Έχοντας διανύσει μια σημαντική πορεία στο χώρο της καλλιτεχνικής φωτογραφίας, ο Γιώργος Όμηρος Χριστάκος αποφασίζει να αφήσει για λίγο στην άκρη τον φωτογραφικό του φακό, για να μας παρουσιάσει την πρώτη του συγγραφική δουλειά, με τίτλο «Αναζητώντας τα μονοπάτια της ψυχής», η οποία κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ωκεανός».
Στο βιογραφικό σου βλέπουμε μια πορεία ανάμεσα στο marketing και την φωτογραφία. Πώς ισορρόπησες ανάμεσα σ αυτά τα δύο διαφορετικά περιβάλλοντα;
Αν κρίνω από την πορεία μου μέχρι σήμερα, θα έλεγα πολύ εύκολα. Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους και αντίθετους μεταξύ τους. Από τη μία ο ρεαλισμός, η στρατηγική, η πειθαρχία, οι συνεργασίες, από την άλλη η δημιουργικότητα, η έλλειψη ρεαλισμού (τουλάχιστον με τον τρόπο που λειτουργώ καλλιτεχνικά) η μοναχική πορεία, η άμεση ανταπόκριση του κόσμου στο έργο μου, ο περισσότερος ελεύθερος χρόνο για τις προσωπικές αναζητήσεις.
Έχοντας μία εικοσαετή καριέρα στο χώρο των επιχειρήσεων είναι απόλυτα λογικό τα στοιχεία αυτής να βρίσκονται πλέον στο αίμα μου. Μάλιστα, για πολλά χρόνια η καριέρα αυτή με γέμιζε σε τέτοιο σημείο που δεν είχα ουσιαστική προσωπική ζωή. Όταν αισθάνθηκα πως ολοκλήρωσα αυτόν τον κύκλο της ζωής μου και κατευθύνθηκα στον καλλιτεχνικό χώρο, γρήγορα άλλαξε η καθημερινότητά μου αλλά και ο τρόπος που αντιμετώπιζα τη ζωή. Κυρίως, βρήκα την ποιότητα σε αυτήν δίνοντας βαρύτητα πλέον σε πιο απλά πράγματα.
Όμως, όλα τα στοιχεία αυτής της περιόδου ήρθαν να προστεθούν σε εκείνα της προηγούμενης και όλα μαζί να στοιχειοθετούν αυτό που είμαι σήμερα.
Τα ταξίδια σου τι ρόλο έπαιξαν σ αυτό που είσαι σήμερα επαγγελματικά;
Πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Μπορεί να ακούγεται τετριμένο αλλά είναι αλήθεια. Ο άνθρωπος πρέπει να ταξιδέψει, να ανοίξει τους ορίζοντές του, να αποκτήσει εμπειρίες, να δει και άλλες οπτικές της ζωής. Να βγει από το μικρόκοσμό του. Να γεμίσει εικόνες, να μιλήσει με ανθρώπους από άλλους πολιτισμούς, να αφουγκραστεί…
Ειδικά σε ό,τι αφορά στις τέχνες, όλα τα παραπάνω παίζουν σημαντικό ρόλο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν βοηθούν τον άνθρωπο σε οποιαδήποτε έκφανση της ζωής του.
Υπάρχουν δουλειές μου οι οποίες βγήκαν ολόκληρες κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού μου και οι οποίες δεν θα είχαν γίνει εάν δεν επισκεπτόμουν το συγκεκριμένο μέρος, όπως η δουλειά μου “Haunted” η οποία είναι τραβηγμένη αποκλειστικά στο μεγαλύτερο νεκροταφείο της Ευρώπης, στο Pere Lachaise στο Παρίσι. Μπορεί βέβαια η συγκεκριμένη δουλειά να είναι αρκετά «dark», αλλά αυτά τα συναισθήματα είχα όταν περιδιάβαινα επί μία βδομάδα το συγκεκριμένο χώρο στον οποίο αναπαύονται πολλές μεγάλες μορφές της σύγχρονης ιστορίας.
