Πρώτη φορά στα κομμωτήρια Nicolas και σίγουρα όχι τελευταία. Τα ξέρω από παλιά, μιας και η παρουσία τους στο χώρο μετρά 25 χρόνια, οπότε ήμουν σίγουρη ότι βρισκόμουν σε καλά χέρια.
Το πρόγραμμα είχε λούσιμο, βάψιμο, κούρεμα, manicure και pedicure. Ναι, ήταν από εκείνες τις φορές που πας στο κομμωτήριο και φαντάζεσαι να βγαίνεις από κει άλλος άνθρωπος, όπως τις σκηνές στις ταινίες που παίζουν σε αργή κίνηση. Στρογγυλοκάθησα στην πολυθρόνα για manicure και pedicure σαν βασίλισσα στο θρόνο, αλλά πρώτα έπρεπε να επιλέξω χρώμα βερνίκι. Είμαι που είμαι αναποφάσιστη από μόνη μου, οι πολλές επιλογές που είχα με τρέλαναν ακόμα περισσότερο. Τόσα χρώματα, τόσες αποχρώσεις, ότι καινούριο κυκλοφόρησε για το φετινό καλοκαίρι, και τα μάτια μου δεν χόρταιναν. Μετά από λίγο και μαζί με την βοήθεια της κοπέλας, αφού πρώτα κάναμε δύο- τρεις δοκιμές πάνω μου για να είμαστε σίγουρες (εγώ δηλαδή), επιλέξαμε βερνίκι (ροζ μπομ μπομ και baby blue).
Όταν ήρθε όμως η κοπέλα για τις βαφές, ήμουν προετοιμασμένη. Ως σχετικά άσχετη σε θέμα χρωμάτων και τεχνικής, είχα στο κινητό μου αποθηκευμένες φωτογραφίες μαλλιών, που θα έδινα όσο όσο για να προσγειωθούν και στο δικό μου το κεφάλι. Είναι ένας τρόπος να πεις αυτό που ακριβώς θες, κάνοντας και τη δουλειά του κομμωτή ακόμα πιο εύκολη. Αφού το συζητήσαμε λίγο για να σιγουρευτούμε ότι εννοούμε και οι δύο το ίδιο πράγμα, και μου πρότεινε και εκείνη κάποιες εναλλακτικές (επαγγελματίας είναι, κάτι θα ξέρει παραπάνω από μένα σκέφτηκα) και μιας και μου κέρδισε την εμπιστοσύνη, την άφησα να δημιουργήσει. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγει ότι πορτοκαλί απόχρωση υπήρχε πάνω μου, και να εμφανιστεί ένα γλυκό φυσικό ξανθό σαντρέ. Δεν είχα καθρέφτη μπροστά μου πράγμα που με έκανε όλο και περισσότερο να νομίζω ότι παίζω σε σειρά make over.
Μία αγωνία προφανώς και την είχα για το αποτέλεσμα, αλλά μόλις πιάσαμε την κουβέντα με τα κορίτσια (που είχαν αναλάβει να με κάνουν άνθρωπο), ξεχάστηκα αμέσως. Ειδικά όταν είδα τα πρώτα αποτελέσματα, τα νύχια μου να μοιάζουν με λαχταριστά ζαχαρωτά, πήρα θάρρος και ανυπομονούσα να δω και το αποτέλεσμα στα μαλλιά. Φόρεσα τις ροζ ειδικές παντοφλίτσες (παραδεχτείτε το, είναι τέλειο όταν σας τις δίνουν), και πήγαμε να με λούσουν. Αντικειμενικά πάντα απολαμβάνω το λούσιμο στα κομμωτήρια, αλλά το να σε λούζουν και να μυρίζει ο τόπος καρύδα, ήταν ακόμα καλύτερο. Με προσπάθεια να μην με πάρει ο ύπνος από τη χαλάρωση (δεν θέλω και πολύ εγώ), κατευθυνόμαστε προς τον καθρέπτη και τη στιγμή της αλήθειας. Βγαίνει η πετσέτα και με ετοιμάζει για κούρεμα.
Κάτι που εκτιμώ απίστευτα όταν συμβαίνει, είναι όταν σε ρωτάνε πριν σε κουρέψουν πως είναι τα φυσικά σου μαλλιά, σγουρά, ίσια, σπαστά, γιατί καταλαβαίνεις ότι θα τους δώσουν το καλύτερο δυνατό σχήμα χωρίς εσύ να πρέπει να είσαι συνέχεια με ένα πιστολάκι στο χέρι. Και εννοείται με ρώτησαν (άμα είναι επαγγελματίας ο άνθρωπος, τι να λέμε τώρα). Κούρεμα λοιπόν, και ήρθε η στιγμή να στεγνώσουμε να δούμε το αποτέλεσμα του χρώματος. Όσο στέγνωνε καταλάβαινα η επιθυμία μου είχε βγει αληθινή. Ούτε δείγμα κόκκινοπορτοκαλί στις ξανθές μου ανταύγειες. Φυσικές, λεπτές, και ψυχρές.
Χαμογέλασα από μέσα μου, (μπορεί και απ’ έξω μου) και ηρέμησα, ανακουφίστηκε και η κοπέλα, που την είχα αγχώσει τόση ώρα με το άγχος μου. «Έτοιμη», μου είπε μετά από λίγο, και σηκώθηκα γεμάτη περηφάνια από την πολυθρόνα μου. Ευχαρίστησα ίσα με 10 φορές, ευχαρίστησαν και εκείνες άλλες τόσες, και βγήκα έξω ευχαριστημένη. Είμαι σίγουρη ότι καταλάβατε, και ξέρετε που θα πάτε την επόμενη φορά.
