-Ο ξεχωριστός Σπύρος επιβεβαιώνει πως στην Αθήνα (ακόμη) πετούν παπαγάλοι-

Χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να γίνει γνωστός. Από τις underground μέρες στα Γιάννενα μέχρι τις «Ιστορίες του Κουρέα», ο Σπύρος Γραμμένος πέρασε από συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και μέρες απόγνωσης για να μεταμορφωθεί σε αυτό που είναι σήμερα, ένας συναισθηματικός, αυθόρμητος, ανασφαλής, παθιασμένος και πνευματώδης καλλιτέχνης.

Μιλάμε αρκετή ώρα για το μεγαλείο της μουσικής και για την αγάπη που μπορεί να προσφέρει απλόχερα ένα μονάχα τραγούδι. Παρόλα αυτά μου εξηγεί πως η μουσική είναι ένα μοναχικό σπορ. «Δεν είναι εύκολη η συνύπαρξη των καλλιτεχνών. Μπορεί πολύ εύκολα να γεννηθεί το αίσθημα της ζήλειας. Δεν είναι τυχαίο που σχεδόν όλα τα συγκροτήματα μετά από μεγάλες επιτυχίες καταλήγουν να διαλυθούν. Όταν πρόκειται για επιτυχία, δεν τη μοιράζεται εύκολα ο άλλος.»

Πώς αποφάσισες τη μετάβαση από τα Γιάννενα στην Αθήνα (και από την κομμωτική στο τραγούδι);

Δούλευα με τη μητέρα μου στο κομμωτήριο. Ήμουν ίσως ο καλύτερος κομμωτής της Βορείου Ελλάδος, αν όχι της γης! Η καθημερινότητά μου ήταν μέσα στο κομμωτήριο αλλά το πάθος μου πάντα ήταν το τραγούδι. Έγραφα, έπαιζα live σε διάφορα μπαράκια και είχα και εκπομπή σε τοπικό σταθμό. Ε, κάποια στιγμή η μητέρα μου «απηύδησε» μαζί μου και μου είπε πως είχε έρθει η ώρα να διαλέξω ένα από τα δύο και να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά. Κάπου εκεί, τα μάζεψα και κίνησα για την πρωτεύουσα. (Αυθόρμητος).

Και η πρωτεύουσα πώς σε καλωσόρισε;

Αρχικά ήταν δύσκολα. Δεν ήξερα πολύ κόσμο και αρκετές φορές αναρωτήθηκα τι κάνω εδώ. Έχω περάσει περίοδο που είχα χάσει το μέσα μου και μείωνα πολύ τον εαυτό μου με αποτέλεσμα να είχα χαμηλή αυτοπεποίθηση. Είναι σκληρό να προσπαθείς, να δίνεις το είναι σου στα κομμάτια σου και να μην παίρνουν τον δρόμο που έχεις ονειρευτεί για αυτά. Όμως, έχω να θυμάμαι πολλές καλές πράξεις από πολλούς ανθρώπους που με βοήθησαν. Κι αυτό που τελικά μετράει, είναι να αγαπάς αυτό που κάνεις. (Ανασφαλής)

Σου λείπει η δουλειά σου στο κομμωτήριο;

Θυμάμαι έντονα τον τρόπο που μιλούσαμε με τη μάνα μου με τα μάτια. Είχε πολύ πλάκα να χτενίζω κάποιες κυρίες που την ώρα που εξυμνούσαν τον τότε πρωθυπουργό μας περιγράφοντας πως τους έχει δώσει ψωμάκι και ζουν καλά εξαιτίας του, εγώ ήθελα να τις αφήσω αχτένιστες και να φύγω. Όταν σήκωνε η μάνα μου το αριστερό φρύδι απειλητικά (μιας και ήξερε τι ετοιμαζόμουν να πω) σήμαινε πως δεν μιλάμε τώρα, δεν απαντάμε, συνεχίζουμε τις μπούκλες και δεν καίμε τα μαλλιά της πελάτισσας. Στο σπίτι μετά, όμως, μου έβαζε Λοΐζο και ακούγαμε!