Αντίστοιχα, το να μένει κάποιος στο Λονδίνο και να καταναλώνει αρκετό από τον χρόνο του κυκλοφορώντας στο μετρό, σε αυτήν την υπόγεια πόλη με τα αναρίθμητα τούνελ, μου έδωσε το έναυσμα για να κάνω την δουλειά «Life in a Tube».
Εν κατακλείδι, δε νομίζω πως θα είχα φτάσει στο σημείο που έχω φτάσει, όποιο και αν είναι αυτό, εάν δεν είχα ταξιδέψει πολύ στη ζωή μου, κυρίως όμως εάν δεν είχα προσπαθήσει να “βιώσω” τον κάθε τόπο που επισκεπτόμουν. Όλα αυτά τα διαφορετικά βιώματα νομίζω πως αποτυπώνονται στα έργα μου, είτε αυτά είναι οι πίνακες είτε το πρώτο μου μυθιστόρημα.
Στην εφηβεία σου τράβηξες την πρώτη φωτογραφία απαθανατίζοντας ένα κορίτσι που έτρωγε καρπούζι, στη Πάρο. Εχεις αναρωτηθεί πού να είναι αυτό το κορίτσι τώρα; Κι αν φανταζόσουν μια ιστορία για εκείνη ποια θα ήταν;
Χμμ… Η αλήθεια είναι πως αρκετές φορές στη ζωή μου ήλθε η εικόνα της στα μάτια μου. Μια γλυκιά ανάμνηση, από αυτές που δεν ξεχνάς ποτέ. Πολλές φορές έκανα αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου, γι’ αυτό και με εκπλήσσει ευχάριστα το γεγονός πως με ρωτάς κι εσύ.
Κρίνοντας από αυτό που εισέπραξα από το κορίτσι αυτό, από την ενέργεια που έβγαζε, θα έλεγα πως όταν μεγάλωσε θέλησε να ζήσει και να γεμίσει εμπειρίες, γι’ αυτό την φαντάζομαι να σπουδάζει και μετά να ταξιδεύει σε πολλά διαφορετικά μέρη του πλανήτη και να ζεί ανά διαστήματα σε κάποια από αυτά. Να έχει μία έντονη ζωή με διάφορες περιπέτειες, με έρωτες, με δυνατές φιλίες, με γέλιο αλλά και κλάμα, με πολύ όμως εσωτερική δύναμη.
Όσο δε για σήμερα, την φαντάζομαι να έχει επιστρέψει πλέον στην Πάρο και να βλέπει τη δική της κόρη να τρώει με το ίδιο πάθος μία φέτα καρπούζι και να χαμογελάει…
Πως ήταν η εμπειρία της συγγραφής;
Μοναδική και πολύ μοναχική. Και η καλλιτεχνική φωτογραφία είναι μοναχική, εκεί όμως κυκλοφορείς ανάμεσα στον κόσμο. Στην συγγραφή είσαι μόνος απέναντι σε μία οθόνη και με τα χέρια στο πληκτρολόγιο δημιουργείς εσύ κόσμους, τους οποίους και βιώνεις στο έπακρο. Δημιουργείς χαρακτήρες, μπαίνεις μέσα τους, σκέφτεσαι και αισθάνεσαι όπως θα σκέπτονταν και θα αισθάνονταν εκείνοι. Χαίρεσαι και λυπάσαι ανάλογα με αυτά που συμβαίνουν τη στιγμή που δημιουργούνται. Ταξιδεύεις μαζί τους στα μέρη που αυτοί ταξιδεύουν, βλέπεις αυτά που εκείνοι βλέπουν. Υπήρχαν πολλά βράδια, μια και το βράδυ μου αρέσει περισσότερο να γράφω, που κυριολεκτικά χανόμουν μέσα στις σελίδες που ο ίδιος δημιουργούσα. Ίσως κάποιες στιγμές ανεπαίσθητα να χανόμουν και να μην ήξερα ποια είναι η πραγματικότητα και ποιά η μυθοπλασία. Το σίγουρο είναι πως αποτελεί