Τηλεοπτικά τον Στάθη, στους Πανθέους του ΣΚΑΙ, ένα χαρακτήρα που οι επιλογές του προκαλούν προβληματισμό στο κοινό, και θεατρικά, τον Ντάνιελ, στο Closer, που για να μπορέσουμε να τον ξεκλειδώσουμε μάλλον πρέπει να έρθουμε λίγο πιο… κοντά του.
Ο ηθοποιός Σπύρος Σταμούλης, δε μας καθηλώνει όμως μόνο φέτος. Πρόκειται για έναν ηθοποιό που έχει συμμετάσχει σε αξιοσημείωτες παραγωγές, που μας κάνουν να επιβεβαιώνουμε πως ήταν σωστή η επιλογή του να αφήσει τα ναυτιλιακά και να αφοσιωθεί στην υποκριτική.
Aν κι έχω διακρίνει (όπως και οι περισσότεροι) το ταλέντο του τα τελευταία χρόνια που μας συστήθηκε ως ηθοποιός, σήμερα διακρίνω και το πόσο συνειδητοποιημένος και προσγειωμένος είναι. Κι αν με ρωτάς, αυτό είναι το πιο σημαντικό.
Πως αισθάνεσαι για την συμμετοχή σου στο remake των Πανθέων, μια σειρά που όταν προβλήθηκε για πρώτη φορά σημείωσε τεράστια επιτυχία;
Επέλεξα να συμμετέχω στους Πανθεόυς, διότι πρόκειται για ένα πολύ γνωστό έργο, αλλά και διότι γνωρίζω τον σκηνοθέτη τον κύριο Σπύρο Μιχαλόπουλο. Γνώριζα ότι πρόκειται για μια προσεγμένη παραγωγή, και ότι το κείμενο θα ήταν πολύ καλό, καθώς έχω συνεργαστεί στο παρελθόν με τους ίδιους σεναριογράφους. Ο κυριότερος λόγος όμως που δέχτηκα αυτή την πρόταση ήταν οι ηθοποιοί που συμμετέχουν σε αυτή την σειρά. Πρόκειται για ηθοποιούς που θαυμάζω και που ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Δεν ξέρω τι «πρόβλημα» έχουμε εμείς οι ηθοποιοί και ρωτάμε πάντα σε μια δουλειά ποιοι άλλοι συνάδελφοι θα συμμετέχουν. Όταν ρώτησα κι άκουσα τα ονόματα των υπόλοιπων ηθοποιών, ήξερα ότι θέλω να είμαι εκεί. Αλήθεια τους θαυμάζω όλους και τους εκτιμώ απεριόριστα.
Στάθης Μονογιός λοιπόν, ένας ρόλος που την δεκαετία του 70’ ενσάρκωσε ο Φαίδων Γεωργίτσης…
Ο κύριος Γεωργίτσης, ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός, τον οποίο τον έχω θαυμάσει στις δουλειές που τον έχω παρακολουθήσει, στις ταινίες που είχε κάνει, αλλά και στο πρώτο επεισόδιο της σειράς. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι δεν είναι παραγωγικό για τη δουλειά του ηθοποιού να μπει σε συγκρίσεις, ή να αντιγράψει στοιχεία που έχει χρησιμοποιήσει ένας άλλος ηθοποιός στον ίδιο ρόλο. Ο κάθε ηθοποιός έχει τα δικά του εκφραστικά μέσα, και περνάει κάθε ρόλο μέσα από το δικό του πρίσμα. Πάντα φέρνουμε λίγο από τον εαυτό μας, στον οποιοδήποτε ρόλο που θα αναλάβουμε. Εμένα αυτό που με απασχολούσε και με απασχολεί είναι το πως θα εμφανίζεται ο Στάθης Μονογιός μέσα από τον Σπύρο Σταμούλη.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Ο ρόλος σου, ο Στάθης Μονογιός, δηλώνει πως «…δεν θα σταματήσω πουθενά μέχρι να εκπληρώσω τον σκοπό μου…αργά ή γρήγορα θα τα καταφέρω». Σαν Σπύρος σου ταιριάζει όλο αυτό που προβάλει ο ρόλος;
Πιστεύω ότι όλοι μας έχουμε τα εκάστοτε στοιχεία ενός ρόλου. Κάθε άνθρωπος έχει φερθεί άσχημα, τον έχουν εκμεταλλευτεί, έχει νιώσει θυμό, έχει αδικηθεί, έχει σκεφτεί την εκδίκηση. Όλοι κουβαλάμε τα πάντα. Ακούγεται κάπως απόλυτο, αλλά όλοι έχουμε τα κομμάτια του παζλ για τον εκάστοτε ρόλο. