Δύσκολο πράγμα ο χωρισμός. Δύσκολο και επώδυνο. Ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν μας λένε για αυτόν, αν δεν τον νιώσεις στο πετσί σου δεν πρόκειται να καταλάβεις για τι πράγμα σου μιλάνε. Χάνεις έναν εαυτό και δεν έχεις κουράγιο να ψάξεις να τον βρεις. Κι είναι τόσος ο πόνος αυτής της απώλειας, που πρέπει να αρχίσεις να επιρρίπτεις ευθύνες άμεσα και προς πάσα κατεύθυνση. Μέχρι να γίνει κάτι και ο πόνος να ελαττωθεί. Κι αυτό το κάτι συνήθως είναι ο χρόνος που μεσολαβεί. Αλλά πάντοτε, ακόμα και χρόνια αργότερα, μπορεί να μείνουν πικρίες και…απωθημένα. Και ποιος τα πληρώνει αυτά μετά, μάγκα μου; Ποιος είναι ο τυχερός που θα τα φορτωθεί όλα; Εσύ φυσικά! Δηλαδή, ο επόμενος.

Όταν χωρίζουμε πονάμε. Πίνουμε, το συζητάμε με φίλους μας, ακούμε καψουροτράγουδα, αλλά συνεχίζουμε μετά από ένα διάστημα τη ρουτινιασμένη καθημερινότητά μας. Εξάλλου, πάντα έχουμε την μπάλα για παρηγοριά. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τα δύο φύλα και λυπάμαι που πρέπει να κάνω έναν σαφή σεξιστικό διαχωρισμό. Δεν αναφέρομαι βέβαια στον πόνο του χωρισμού αυτόν καθ’ αυτόν, που είναι πανανθρώπινος, αλλά στην μετέπειτα διαχείρισή του. Γιατί εκεί τα πράγματα ζορίζουν. Πολύ. Τόσο, ώστε οι άντρες να τσουβαλιαζόμαστε εν τέλει σε κλισέ-στερεοτυπικές φράσεις τύπου: «όλοι οι άντρες είναι γουρούνια», «μαλάκες», και «άντρες…πεταμένα λεφτά!» Το γεγονός ότι η απληστία είναι θανάσιμο αμάρτημα, δεν ενόχλησε ποτέ κανέναν φυσικά.

Μια γυναίκα, ό,τι κι αν της έχει κάνει ο πρώην της, θα κλάψει, θα χτυπηθεί, θα τον βρίσει στις φίλες της, θα τον μισήσει, θα κάψει ό,τι δικό του της τον θυμίζει, αλλά κάποια στιγμή θα τον ξεπεράσει. Όχι όμως, και τα άσχημα συναισθήματα που την έκανε να αισθανθεί. Γιατί το χειρότερο, είναι πως στις γυναίκες ένας χωρισμός τις χτυπάει κατευθείαν στη γυναικεία φιλαρέσκεια. Και καλύτερα να χτυπούσες κοιμισμένο λιοντάρι, παρά αυτό… παρά Αυτό!

Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, οι γυναίκες ψάχνουν ένα δεκανίκι, έναν άντρα – πατερίτσα. Όχι στήριγμα… Πατερίτσα! Και τον βρίσκουν. Είναι εκείνος που τις βοηθάει να σηκωθούν ξανά, να ελαφρυνθεί κάπως ο πόνος του χωρισμού, να αισθάνονται ξανά ποθητές κι ελκυστικές. Και μόλις γίνει αυτό, συνήθως τον πετάνε, όχι γιατί δεν είναι σε φάση, αλλά γιατί μπορούν πλέον να πατήσουν ξανά γερά στα δικά τους πόδια χωρίς… πατερίτσα. Κι εσύ τα αντιμετώπιζες όλα αυτά με την αξιολάτρευτη στωικότητα του μαλάκα, (γιατί κακά τα ψέματα, έτσι θα σε αναφέρει εφεξής  στις φίλες της. Θα είσαι ένας ακόμα μαλάκας στη λίστα της κι ας μην έκανες τίποτα, κι ας άντεξες νεύρα, θυμό, κυκλοθυμία, απότομες απαντήσεις και live και όταν μηνυματιζόσασταν), λες και πράγματι έχεις μερίδιο ευθύνης για την κακή της διάθεση. Αλλά εσύ ήσουν πάντοτε εκεί για εκείνη… Γιατί πώς να το κάνουμε; Οι άντρες γουστάρουμε τις ζόρικες γκόμενες! Και συνεχίζεις να προσπαθείς να την προσεγγίσεις, αλλά δεν σε αφήνει, γιατί είναι σαν δωμάτιο θεοσκότεινο, χωρίς πηγή φωτός, μήτε φυσική μήτε τεχνητή. Θεοσκότεινο. Και συνεχίζει να βαράει και συνεχίζεις να αντέχεις.