μοναδική εμπειρία, η οποία σαφώς και προσφέρει ανεκτίμητα πράγματα στο συγγραφέα. Λέω δε ανεκτίμητα, γιατί έτσι θεωρώ οτιδήποτε μπορεί να σε βοηθήσει στο να εμβαθύνεις μέσα σου και να βρεις τα δικά σου εσωτερικά μονοπάτια. Και η συγγραφή ακόμη και μίας μικρής ιστορίας δεδομένα λειτουργεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Ποια είναι η ιστορία στο πρώτο σου βιβλίο; Ποιος θέλεις να την διαβάσει; Και τι θες να μας μείνει στο τέλος;
Η ιστορία αφορά στη ζωή ενός άντρα, του Οδυσσέα, ο οποίος κάποια στιγμή βλέπει ένα όνειρο με τον τάφο μιας άγνωστης νέας κοπέλας, στον οποίο αναγράφεται μόνο η ημερομηνία γέννησής της. Ένα τραγικό συμβάν και ο θάνατός της μέσα στα ίδια του τα χέρια λίγες ημέρες αργότερα καθώς και η αναζήτηση στοιχείων σχετικά με τη ζωή της, τον οδηγούν σε ένα περιπετειώδες ταξίδι από τη Νέα Υόρκη στην Αθήνα και στη Σαντορίνη, από τη Ρώμη και τη Νυρεμβέργη στο Παρίσι… Ουσιαστικά τον οδηγούν σε ένα ταξίδι ψυχής!
Τα γεγονότα, αλλά και τα πρόσωπα που θα συναντήσει, θα ανατρέψουν όλη του τη ζωή και θα τον γυρίσουν πολλά χρόνια πίσω…Αυτά που συνέβησαν τότε καθόρισαν τις επιλογές του και το μονοπάτι της ζωής του μέχρι σήμερα. Τώρα όμως όλα ανατρέπονται.
Στη ζωή του υπάρχει μία γυναίκα, η Βιργινία, η οποία καθώς είναι ερωτευμένη με τον Οδυσσέα, δίνει τον δικό της αγώνα, προκειμένου να σταθεί δίπλα του στην κρίσιμη αυτή περίοδο της ζωής του και να κερδίσει μία θέση στην καρδιά του. Το ερώτημα όμως είναι εάν θα καταφέρει ο Οδυσσέας να αντιληφθεί εγκαίρως αυτά που η ίδια η ζωή τού ψιθυρίζει, ή θα μείνει μόνος και φυλακισμένος στα δεδομένα του χάνοντας την ευκαιρία του…
Τώρα, όσον αφορά στο ποιός θα ήθελα να την διαβάσει? Όσες και όσοι έχουν κάποια, ας πούμε, επιπλέον ερωτήματα σχετικά με τη ζωή και με όσα συμβαίνουν γύρω μας. Δεν λέω πως εγώ, μέσα από το βιβλίο, δίνω συγκεκριμένες απαντήσεις, απλά προσπαθώ να καταδείξω πως η ζωή είναι πολλά περισσότερα από αυτά μπορούν να δουν τα μάτια μας, να ακούσουν τα αυτιά μας ή να σκεφτεί το μυαλό μας. Ίσως εάν ο καθένας από εμάς προσπαθήσει να “ανοίξει και να δει πέρα από τα όρια” τότε μπορεί και να καταλάβει αυτά που η ζωή θέλει να του πει. Αυτό θα ήθελα να μείνει και στον αναγνώστη που θα διαβάσει το βιβλίο. Ελπίζω βέβαια να έχω πετύχει το σκοπό μου. Αυτό βέβαια, μόνο εσείς μπορείτε να το κρίνετε.
«Kαλώς ήρθατε στον κόσμο μου» γράφεις στο σάϊτ σου. Τί περιλαμβάνει ο δικός σου κόσμος;
Τέχνη, αναζήτηση, επικοινωνία, ανθρώπινες σχέσεις, ποιότητα ζωής, αισθητική, εκτός βέβαια από όλα τα παραπάνω για τα οποία συζητήσαμε.