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι οι ηθοποιοί ψάχνουν λίγο μέσα τους για να βρουν αυτά τα κομμάτια. Φυσικά, αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος από τη δουλειά του ηθοποιού, διότι χρειάζεται να κοιτάξουμε το πλαίσιο, την εποχή, τις συνθήκες. Κάποια πράγματα τα βρίσκουμε μέσα μας, κάποια άλλα τα φανταζόμαστε. Είναι μια όμορφη διαδικασία, την οποία απολαμβάνω. Πρόκειται για μια αναζήτηση, μια συνεχόμενη αναζήτηση, για το τι μπορώ να προσφέρω στο ρόλο, τι βρίσκω σε μένα μέσα, και τι χρειάζεται να «πλάσω», να φανταστώ. Δεν ξέρω πόσο κοντά είμαι εγώ με τον Στάθη, αλλά έχω παλέψει και εγώ πολύ για να πετύχω, αν έχω πετύχει κάτι στη ζωή μου. Βρίσκω κοινά, στο πείσμα του, αλλά δεν θα μπορούσα να πατήσω επί πτωμάτων, να εκβιάσω κόσμο. Εγώ δεν είμαι έτσι, αλλά για το ρόλο θα χρειαστεί να φανταστώ κάτι. Σκέψου ότι βλέπουμε έργα στα οποία κάποιος παριστάνει το δολοφόνο. Θεωρούμε ότι μπορεί να είναι στην πραγματικότητα δολοφόνος; Όχι, αλλά αυτή είναι η μαγεία της υποκριτικής, ότι μπαίνουμε στην νοοτροπία να υποδυθούμε και να βιώσουμε καταστάσεις που στην πραγματικότητα είναι πολύ μακριά από εμάς.
Τώρα στους «Πανθέους», νωρίτερα αυτό τον χρόνο στο «Βραχιόλι της φωτιάς», αλλά και στο «Αυτή η νύχτα μένει». Έχεις μια ιδιαίτερη αδυναμία στους ρόλους εποχής ή θεωρείς ότι απλώς τυχαίνει;
Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι ίδιοι ανά τις εποχές, τουλάχιστον στα συναισθήματά τους. Ερωτευόμαστε, θυμώνουμε… το μόνο που αλλάζει είναι τα ρούχα, οι κοινωνικές συμβάσεις και ο τρόπος που μιλάμε. Παρόλα αυτά ο πυρήνας είναι ίδιος. Τα συναισθήματα μένουν ίδια, η διαφορά είναι το περιτύλιγμα. Ίσως έχει τύχει να βρίσκομαι σε παραγωγές εποχής, και για αυτό με προτείνουν έπειτα πάλι σ’ αυτές. Μπορώ να πω ότι θα προτιμούσα να παίζω σε έργα που διαδραματίζονται στην σύγχρονη εποχή για ένα μόνο λόγο. Αυτός ο λόγος είναι το «ζόρι» που τραβάμε με τα ρούχα, τα μαλλιά που χρειάζονται στις παραγωγές εποχής.
Συμμετέχεις στη θεατρική παράσταση «Closer», μια παράσταση με συνεχόμενα sold out…
Αυτή τη θεατρική σεζόν βρίσκομαι στο «Closer», πρόκειται για ένα θεατρικό έργο, το οποίο έπειτα έγινε και ταινία, η οποία πιστεύω στο ελληνικό κοινό είχε αφήσει καλές εντυπώσεις. Το έργο πραγματεύεται τη μοναξιά, το συναισθηματικό κενό, τις παγίδες που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι στις σχέσεις μας, την προδοσία… Θεωρώ ότι είναι ένα έργο πάρα πολύ σχετικό με την εποχή του, την τωρινή εποχή, αλλά και το πως έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε πλέον τις σχέσεις. Από ένα σημείο και μετά, επειδή έχει αλλάξει η κοινωνία, έχει αλλάξει και ο τρόπος που συνάπτουμε σχέσεις. Πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ότι όλα είναι αναλώσιμα. Είμαστε στην εποχή που το swipe left – swipe right είναι τόσο εύκολο, κι αυτό μας κάνει να μην επενδύουμε ψυχικά στις σχέσεις. Εγώ υποδύομαι τον Daniel Woolf, τον οποίο στην ταινία τον είχε υποδυθεί ο Jude Law. Ο ρόλος που μου έχει δωθεί, είναι ένας ρόλος που μου αρέσει πάρα πολύ, και που έχει πολύ βάθος, όπως όλοι οι ρόλοι του συγκεκριμένου έργου. Νιώθω πολύ τυχερός που είμαι στην ομάδα αυτή, με τον Μιχάλη Λεβεντογιάννη, την Βίκυ Παπαδοπούλου, την Ναταλία Σουίφτ, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αγιοπετρίτη – Μπογδάνου. Ο σκηνοθέτης μας έχει μια φρέσκια ματιά, και η αισθητική του είναι πολύ κοντά στην δική μου. Είμαι πολύ περήφανος για αυτή την συνθήκη. Οι θεατές έχουν ήδη αγκαλιάσει την παράσταση, κι χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό.