Μου εξηγεί για ώρα με απαράμιλλο πάθος για το νέο του σπίτι που έχει θέα το πρώτο νεκροταφείο. «Μου ακούγεται μακάβριο να ξυπνάς και να βλέπεις τέτοια θέα», του λέω και απαντά κατευθείαν πως το θέμα είναι η οπτική με την οποία βλέπεις το καθετί. «Αρχικά ο χώρος αυτός είναι σα μουσείο. Άσε που εκεί είδα για πρώτη φορά να πετούν παπαγάλοι. Για την ακρίβεια ένα σμήνος παπαγάλων πέταγε πάνω από το “μουσείο” και κατευθύνθηκε προς το μπαλκόνι μου. Η Αθήνα είναι όμορφη σου λέω!» (Πνευματώδης)

Τι σου δίνει τροφή για να γράψεις;

Δεν είμαι ακριβώς ο τύπος που θα πρέπει να γίνει κάτι “μεγάλο” και βαρύ για να γράψω. Κάθε μου μέρα κάτι μου χαρίζει που θα με κάνει να πιάσω την κιθάρα μου και να γράψω.

Έχεις κάποιον άνθρωπο δικό σου που θα είναι ο σκληρός κριτής και πρώτος ακροατής σου που η άποψή του έχει μεγάλη σημασία για εσένα;

Ο αδερφός μου είναι αυτός που με το που τελειώσω ένα μου τραγούδι θα το ακούσει να μου πει τη γνώμη του. Συνήθως όταν δημιουργώ κάτι, δεν καταλαβαίνω απευθείας το συναίσθημα του τραγουδιού. Όταν πάρω τον αδερφό μου και ξεκινήσω να το παίζω, στα πρώτα λεπτά βγαίνω κι εγώ έξω από εμένα και το ακούω με άλλο φίλτρο. Έχει τύχει την ώρα που παίζω το τραγούδι στον αδερφό μου, να συγκινηθώ πολύ. (Συναισθηματικός)

Περιγράφει γελώντας τη φορά που τον τσίμπησε σφήκα και υπέστη αναφυλακτικό σοκ και ήταν λιπόθυμος για τέσσερις ώρες. «Για το μόνο που θύμωσα εκείνη την ημέρα, ήταν ότι κανείς από την μπάντα μου δεν με έβγαλε μια φωτογραφία όσο ήμουν αναίσθητος!» (Πνευματώδης καλλιτέχνης)

«Αγάπη ρε ματζόρε». Ποιανού ιδέα ήταν η δημιουργία αυτού του πρότζεκτ;

Δεν ήταν ιδέα κάποιου συγκεκριμένα. Ήταν ανάγκη. Εμένα με προσέγγισε ο Δρογώσης. Αρχικά ήμασταν περισσότεροι αλλά τελικά κάποιοι αποχώρησαν πριν καν την πρώτη μας εμφάνιση. Αγαπώ αυτό το εγχείρημα γιατί έχει δύναμη. Το καλοκαίρι στην Τεχνόπολη μαζέψαμε 50 τόνους τρόφιμα και καθαριστικά. Δεκαπέντε μέρες μετά μας πήραν από το ΚΥΑΔΑ και μας είπαν πως οι προμήθειες είχαν ήδη τελειώσει. Δυστυχώς, δεν υπάρχει παραγωγή από πίσω, οπότε ό,τι κάνουμε, το κάνουμε μόνοι μας. Μακάρι να ακολουθήσουν κι άλλοι στην προσπάθεια αυτή. Στους «Αγάπη ρε ματζόρε» το ωραίο είναι πως ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό που δίνει σε αυτή την παρέα και στην δράση της.

«Οι ιστορίες του Κουρέα» ξεκινούν στον Σταυρό του Νότου στις 12 Δεκεμβρίου. Τι θα δούμε εκεί;

Θα είναι μια παράσταση αρκετά θεατρική, με τραγούδια και πολλές ιστορίες από τα τότε χρόνια μου. Τα εξαιρετικά μου χρόνια ως κουρέας! Η παράσταση θα έχει μια δικιά της συνοχή και πλοκή που θα ξεκινά αμέσως όταν αρχίζει η παράσταση.

Για 5 Σάββατα, λοιπόν, στον Σταυρό θα έχουμε την ευκαιρία να χαρούμε τον τραγουδοποιό/ηθοποιό/ερμηνευτή/κουρέα Σπύρο Γραμμένο σε μια παράσταση διαφορετική. Στις 21:30 ακριβώς θα παίρνει παρουσίες!

Tip: Φλεβάρη βγαίνει και ο νέος δίσκος του και μας έκανε την αποκάλυψη πως αυτή τη φορά τα τραγούδια θα έχουν τίτλους!