην τη δείτε, κι όσες την έχετε ήδη δει, τρέξτε να την ξαναδείτε. Και μετά θα περιμένουμε εναγωνίως το φθινόπωρο, θα πάρουμε η καθεμία την ομπρέλα της, και θα ξεχυθούμε στους δρόμους της Αθήνας με κορδέλες στα μαλλιά, τραγουδώντας για τους έρωτες που δε μας περίμεναν. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Μικρά Αγγλία (2013)
του Παντελή Βούλγαρη
Ε, δε γινόταν να μην υπάρχει στη λίστα μία ελληνική κι αγαπημένη ταινία. Εννοείται ότι μιλάμε για τη «Μικρά Αγγλία» και εννοείται πως σιγοτραγουδάμε όλοι Κατερίνα Πολέμη. Η «Αγάπη Που Δε Λύτρωσε» θα περιγράφει για πάντα όλους τους ανεκπλήρωτους έρωτες κι όλες τις στιγμές που αφήσαμε να φύγουν, χωρίς να ξέρουμε αν στην πραγματικότητα έφυγαν ή αν τις διώξαμε. Στο μυαλό μου η μουσική της «Μικράς Αγγλίας» πάει πακέτο με τη μουσική της «Πολίτικης Κουζίνας». Στην πραγματικότητα όμως ουδεμία σχέση έχουν, πέραν της έκρηξης συναισθημάτων που δημιουργούν στον ακροατή. Κι αν έπρεπε να το περιγράψω, θα ήταν γαλήνη με μια δόση γλυκιάς μελαγχολίας.
Άλλωστε όλοι έχουμε αυτές τις στιγμές, που χρειαζόμαστε να ακούσουμε κάτι τέτοιο, σωστά; Κι έτσι, επιτρέποντας στον εαυτό μας πού και πού να μελαγχολεί, και επιβάλλοντάς του να βάζει μετά στο full το “Someone In The Crowd” και να χορεύει μέχρι να μην αντέχει άλλο, φτάνουμε στο τέλος των αγαπημένων soundtracks και στην αρχή ενός μαραθωνίου στον οποίο εμείς θα ακούσουμε τις αγαπημένες μας μουσικές από ταινίες. Κι εσύ, φυσικά, θα κάνεις το ίδιο. Φύγαμε.