Όπως αναφέρει η περιγραφή της παράστασης, οι χαρακτήρες «δείχνουν ανοιχτοί να έρθουν κοντά, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλον ασφυκτικά…». Εσένα τι σε κάνει να «ασφυκτιείς» στη ζωή σου;
Έχω γεννηθεί μέσα στα 80s, ήμουν από τις τελευταίες γενιές που δεν μεγάλωσαν με smartphone και μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εμένα αυτό που με τρομάζει και με κάνει να ασφυκτιώ, είναι το πόσο σημαντικά έχει αλλάξει η ζωή μας τα τελευταία χρόνια. Η τεχνολογική επανάσταση που υπάρχει από τα τέλη των 90s έχει φέρει αλλαγές που δεν τις προλαβαίνω καν. Αλλάζουν πολύ γρήγορα τα πράγματα και οι συνθήκες που επηρεάζουν τη ζωή μας. Και φυσικά, το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν συμβεί τόσα, που δε θέλω καν να τα συζητάμε. Πόλεμοι, οικονομικές κρίσεις, κορονοιός, καραντίνα, και πόσα ακόμα. Προσπαθώ να συνέλθω ακόμα και να προσαρμόσω την καθημερινότητά μου σε μια συνεχόμενη αλλαγή. Δε μπορώ να κάνω catch up με όσα συμβαίνουν και κάπως μελαγχολικά αναπολώ το πως ήταν η ζωή μου όταν ήμουν μικρότερος. Και τότε υπήρχαν προβλήματα, κοινωνικές διακρίσεις, έλλειψη εν συναίσθησης, οικονομικες δυσκολίες, αλλά τουλάχιστον έβρισκες χρόνο για τον εαυτό σου, χωρίς να σε «τρώει» ο ρυθμός και οι απαιτήσεις της καθημερινότητας. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος, αλλά νιώθω ότι εκεί καταλήγω, αν και το εξερευνώ ακόμα.
Σε μια πρόσφατη σχετικά συνέντευξη σου ανέφερες το εξής: «Στα μάτια δυστυχώς αρκετών νεο-Ελλήνων, εάν δεν είσαι “κάποιος” είσαι απλά ένας κακομοίρης που παριστάνει τον καλλιτέχνη.» Εσύ που ζεις μέσα στην τέχνη, πως αντιλαμβάνεσαι την επιτυχία, σε μια εποχή που η αξία μετριέται σε followers;
Για μένα, η επιτυχία είναι όλο το ταξίδι που μπορεί να έχει κάποιος καλλιτέχνης στο βάθος του χρόνου. Αν μπορώ να ευχηθώ κάτι στον εαυτό μου είναι να μπορώ να έχω μια πορεία στην τέχνη… Αυτό που θαυμάζω στους καλλιτέχνες είναι η πορεία τους, το να τους βλέπω να είναι παραγωγικοί και να αντέχουν μέσα στα χρόνια. Ελπίζω να έχω την τύχη να συνεχίζω να εργάζομαι σε αυτό το επάγγελμα, να συνεχίζω να γνωρίζω όμορφους ανθρώπους, να συνεχίζω να βρίσκομαι σε παραγωγές που με κάνουν να νιώθω περηφάνια, και ίσως τότε να πω πως έχω επιτύχει στο επάγγελμα μου.
Τι άλλο μπορείς να αποκαλύψεις για όλα όσα θα κάνεις την σεζόν που μόλις ξεκίνησε;
Περιμένω να κάνουν την πρεμιέρα τους 2 ταινίες που συμμετέχω, δεν μπορώ να αποκαλύψω πολλά… αλλά το περιμένω πως και πως!
#RuleBreakers … Εσένα τι θα σ’ έκανε να σπάσεις τους κανόνες του σήμερα;
Είμαι πολύ ψυχαναγκαστικός σαν άνθρωπος, και δημιουργώ εγώ ο ίδιος κανόνες για το πως πρέπει να είναι η καθημερινότητά μου. Αν θεωρώ ότι κάποιοι κανόνες είναι άδικοι, προσπαθώ εγώ ο ίδιος με την στάση μου να υπάρχει λιγότερη αδικία και να βελτιώνω, όσο μπορώ, την κατάσταση για τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Προσπαθώ από την ίδια μου τη ζωή να αλλάζω όσους κανόνες δεν μου αρέσουν, ή όσους θεωρώ λάθος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι οι κανόνες είναι λάθος. Κάποιοι κανόνες υπάρχουν, και καλά κάνουν και υπάρχουν. Η ζωή όμως είναι ρευστή, η κοινωνία αλλάζει, οπότε καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί.