Ρε είμαστε με τα καλά μας; Τι είναι αυτά που κάνουμε; Τι το περάσαμε; Οι άνθρωποι ΔΕΝ είναι παιχνίδια ρε. Δεν είναι playmobil, δεν είναι από πλαστικό. Πονάνε οι άνθρωποι ρε. Πονάνε στ’ αλήθεια, πληγώνονται. Πονάνε πραγματικά κάθε φορά που εσύ συμπεριφέρεσαι όσο σκατένια σου συμπεριφέρθηκαν οι πρώην για να νιώσεις εσύ καλά. Κι ακριβώς επειδή βλέπεις ότι ο άλλος αντέχει το συνεχίζεις, τεντώνοντας το σκοινί κι ας ξέρεις εκ των προτέρων πως θα σπάσει. Αυτό τώρα, δεν είναι εγκληματικό; Και τι σε κάνει να διαφέρεις μετά από τον πρώην σου, όταν γίνεσαι ίδια με αυτή τη συμπεριφορά; Αρκεί που νιώθεις η αρχηγός του παιχνιδιού έστω για λίγο. Και δεν σκέφτηκες ποτέ πόση προσπάθεια καταβάλλει για σένα αυτός που προσπαθεί να σε κάνει να γελάσεις και να αισθανθείς καλά. Δεν σκέφτηκες ποτέ, ότι πίσω από ένα χαμόγελό του κρύβεται η άφατη χαρά να του το ανταποδώσεις.

Είσαι περήφανη για τον εαυτό σου που προξένησες τον πόνο που σου προξένησαν; Δεν είναι μωσαϊκός νόμος οι σχέσεις. Δεν είναι οφθαλμός αντί οφθαλμού. Αν δεν αντέχεις να νιώσεις ξανά, να δώσεις και να πάρεις, κάτσε εκεί που κάθεσαι. Ξεκαθάρισε τη θέση σου και μη δώσεις κανέναν –ούτε έναν τόσο δα λόγο- για να ενθουσιαστεί ο άλλος και να δημιουργήσει προσδοκίες. Πονάει όταν απογοητεύονται οι προσδοκίες, γαμώτο. Πονάει πολύ. Γιατί δεν σκέφτεσαι ότι ο άλλος μπορεί να σε θέλει πραγματικά και να μην έχει σκοπό να συμπεριφερθεί άσχημα, όπως οι προηγούμενοι; Γιατί πρέπει να τον «σκοτώσεις» εσύ πριν σε «σκοτώσει» αυτός; Γιατί, βλέπεις, το παιχνίδι είναι εύκολο, είναι εθιστικό όταν έχεις το πάνω χέρι. Γιατί κάποιος, κάποτε, πρέπει να πληρώσει επιτέλους τα σπασμένα του χωρισμού σου. Του χωρισμού σου από τον εαυτό και τον αυτοσεβασμό σου. Οδυνηρή αυτή η αποξένωση. Σε καταλαβαίνω. Αλλά καταλαβαίνω κι εμένα πιο πολύ…

Γιατί απ’ την άλλη, σε τέτοιες περιπτώσεις ο… επόμενος, ο άτυχος ο γκόμενος, είναι που προσπαθεί να δώσει περισσότερα, γιατί πιστεύει ότι αξίζει τον κόπο. Με το ζόρι όμως, φίλε μου, δεν γίνεται τίποτα. Με το στανιό άνθρωπος δεν σε θέλει. Για να είμαι ειλικρινής –ή αιθεροβάμων, όπως το δει κανείς-  πιστεύω ότι πράγματι της αρέσεις, αλλιώς δεν θα έμπαινε στον κόπο να σε κοιτάξει καν. Μπορεί να είσαι καλός, να είσαι χρυσός, να έχεις τις χάρες όλες… Αλλά έχεις ένα μειονέκτημα. Δεν είσαι ο πρώην της. Δεν είσαι αυτός που θα ήθελε να είναι δίπλα της, αυτός που θα ήθελε να της μιλάει για πράγματα απλά και καθημερινά, να ενδιαφέρεται για τη ζωή και την καθημερινότητά της. Πολύ απλά, δεν είσαι ΑΥΤΟΣ. Και δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις φυσικά. Όχι, μέχρι τουλάχιστον να τον ξεπεράσει πλήρως. Και να γίνεις ο ΑΛΛΟΣ. Ή μέχρις ότου εσύ να κουραστείς από όλη αυτή την κατάσταση –πράγμα πολύ λογικό και πιθανό- και να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια… για άλλες πολιτείες εξωτικές. Αν μείνεις θα κουραστείς, θα πονέσεις, μπορεί να πληγωθείς κι εσύ πιο πολύ από ό,τι το πρόσωπο που προσπαθείς να προσεγγίσεις. Θέλει χρόνο, προσπάθεια, δύναμη. Αλλά μερικές φορές ίσως –λέω ίσως- να αξίζει τον κόπο. Δεν μπορώ να αποφανθώ…ακόμα!